ตอนที่ ๖ http://ppantip.com/topic/32315147

                         พรีมนั่งลงบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ หญิงสาวสะอื้น น้ำตาไหลพรั่งพรูเป็นสาย ที่เขาพูดมันถูกทุกอย่าง นี่เธอต้องแต่งงานโดยที่ไม่เคยได้รู้จักกับความรักอย่างนั้นหรือ

                          เสียงเคาะประตูดังถี่ยิบ ทำให้เธอสะดุ้ง สักพักก็มีเสียงลอดประตูออกมาว่า

    “คุณพิม ผมขอโทษ” รพีพัฒน์แนบหน้ากับบานประตู หวังว่าเธอจะได้ยิน พรีมหยิบรีโมทเปิดโทรทัศน์ เสียงของชายหนุ่มห้องตรงข้ามยังดังเข้ามาอีก

    “คุณพิม ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมนะ” พรีมมองไปทางประตูห้อง นึกอยากเปิดประตูแล้วด่าเขาแรงๆ แต่เธอด่าใครไม่เป็น จึงได้แต่กดรีโมทเพื่อเพิ่มเสียง

                            รพีพัฒน์ได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังลอยออกมานอกห้องก็ถอดใจ ชายหนุ่มมองถุงหนังสือในมือ ตอนแรกเขาคิดจะแขวนไว้ที่ลูกบิด แต่ก็เปลี่ยนใจ เขาถือถุงกลับเข้าห้อง

                         พรีมนั่งร้องไห้นานเกือบชั่วโมง พอตั้งสติได้แล้วก็ปิดโทรทัศน์ อาบน้ำแล้วเข้านอน

                       รพีพัฒน์นั่งรอพรีมที่ร้านกาแฟเกือบสองชั่วโมง เขานึกอยากขอโทษเธอในสิ่งที่พูดออกไปเมื่อคืน ชายหนุ่มเสียดายที่ไม่เคยขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้ รพีพัฒน์ดื่มกาแฟไปสามถ้วย เมื่อคืนเขาก็นอนไม่หลับ วันนี้คงนอนไม่หลับอีกตามเคย พอคิดว่าเธอคงไม่มาแล้ว ชายหนุ่มจึงไปทำงานที่ค้างต่อให้เสร็จ

                      พรีมพลิกเอกสารที่ต้องตรวจอย่างใจลอย หญิงสาวใช้นิ้วคลำดวงตาข้างขวา ตาของเธอยังบวมอยู่ เมื่อวานเธอสั่งคนขับรถให้มารับช้ากว่าปกติสองชั่วโมง วันนี้เธอไม่ได้ไปร้านกาแฟเจ้าประจำ พนักงานในบริษัทจึงแปลกใจที่เห็นคู่หมั้นของท่านประธานยืนต่อคิวซื้อกาแฟที่ใต้ตึก

    “คุณพรีมให้นิสาลงไปซื้อให้ก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องเข้าคิวรอ สายๆ แบบนี้คนเยอะด้วย” นิสาท้วงทันทีที่เห็นเธอถือแก้วกาแฟเข้ามา

    “ไม่เป็นไรหรอก แค่ต่อคิวเอง” พรีมได้แต่หวังว่านิสาจะไม่สังเกตเห็นว่าตาเธอบวม

                      นิสานำเอกสารที่เธอจะต้องตรวจดูความเรียบร้อยก่อนส่งให้ภูวดล มาวางบนชั้นวางเอกสาร เช้านี้เธอต้องร่างสัญญาหลายฉบับ เธอยังนึกภาพตัวเองในฐานะแม่บ้านของภูวดลที่ต้องดูแลบ้านหลังใหญ่ไม่ออก พอคิดว่าหลังจากนั้นเธอจะมีลูก เป็นแม่คน ยิ่งทำให้เธอกังวลใจ เรียนปริญญาเอกด้านกฎหมายยังจะง่ายเสียกว่า

                      พรีมสงสัยว่าเธอจะปั้นหน้าอย่างไร ถ้าบังเอิญเจอรพีพัฒน์  เขาช่างกล้าที่ว่าเธอแบบนั้น อุตส่าห์ดีใจที่จะได้มีเพื่อนบ้านกับเขาบ้าง คนนิสัยไม่ดี พรีมขับไล่ความขุ่นมัวในใจ แล้วหันมาสนใจงานตรงหน้า

                            รพีพัฒน์นั่งรับประทานอาหารกลางวันกับชลธี ผู้เป็นทั้งเพื่อนและเจ้าของโรงแรมที่เขากำลังจัดสวนให้

    “ฝีมือนายไม่ตกเลย เสียดายหายหน้าไปจากวงการเสียนาน”

    “ขอบใจ ฉันเองก็ไม่ได้หายไปจากวงการเสียทีเดียว ผลงานฉันก็โผล่อยู่ทุกทีในเมืองไทยแหละ” รพีพัฒน์ตักเต้าเจี้ยวหลนที่เสิร์ฟมาในชามฟักทองแกะสลักอย่างสวยงาม

    “นั่นมันดอกไม้ เผลอแผล็บเดียวก็เหี่ยว ไม่เหมือนสวนที่นายจัดนี่” ชลธีมองผลงานของเพื่อนด้วยสายตาชื่นชม ทั้งคู่อยู่บนชั้นยี่สิบห้า ซึ่งเป็นชั้นที่จัดไว้สำหรับจัดงานแต่งงานโดยเฉพาะ

    “นายจะไม่บอกฉันจริงๆ หรือว่าใครประเดิมจัดงานที่นี่เป็นคู่แรก” รพีพัฒน์ถามชลธีหลายครั้ง แต่เพื่อนเขาก็ไม่ยอมบอก

    “บอกไม่ได้หรอก ความลับลูกค้า”

    “ลูกค้าสั่งไว้ หรือนายไม่อยากบอก”ชายหนุ่มดักคอ

    “ถ้าฉันบอก กลัวนายจะทิ้งงาน” ชลธีไม่ได้บอกเพื่อนว่าลูกค้าเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดสวนและดอกไม้งานแต่ง

    “แบบนี้ยิ่งน่าสงสัย”รพีพัฒน์หรี่ตามองเพื่อน

    “ใกล้ถึงวันงานแล้ว เดี๋ยวก็รู้เอง”ชลธีได้เสียงไลน์ช่วยชีวิต ชายหนุ่มหยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คข้อความ

    “ภายในสัปดาห์นี้ ชั้นนี้จะเรียบร้อย ส่วนสวนด้านล่างกับชั้นดาดฟ้า ตอนนี้ฉันให้ผู้ช่วยเริ่มงานไปก่อน”รพีพัฒน์ไม่อยากคะยั้นคะยอคำตอบจากเพื่อนจึงเปลี่ยนเรื่องคุย

    “ได้ไม่มีปัญหา ถ้าโรงแรมเปิดแล้ว ฉันคงไม่ได้ซื้อดอกไม้จากสวนนายเจ้าเดียว” ชลธีหยั่งเชิง

    “เฮ้ย บ้า คิดมาก สวนฉันก็มีดอกไม้ไม่พอส่งหรอกเพื่อน แค่นายนึกถึงฉัน ให้ฉันมาจัดสวนโรงแรมนายฉันก็ดีใจมากแล้ว”

    “ก็นายเป็นมือดีที่สุดที่ฉันรู้จัก” ชลธีตบไหล่เพื่อน

    “ขอบใจ”

    หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ชลธีแยกตัวไปดูแลโรงแรมอีกแห่งหนึ่ง ส่วนรพีพัฒน์ทำงานต่อจนถึงตอนเย็น จึงกลับบ้าน ระหว่างทางเขาแวะร้านดอกไม้ของลูกค้าที่สนิทกันเพื่อรับของที่

สั่งไว้

    พรีมโล่งอกที่เลี่ยงไม่ต้องไปงานบอลล์กับภูวดลได้ คู่หมั้นของเธอเห็นว่าเธอตาบวมเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงปล่อยให้เธอกลับบ้านไปพักผ่อน พรีมขอให้นิสาช่วยสั่งปิ่นโตอาหารเย็น

ตลอดทั้งสัปดาห์

    “นิสาไม่แน่ใจว่า รสชาติจะถูกปากคุณพรีมหรือเปล่าค่ะ” เลขานุการิณีถือตะกร้าใบเล็ก ภายในมีกล่องอาหารสี่กล่องวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ

    “ขอบคุณค่ะ” พรีมรับตะกร้าใส่อาหารจากมือเลขาฯ ประตูลิฟท์ปิด นิสาได้แต่ฉงนว่าเหตุใดเจ้านายต้องสั่งปิ่นโตกลับไปรับประทานที่บ้านด้วย เธอไม่ได้สนิทกับเจ้านายจึงไม่กล้าละลาบละล้วง

                            พรีมเปิดตู้จดหมาย ไม่มีจดหมายมาถึงเธอ หญิงสาวปิดตู้ล็อคกุญแจดังเดิม นี่เธอคาดหวังอะไรกันนะ เธอไม่ได้ทักทายเพื่อนร่วมตึก แต่ก็พอจะรู้ว่ามีสายตาจับจ้องเธออยู่ ลิฟท์มาจอดที่ชั้นห้า พรีมยืนรออยู่หน้าลิฟท์ รีรอที่จะเดินไปที่ห้อง เพราะกลัวจะเจอ เขา

                            หญิงสาวแปลกใจที่เห็นดอกไม้สีม่วงอ่อนในโถแก้วใบเล็กวางอยู่หน้าประตูห้องของเธอ หญิงสาวก้มลงหยิบโถแก้ว เธอเคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้ หากจำชื่อของมันไม่ได้

    “ใครมาวางไว้หน้าห้องเรานะ” หญิงสาวสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ปริศนา พลางมองไปที่ประตูห้องตรงข้าม “คงไม่ใช่หรอก คนนิสัยไม่ดีแบบนั้นจะให้ของแบบนี้กับเราได้ยังไง” แม้จะกลัว แต่เธอก็นำโถแก้วเข้าห้อง

                      พรีมวางโถแก้วบนโต๊ะทำงานข้างกองหนังสือ หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ภูวดลส่งข้อความมาถามว่าเธอถึงบ้านหรือยัง หญิงสาวพิมพ์ตอบกลับไป เธอเทอาหารจากกล่องใส่จาน ยกถาดไปนั่งบนโซฟาหน้าจอโทรทัศน์ เธอกดรีโมทช่องซีรี่ส์อเมริกา

    “เชอะ ใช้ชีวิตเหมือนสาวแก่ แก่ที่ไหนกัน” พรีมนึกน้อยใจกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อคืน เธอรีบหลบคำพูดของชายหนุ่มออกจากหัวสมอง แล้วหันมาสนในอาหารกับหน้าจอโทรทัศน์

                            พรีมรู้สึกตาลายกับตัวหนังสือบนหน้าจอ จึงพักสายตาด้วยการเล่นเกมปลูกผักเลี้ยงสัตว์ หญิงสาวมองดอกไม้ในโถแก้วบนโต๊ะ รายชื่อดอกไม้ที่เธอปลูกในเกม ไม่มีดอกไม้ชนิดนี้ หญิงสาวคุ้นตากับสีและรูปทรง ทว่า พยายามนึกชื่อเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
                        ********************************************
หนามหัวใจ โดย กัณฐมาศ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เพลิงสุมทรวง โดย กัณฐมาศ ตีพิมพ์แล้วกับสำนักพิมพ์ทัช