ผมนั่งสมาธิมา 17   ปี เริ่มปี 2539 วันละ 45 นาที  ตอนช่วงน้ำท่วมปี 2554 ในระหว่างนั่งผมเพ่งลูกแก้ว จนมีความรู้สึกว่าลูกแก้วมันแตกกระจาย ทะลุหายผมเหมือนทะลวงวัตถุจนทะลุงลงไป ตอนนั้นผมมีความรู้สึกว่าจิตมันจะหลุดออกจากความคิดผมต้องทะลวงมันให้ได้ ผมยอมตาย เป็นไงเป็นกัน ตอนนั้นมีความรู้สึกนึกถึงศัตรูคู่อริที่ทำร้ายเราและยึมพลังที่เขากระทำต่อเราเพ่งไปที่ลูกแก้วจนมันทะลุลงไปเหมือนตกจากที่สูงลงไปในหลุมหลุดไปทั้งยวงจากนั้นจิตนิ่งมาก  เมื่อออกจากสมาธิเหมือนกับตัวเองสำเร็จอะไรบางอย่าง  หลังจากนั้นตัวเองเหมือนมีพลังมหาศาลควบคุมไม่ได้   ผมใช้เวลานานมากกว่าจะควบคุมพลังนั้นได้   ผ่านไป 2 ปี ผมนั่งสมาธิมีอาการเหมือนจิตมันไม่สนใจการกำหนดลมหายใจเข้าออก  และความหดหู่เศร้าหมอง ความลังเลสงสัยหายหมดเลย ลมหายใจยังมีอยู่แต่ไม่ใส่ใจ มีอาการตัวยืดขยายสูงขึ้นและมีอาการเสียวที่ผิวหนังและกระดูกเหมือนอาการหนาวบางครั้งต้องหมผ้าหนา ๆ เหมือนอาการเสียวกระสันทางจิต  บางครั้งมีกิเลสตัณหามากในช่วงนั่งสมาธิควบคุมไม่ได้เลยต้องปลดเปลื้องอยู่บ้างเหมือนกัน    ผมเลยหันมาฝึกพิจารณากายสังฆานโดยการพิจารณาเล็บ กระดูก ผิวหนัง เส้นผมและดวงตา      ผมนั่งสมาธิต่อไปมีความรู้สึกว่าสมาธิมันเลื่อนจากฐานอารมณ์มาฐานใจเอง โดยหายใจเข้าหยุดอยู่ที่ใจ หายใจออกอยู่ที่จมูก ฝึกทั้งฐานอารมณ์และฐานใจสลับกัน ลมหายใจสั้นมากแทบไม่มี   ปัจจุบันระหว่างนั้งสมาธิหายใจเข้ามีอาการแน่นมากตัวแข็ง ใจกับร่างกายเหมือนรวมกันเป็นหนึ่งหายใจเข้าเป็นแท่งตั้งตรง   เวลาดูหนังเศร้าน้ำตาก็ไม่ไหลเหมือนก่อน  อาการขนลุกขนชันเสียวในกระดูกซู่ซุ่หายไป มีอาการแน่นมากเวลาหายใจ มีความรู้สึกว่าจิตตัวเองเงียบสงัดมาก เวลาหลับตาเหมือนมีแสงสว่างมาก แสงสว่างเต็มไปหมด  จิตมีความสุขมากแต่ก็มีความทุกข์บางครั้งมีอารมณ์อิจฉาริษาสอดแทรงเข้ามาบ้างเหมือนกัน      ปล. ท่านผู้รูท่านใดทราบรบกวนช่วยหน่อยนะครับ