เริ่มต้นการเดินทางด้วยรถไฟ สถานีหัวลำโพง
พักใจ แล้วค่อย ๆ ปล่อยให้ใจเราได้พักผ่อน ปล่อยให้ร่างกาย และความคิดเราเป็นอิสระ จากสิ่งที่เรียกว่า "ความกลัว"

   เรื่องราวมากมายผ่านมา และผ่านไป ประสบการ์ณต่าง ๆ ที่เรามีมากพอเท่ากับอายุของเราเอง เราผ่านการสูญเสียที่เคยคิดว่าจะต้องเกิดขึ้น แต่ไม่ได้คาดการว่าช่วงเวลานั้นเราจะผ่านมันไปได้อย่างไร เดือนตุลาคมที่ผ่านมา ต้อนรับต้นเดือนด้วยการที่เราเสียคุณพ่อไป เหตุการ์ณ ณ วันนั้นค่อนข้างสงบ และนิ่งจนน่ากลัว เมื่อสิ้นสุดงานแล้ว สิ่งที่ต้องเผชิญหลังจากนี้ คือการสูญเสียของจริง บรรยายค่อนข้างยาก แต่สิ่งนี้คือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ตามมาแม้ยามราตรี เราพบคุณพ่อในความฝัน ในฝันเรายังไม่รับรู้เรื่องจริงที่คุณพ่อเสีย รู้แค่ว่าเราตะไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้อีกแล้ว ไม่มีสายเรียกเข้า แม้จะคิดถึงแค่ไหน ภายนอกเราเหมือนไม่มีอะไร ไม่คิดอะไร แต่ในใจเราอ้างว้างที่สุด ร้องไห้คนเดียว ไม่เคยคิดว่าตัวเราเองจะตอบรับความเสียใจในรูปแบบนี้ แต่ชีวิตคนเราก็มีแค่นี้ จากเป็น หรือจากตาย สิ่งที่เสียดาย และทำให้เราเสียน้ำตาคือ ตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่ เราเสียดายเวลาที่ตัวเองปล่อยผ่านไป การร้องไห้ไม่ได้แย่เท่าไหร เราเริ่มใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองต้องการมากขึ้น ออกมาทำอะไรที่ทำแล้วมีความสุข แสดงออกต่อครอบครัวที่เหลืออยู ณ ตอนนี้มากขึ้น หนูขอบคุณพ่อ และขอโทษ ตอนแรกอยากตั้งกระทู้ภาพถ่าย แต่พอได้กลับมาพิมพ์อะไรแบบนี้แล้ว ดันพิมพ์เรื่องราวของตัวเองออกมา กระทู้นี้ตั้งใจที่จะเสนอสิ่งที่ตัวเองชอบ นั้นคือการถ่ายภาพ
   ณ เขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ ขบวนรถไฟที่ 921