พื้นที่ความอ้างว้าง ระยะห่างระหว่างลมหายใจ ระลอกคลื่นความคิดถึง สั่นประสาน ราวพิณกรีดสายขณะหย่าวโบว์รักสีดำ ความอ่อนไหว ถูกโน้มถ่วงด้วยหยดน้ำตา แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ กระทั่งเสียงที่ไม่ได้ยิน ร่องรอยบอ

มีสติระลึกรู้ลมหายใจเข้าออก มีจิตนึกตึกตรองรู้ว่าลมเข้า ลมออก ลมสั้น ลมยาว ลมหยาบ ลมละเอียด เรียกว่า วิตก มีสติใคร่ครวญรู้ว่าลมเข้า ลมออกแล้ว เรียกว่า วิจารณ์ เมื่อมีสติรู้ลมหายใจ เกิดวิตก วิจารต่อเนื

พวยพุ่ง ในเวิ้งว้าง เบาบาง สัมผัสได้ เพียงสายตา ฝุ่นควัน ฝันฝุ่น เฉกเช่นลมหายใจ ที่วาบหายไปในอากาศ พร้อมคลื่นความคิดถึง โจนทะยานไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันกำลังคิดถึงใครบางคน...

เริ่มต้นการเดินทางด้วยรถไฟ สถานีหัวลำโพง พักใจ แล้วค่อย ๆ ปล่อยให้ใจเราได้พักผ่อน ปล่อยให้ร่างกาย และความคิดเราเป็นอิสระ จากสิ่งที่เรียกว่า "ความกลัว" เรื่องราวมากมายผ่านมา และผ่านไป ประสบ