ช่วงนี้ NATSUO อยู่ในช่วงทำไหดองแตกค่ะ ฮ่าาาา
อธิบายไว้เผื่อใครจำไม่ได้นะคะ ยาโทริรู้ว่าคิริฮิโตะคืออาคุระโอ แต่เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคิริฮิโตะ
และเข้ามาช่วยคิริฮิโตะในฐานะลูกน้องของอาคุระโอ คิริฮิโตะจึงนึกว่ายาโทริยังไม่รู้ว่าเขาคืออาคุระโอ

หน้าเปิดค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้- โทโมเอะยังไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่นานามิพูดจะเป็นความจริง เขาจึงพูดแย้งขึ้นมาอีกครั้งอย่างใจเย็นว่าอาคุระโอตายไปนานแล้ว แต่นานามิก็อธิบายให้ฟังว่าตอนนี้อาคุระโอสิงอยู่ในร่างกายของมนุษย์คนอื่นอยู่ ซึ่งก็คือคิริฮิโตะนั่นเอง จากนั้นเธอก็ถามโทโมเอะว่าเขาจำผู้ชายที่อยู่กับเธอที่โยมิ(ปรภพ)ได้รึเปล่า

- โทโมเอะดันไม่ได้นึกย้อนไปถึงตอนที่ลงไปในโยมิ แต่เขากลับคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นที่โอกินาว่าและระเบิดโทสะขึ้นมาแทน นานามิรีบอธิบายให้โทโมเอะฟังทันทีว่าเธอเคยเจอกับอาคุระโอตอนที่ย้อนอดีต และเธอก็เพิ่งรู้จากปากเจ้าตัววันนี้เองว่าคิริฮิโตะคืออาคุระโอ นอกจากนั้นที่เธอเจอกับคิริฮิโตะวันนี้ก็ยังเป็นเรื่องบังเอิญอีกด้วย

'ในระหว่างที่ข้าไม่รู้ เจ้านั่นมันทำอะไรกับนานามิ ...'


"ฉันปลอดภัยดี ระหว่างพวกเราไม่ได้มีอะไรกัน และเขาก็ไม่ได้ทำอะไรฉันด้วย"
"คิริฮิโตะแค่บอกว่าอยากได้ร่างกายของอาคุระโอที่อยู่ในโยมิคืนมาเท่านั้นเอง นะโทโมเอะ"

'ใจเย็นๆไว้ มือคู่นี้ยังคงอบอุ่นอยู่เหมือนเดิม '
'ตอนนี้ข้างกายนานามิยังมีข้าอยู่ ขอเพียงข้าปกป้องนางให้ดีก็พอแล้ว '

- นานามิถามต่อว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อห้าร้อยปีก่อน แต่โทโมเอะไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาเพียงแค่ยื่นจมูกมาสัมผัสที่แก้มของเธอเบาๆเท่านั้น จากนั้นเขาก็กำชับไม่ให้นานามิเข้าใกล้และพูดคุยกับคิริฮิโตะอีก นานามิก็ขอให้โทโมเอะสัญญากับเธอเช่นกันว่าเขาจะไม่เปลี่ยนไปจนเหมือนกับอาคุระโอ

- โทโมเอะไม่เข้าใจว่า "เหมือนกับอาคุระโอ" คืออะไร นานามิจึงตอบว่าหมายถึงอย่าเปลี่ยนเป็นปีศาจที่ชอบทำร้ายคนอื่นตามใจชอบเหมือนกับอาคุระโอ แต่โทโมเอะกลับบอกว่าเขาก็เป็นปีศาจเหมือนอาคุระโอนั่นแหละ เธอเลยย้อนถามว่าเขาอยากเปลี่ยนเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ

"นั่นเพราะเจ้าเป็นมนุษย์ต่างหากล่ะ"
"สำหรับข้าแล้วการเปลี่ยนเป็นมนุษย์เป็นเพียงวิธีการหนึ่งที่ทำให้ข้าสามารถอยู่กับเจ้าได้เท่านั้น"
"ดังนั้นไม่ว่าใครหน้าไหนที่กล้ามาทำร้ายเจ้า ข้าก็จะไม่มีวันยกโทษให้มันเด็ดขาด"
'ข้าต้องรีบคืนร่างเดิมให้ได้ อาคุระโอ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้านำข้าไปก้าวหนึ่งอีกแล้ว '
'ผู้ที่เคยรู้จักข้าดี สหายของข้าเอ๋ย '

ที่คอนโดแห่งหนึ่ง
- ยาโทริโผล่มาตามคิริฮิโตะที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายๆท่ามกลางผู้ชายสองสามคนที่นอนเลือดท่วมอยู่ในห้อง เขาบอกว่าเพราะคิริฮิโตะกลับมาช้าเลยเป็นห่วงและมาตาม นอกจากนั้นเขายังรำคาญแม่ของคิริฮิโตะที่เอาแต่พูดว่า "ทำไมคิริฮิโตะถึงไม่อยู่บ้าน" อีกด้วย

- ยาโทริเสนอให้คิริฮิโตะอาศัยอยู่ที่คอนโดแห่งนี้เสียเลย เพราะข้างล่างนอกจากจะมีคนเยอะเป็นหนอนแล้ว อากาศยังเป็นพิษอีกด้วย ซึ่งเขาแน่ใจว่าสักวันนึงข้างล่างนั่นจะต้องสร้างความหรรษาให้กับคิริฮิโตะได้อย่างแน่นอน (หมายถึงลงไปฆ่าพวกมนุษย์) แต่คิริฮิโตะไม่คิดอย่างนั้น เพราะเขาได้ยินมาจากนานามิว่าโลกนี้เป็นสถานที่ที่ไร้กลิ่นคาวเลือด และไม่สามารถฆ่าใครตามใจชอบได้

- ยาโทริตกใจเล็กน้อยที่คิริฮิโตะกับนานามิได้เจอกัน แต่คิริฮิโตะไม่ได้สนใจยาโทริแม้แต่น้อย เขาถามว่าคิคุอิจิอยู่ที่ไหนแทน ยาโทริบอกว่าเขาไม่รู้และเขาก็ไม่สนใจคนไร้ประโยชน์อย่างคิคุอิจิด้วย เขาเสนอแผนการปีนภูเขาเพลิงแทนคิคุอิจิแทนว่า ให้จับนานามิเป็นตัวประกันและล่อให้โทโมเอะมาดับเพลิงบนภูเขา แค่นั้นพวกเขาก็สามารถปีนภูเขาเพลิงและนำร่างของอาคุระโอกลับมาได้แล้ว

"ไม่ได้ ห้ามลงมือกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด"

- คิริฮิโตะยิงปืนใส่ยาโทริเสร็จ เขาก็บอกว่ายาโทริพูดมาก เขาคุยด้วยแล้วรำคาญ ให้เรียกคิคุอิจิมาคุยแทน แต่ยาโทริยังไม่ยอมลดละความพยายามของตน เขาขอให้คิริฮิโตะอย่าเอาเขาไปเปรียบกับคิคุอิจิ เพราะเขามีความสามารถมากกว่า ช่วยเหลือคิริฮิโตะได้ตั้งมากมาย เขาทำทุกอย่างเพื่อคิริฮิโตะทั้งนั้น ขอให้คิริฮิโตะเชื่อในความจริงใจของเขา

- คิริฮิโตะย้อนถามกลับว่าเจ้านายของยาโทริไม่ใช่เขา แต่เป็นอาคุระโอไม่ใช่หรือไง จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบดาบญี่ปุ่นมาเล่มหนึ่ง และพูดต่อว่ายาโทริบอกไม่ให้เอาคิคุอิจิมาเปรียบกับตัวเองใช่ไหม แต่เจ้านายของคิคุอิจิมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น และที่โอกินาว่าคิคุอิจิก็เสียแขนไปข้างหนึ่งเพื่อปกป้องเขา หากยาโทริคิดว่าตัวเองสามารถทำเรื่องแบบเดียวกันได้ล่ะก็ งั้นก็ตัดแขนของตัวเองซะที่นี่เดี๋ยวนี้เลย เพราะเขาไม่เชื่อใจคนที่มีเรื่องอะไรปิดบังเขาเด็ดขาด โดยเฉพาะยาโทริที่ท่าทางเหมือนพวกโกหกเก่งแบบนี้ด้วยแล้ว

'ทั้งๆที่ไม่มีพลังเหมือนเมื่อก่อนแล้วแท้ๆ แต่กลับส่งอาวุธให้กับข้าอย่างง่ายดาย '
'ทั้งๆที่ไม่มีทางชนะแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมระบายโทสะสุ่มสี่สุ่มห้าไปยังเจ้าจิ้งจอก '
'ถึงรูปร่างภายนอกจะเปลี่ยนไป แต่ท่านก็ยังคงไม่เปลี่ยน '
'และข้าก็เช่นกัน ไม่ว่ารูปร่างภายนอกจะเป็นอย่างไร แต่ความคิดที่ข้ามีต่อท่านก็ไม่ได้เปลี่ยนไป '
"ถ้างั้นข้าจะขอพูดอย่างตรงไปตรงมา"


"ท่านอาคุระโอ เจ้านายของข้ามีเพียงผู้เดียว นั่นก็คือท่าน"

"ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นใคร ทำไมถึงแกล้งทำเป็นไม่รู้"
"เจ้าทำเพื่อปกปิดฐานะของตนเองงั้นหรือ เจ้าเป็นใครกันแน่"

"ข้าคือผู้ที่จำนนต่อความแข็งแกร่งของท่าน และตัวท่านในอดีตก็รับข้าเข้ามา"
"ข้าคือปีศาจบอลขนที่ทั้งตัวเล็กและอ่อนแอ"
"ถึงแม้เมื่อห้าร้อยปีก่อนข้าจะทิ้งท่านไป แต่ข้ากลับอยากอยู่เคียงข้างท่านมาตลอด"
"... ดังนั้นข้าจึงไม่ต้องการของสิ่งนี้" (ยื่นดาบกลับคืนให้คิริฮิโตะ)
'ข้ายินดีใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ามีมาดูแลรับใช้ท่าน หากท่านบอกว่าไม่ชอบโลกใบนี้ '
'ข้าก็จะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้เพื่อท่าน '

"... แล้วที่เจ้าตามข้ามาต้องการจะทำอะไร"

"ความปรารถนาของข้าคือ ต้องการเป็นที่หนึ่งในใจท่าน"
'ไม่ใช่เจ้าจิ้งจอก ไม่ใช่คิคุอิจิ แต่เป็นข้า ! '

- คิคุอิจิโผล่มาตามคิริฮิโตะด้วยอีกคน เขาบอกว่าแม่ของคิริฮิโตะรอคิริฮิโตะกลับบ้านอยู่ตลอดจนไม่ยอมเข้านอน เมื่อได้ยินอย่างนั้นคิริฮิโตะก็หันไปบอกยาโทริทันทีว่าเขาทำตามความต้องการของยาโทริไม่ได้ (เรื่องที่จะย้ายมาอยู่ที่คอนโด) ยาโทริที่โดนคิริฮิโตะปฏิเสธออกอาการน้อยใจและไม่เข้าใจเล็กๆว่าทำไมคิริฮิโตะถึงสนใจคิคุอิจิมากกว่า คิริฮิโตะจึงตอบกลับมาว่าเพราะคิคุอิจิเป็นชิคิกามิที่สร้างขึ้นมาจากเลือดเนื้อของเขาเอง ส่วนยาโทริเป็นแค่ฝ่ายตามเขามาเองเฉยๆ (ยาโทริช็อคที่คิคุอิจิเป็นชิคิกามิของคิริฮิโตะ)

"แล้วก็ ... ไม่มีใครเป็นที่หนึ่งในใจข้าได้ทั้งนั้น นอกจากตัวข้าเอง"

'ต้องแบบนี้สิ ... ถึงจะเป็นท่านอาคุระโอ '

ที่บ้านคิริฮิโตะ
- ผู้เป็นแม่นั่งรอคิริฮิโตะอยู่ในบ้านพร้อมกับเตรียมอาหารไว้ให้ด้วย ในใจก็พลอยกังวลถึงลูกชายที่ไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว ติดต่อก็ไม่ได้ ร่างกายก็เพิ่งจะฟื้นตัว แถมยังไม่ยอมไปมหาวิทยาลัยอีก เธอรู้สึกว่าคิริฮิโตะแปลกไปตั้งแต่ที่ประสบอุบัติเหตุบนภูเขาหิมะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นเด็กอ่อนโยน แต่ช่วงนี้กลับเหมือนพยายามหลบหน้าเธอซะอย่างนั้น ในขณะที่เธอกังวลว่าลูกของเธอจะมีเรื่องทุกข์ใจอะไรรึเปล่า เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นพอดี

- คิริฮิโตะส่งเสื้อนอกที่เปื้อนเลือดให้กับคิคุอิจิและสั่งให้นำมันไปเผาทิ้งซะ คิคุอิจิรับคำและหายตัวไปทันที ส่วนยาโทริกระโดดขึ้นไปดูสถานการณ์อยู่ที่บริเวณเพดานมุมห้อง ผู้เป็นแม่วิ่งมาหาคิริฮิโตะด้วยความเป็นห่วง และถามว่าเขาไปไหนมา ทำไมถึงไม่บอกอะไรเธอสักคำ คิริฮิโตะเดินสวนผู้เป็นแม่ไปและตอบอย่างเย็นชาว่าเขาจะไปทำอะไรที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

- ผู้เป็นแม่เรียกคิริฮิโตะที่เดินสวนเธอไป เขาจึงหันหน้ากลับมาพร้อมกับพูดว่าน่ารำคาญ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เพราะผู้เป็นแม่ตบเข้าที่ใบหน้าของคิริฮิโตะอย่างแรงจนทั้งตัวเขาและยาโทริที่แอบดูอยู่ยังต้องตกใจ

"จะไม่เกี่ยวได้ยังไง การที่พ่อแม่เป็นห่วงลูกก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ !"
"ช่วงนี้ลูกเป็นอะไรไป ไม่เหมือนกับคิริฮิโตะคนเดิมเลยสักนิด ..."
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า เป็นเรื่องที่บอกแม่ไม่ได้หรือ"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่ก็จะอยู่เคียงข้างลูกเสมอนะ"
"... แต่แม่กลับไม่รู้เลยว่าลูกคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ ..."

"คุณแม่"


"แม่ครับ"
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ ร่างกายของผมดีขึ้นมากแล้วเลยทำอะไรเกินตัวไปหน่อย"
"ทีหลังผมจะบอกแม่ก่อน แบบนี้ใช้ได้ไหมครับ"

ในห้องของคิริฮิโตะ
- ยาโทริถามว่าจะให้ไปจัดการกับแม่ของคิริฮิโตะเลยไหม แต่คิริฮิโตะตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดีว่าไม่จำเป็นต้องลงมืออะไรทั้งนั้น เพราะเธอไม่ได้มาขัดขวางอะไรเขา เมื่อได้ยินคำตอบของคิริฮิโตะ ยาโทริที่อึ้งกับการกระทำของคิริฮิโตะเมื่อกี้ไปแล้วก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่

"ท่านคิริฮิโตะ ที่หนึ่งในใจของท่าน ยังเป็นตัวท่านอยู่แน่หรือเปล่า"

"หา ... ?"

'ท่านคิริฮิโตะ ท่านไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจริงๆน่ะหรือ '
'ถ้าหากท่านเปลี่ยนไปล่ะก็ ความคิดของข้าก็คงจะเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน '
'มีแค่เรื่องนี้เท่านั้น ที่ข้าจะไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด '

รูปที่ีไม่ได้ลงค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้


โฮกฮากกกกก ยาวมากๆค่ะ ตอนนี้เป็นตอนที่อยากจะพิมพ์ไดอาล็อกทั้งตอนเลย เพราะเราคิดว่าตอนนี้มีแต่บทพูดสำคัญๆน่ะค่ะ
คิริฮิโตะหล่อมากกกก ปกติไม่ได้อวยอะไรคิริฮิโตะนะคะ แต่ยอมรับจริงๆว่าอาจารย์วาดคิริฮิโตะในตอนนี้ออกมาได้หล่อมากกกก

คิริฮิโตะเชื่อฟังคำพูดของนานามิเหลือเชื่อเลย ... ถึงจะทำคนจมกองเลือดไป 2-3 คนก็เถอะ ...
ความภักดีที่ยาโทริมีให้กับอาคุระโอทั้งน่าประทับใจและน่ากลัวเลยล่ะค่ะ
ซึ่งอาคุระโอในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับจิตใจของมนุษย์อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวค่ะ
เพราะเหมือนเขาก็ดีใจที่แม่ของคิริฮิโตะเป็นห่วง และเขาก็เป็นห่วงแม่ของคิริฮิโตะเช่นเดียวกัน
(ตอนที่ปิดประตูไปสู่โยมิที่บ้านลง เพราะกลัวว่าพิษในโยมิจะลอยขึ้นมาในบ้านจนทำให้แม่ของคิริฮิโตะตาย)

โทโมเอะก็น่างสงสารนะคะ (เดี๋ยวหาว่าไม่พูดถึง) คงจะต้องกังวลมากแน่ๆว่าจะเสียนานามิไปอีกเหมือนเมื่อ 500 ปีก่อน ...
ถึงแม้ตอนนั้นจะเข้าใจผิดว่ายูคิจิคือนานามิก็เถอะ แต่ความเสียใจที่สูญเสียคนรักไปก็เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริง ...