"ฉันอยากจะทนุถนอมช่วงเวลาชีวิตม.ปลายนี้เอาไว้"
"พอโตขึ้นก็ค่อยๆหวนรำลึกถึงมัน"

"คิดถึงมันแล้วจะทำยังไงต่อล่ะ"

"ก็ไม่ทำอะไร แค่รู้สึกมีความสุขก็พอแล้วล่ะ"

'ยัยเด็กนี่เปียกไปทั้งตัวแล้วไม่ใช่เหรอ'
'โธ่เว้ย เป็นถึงตัวแทนของเทพเจ้า จะปฏิเสธก็ไม่ได้ซะด้วยสิ'

"ไหนเจ้าบอกว่าจะพาไปทางลัดไง แต่ทำไมไม่เห็นถึงซักทีล่ะ !"
"นี่มันเรื่องอะไรกัน ยัยเด็กบ้า !!"
"ข้ามาที่นี่เพราะมีธุระ จะปล่อยให้สายไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว"

"โทษทีๆ ดูเหมือนข้าจะหลงทางซะแล้วล่ะ"

"ท้องฟ้า ! ข้าบินขึ้นมาแล้ว ... สุดยอดเลยเจ้าจิ้งจอก !"

"หนวกหูน่า เจ้ารีบๆหาทางได้แล้ว"

"จากตรงนี้ไป เจ้าห้ามก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ครึ่งก้าว"
"มีแค่พวกเราเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปในเกาะได้"
"มีแค่คนที่ใกล้ชิดกับเทพเจ้าเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปได้"
"ดังนั้น เจ้าจึงเข้าไปไม่ได้"
(ตรงนี้คิดว่าเพราะว่าโทโมเอะเป็นปีศาจนะคะ)

"ข้ามาในฐานะตัวแทนของเทพเจ้า หากไม่ได้พบกับท่านมิโกะ ข้าก็ไม่กลับ !"


"ข้านี่แหละคือมิโกะ หลังจากรุ่นที่แล้วล่วงลับไป ข้าก็ขึ้นมาเป็นมิโกะคนใหม่"
"ข้าขอรับของขวัญของท่านมิคาเงะกับร่มนี้ไว้ละกัน ขอบคุณนะเจ้าจิ้งจอก"
"เอาล่ะ เจ้ากลับไปได้แล้ว"

'ถูกแสงพิรุณที่กระจายออกมาจากเกาะนั้นหยุดยั้งไว้ '
'ทั้งๆที่มาในฐานะของตัวแทนของเทพเจ้าแท้ๆ แต่กลับไม่ได้รับการต้อนรับ '

"... อา เจ้าจิ้งจอก"

"... ยัยเด็กเมื่อตอนนั้นหรือ"

"ฮะๆ คนที่คิดว่าข้ายังเป็นเด็กก็คงมีแค่เจ้าเท่านั้นแหละ ... เจ้าจิ้งจอก"
"น่าคิดถึงจังเลยนะ ... จริงสิ ใบหน้าของเจ้า ... ข้านึกออกแล้วล่ะเจ้าจิ้งจอก ..."

"เจ้าเปลี่ยนไปเหมือนกับเป็นคนละคนเลยนะ"
'เพียงแค่หลายสิบปี มนุษย์ก็เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เขียวหรือ'

"จะว่าไปก็ใช่นะ ตั้งแต่ตอนนั้นก็ผ่านมาเกือบศตวรรษนึงแล้ว"
"กำลังของข้าก็หมดลงไปนานแล้ว ที่เหลือก็รอให้ร่างกายกลับสู่พื้นดินก็เท่านั้น"
"... เจ้าเห็นไหม ผู้หญิงที่นำทางเจ้ามาที่นี่น่ะ นางจะเป็นมิโกะคนถัดไป ..."

'ถึงจะรู้มานานแล้วว่าอายุขัยของมนุษย์นั้นมันสั้น'
'แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นด้วยตาตัวเอง'

"เจ้าจิ้งจอก ... ข้าอยากจะเจอเจ้าอีกครั้งมาตลอด ... "
"วันที่เจอกับเจ้าวันนั้น ... ความจริงแล้ว ข้า ... ไม่อยากมาที่เกาะนี้เลย"
"ตอนนั้นข้ายังเด็กและยังมีเพื่อนๆมากมาย ข้ายังอยากเล่นกับพวกเขา ..."
"เพื่อเป็นมิโกะของเกาะโคชิม่า มิโกะจำเป็นต้องอาศัยอยู่บนเกาะโคชิม่า"
"หลังจากที่ต้องลาจากกับทุกคน ข้าก็รู้สึกกังวลอยู่ตลอด"
"ดังนั้น ... เจ้าที่จูงมือของข้าไว้ ... ทำให้ข้ามีความสุขมาก"


"นี่เจ้าจิ้งจอก ข้ามีความสุขจริงๆที่ได้โบยบินไปในท้องฟ้ากับเจ้า"

'แขนที่ผอมแห้งราวกับกิ่งไม้ '

"ไม่ ... ตาของข้า ... มองไม่เห็นแล้วล่ะ ..."
"แต่ถึงตาของข้าจะมองไม่เห็น ดวงตาที่อยู่ในใจข้าก็ยังมองเห็นอยู่นะ"
"ผู้หญิงที่อยู่ในใจเจ้าคนนั้นน่ะ ... นางเป็นเด็กดีนะ ..."

"อืม ..."


"หากเจ้าอยากทำให้นางมีความสุขแล้วล่ะก็ ... เจ้าก็ต้องเปลี่ยนแปลงนะ ..."

'ซักวันนึงนานามิก็คงเปลี่ยนแปลงไปเหมือนกับนาง ... '
'เปลี่ยนแปลงงั้นหรือ เธอจะยิ้มแล้วพูดว่ามีความสุขไหมนะ '
'เมื่อถึงตอนนั้น ข้าควรจะทำยังไงดีนะ'

'นานามิ ถ้าหากเจ้าเปลี่ยนแปลงไป ...'
'เจ้าที่ยังเด็กอยู่ในตอนนี้ อาจจะไม่ยังไม่เข้าใจ'

"โทโมเอะ เป็นอะไรไป"

"ไม่มีอะไร"


"เป็นอะไรไป"

"... ก็ดูเหมือนโทโมเอะจะเหงานี่นา"
"เพื่อไม่ให้นายห่างจากฉันไปที่อื่น ฉันเลยต้องชิงจับนายไว้ก่อนไง"

"ยัยบ้า"
'เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ไหมนะ'