จะเรียกว่ามาหาพื้นที่ระบายหรือขอคำปรึกษาก็ได้ครับ...
เรื่องของเรื่องคือครอบครัวผมนอกจากพ่อแม่แล้วก็มีแค่ผมกับ "น้องสาว" คนเดียวนี่แหละครับ (ก็คือผมเป็นพี่ชายเพียงคนเดียว)
ซึ่งเราอายุห่างกัน 8 ปีครับ น้องสาวผมปัจจุบันเพิ่งจะอายุ 16 หมาดๆ เข้าประเด็นเลยนะครับ...
น้องสาวผมจะถูกพ่อผมเลี้ยงและเอาใจตั้งแต่เด็ก เนื่องจากคนเป็นพ่อก็มักจะชอบเอาใจลูกสาวเป็นปกติอยู่แล้ว และเขาก็คงอยาก
ทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุดทดแทนที่ไม่ค่อยได้เลี้ยงผมตอนเด็กๆนั่นเอง (เนื่องจากตอนผมยังเด็กพ่อผมไปทำงานที่ต่างประเทศ ดังนั้น
คนที่เลี้ยงผมมาจะเป็นยายกับแม่ครับ แต่ผมก็รักและคุยกับพ่อได้ตามปกตินะครับ ถึงจะไม่สนิทเท่ากับแม่ก็เถอะ) ดังนั้นน้องสาวผม
เลยโตมาแบบว่า อยากได้อะไรก็ได้ ค่าขนมหมดก็สามารถเบิกพ่อเพิ่มได้ อยากไปเที่ยวไหนหลังเลิกเรียนก็ได้ กลับบ้านดึกก็ได้ ฯลฯ
(ถึงจะไม่ได้ตามทุกอย่างที่ขอทั้งหมดแต่สำหรับผมถือว่าได้มามากพอเชียวล่ะครับ)
พูดง่ายๆคือน้องสาวผมโตมาแบบไม่ลำบากและมีอิสระเสรีพอสมควรเลยล่ะครับ แต่แล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลต่างๆนานา ไม่ว่าจะเป็น
การอบรมเลี้ยงดูจากที่บ้าน, สังคมเพื่อนที่โรงเรียน, สภาพแวดล้อมและสังคมปัจจุบัน, ฮฮร์โมนของวัยรุ่น, สื่ออินเตอร์เน็ต, ฯลฯ ที่
ทำให้น้องสาวของผมมีการประพฤติตนไม่เหมาะสมในหลายๆด้าน ซึ่งเมื่อเวลามีปัญหาพ่อและแม่ก็จะตักเตือนว่ากล่าว แต่น้องสาว
ด้วยความเป็นวัยรุ่นก็จะไม่ค่อยฟังและมักจะอารมณ์เสียกลับใส่พ่อแม่บ่อยๆ (ไม่ได้พูดหยาบคายครับแค่กระฟัดกระเฟียดแล้วเดินหนี)
จึงทำให้พ่อแม่ผมเอือมระอาที่จะตักเตือนว่ากล่าว ประกอบกับพ่อและแม่ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนคือถ้าดุด่าว่ากล่าวทีก็จะดุมากๆครับ
ประมาณเสียงดังลั่นบ้านจนน่ากลัว ซึ่งท่านทั้งสองเขาก็ไม่อยากตักเตือนถึงขนาดนั้นแต่บางทีเขาฟิวส์ขาดแล้วก็คือหยุดไม่อยู่
จนทำให้เวลามีเรื่องหรือปัญหาอะไรต่างๆ พ่อกับแม่ก็จะโยนมาให้ผมเป็นคนตักเตือนแทนเพราะว่าผมใจเย็นที่สุดในบ้านแล้ว ซึ่ง
ผมก็จำเป็นต้องทำในฐานะพี่ชาย ซึ่งเราจะคุยกับน้องแบบใช้ความเข้าใจมากกว่าอารมณ์ เพราะเราก็เพิ่งผ่านประสบการณ์ต่างๆ
มาไม่นานมากนักและพอจะเข้าใจวัยรุ่นสมัยนี้ได้มากกว่าพ่อแม่ แต่ก็จะมีบางเรื่องที่เราก็จำเป็นต้องดุอย่างจริงจังในสิ่งที่ไม่เหมาะ
และไม่ควร ซึ่งทุกครั้งที่ต้องทำแบบนั้นผมทำใจลำบากมาก เพราะถามว่ารักน้องสาวไหม รักมากครับ รักจริงๆ ผมกับน้องอยู่กัน
แบบไม่ได้คุยกันทุกวัน แต่เรารู้กันว่าเรารักกันมาก คือเดินเข้าไปเล่นด้วยได้แบบสนิทใจ ทำให้เวลาที่เราต้องดุน้องอย่างจริงจัง
ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้น้องเสียคน ผมก็เสียใจอยู่ข้างในเพราะกลัวน้องจะหาว่าเรามาทำตัวเป็นพ่อแม่จนทำให้น้องเกลียด
และไม่อยากพูดด้วยอยู่ลึกๆ ในฐานะพี่ชายเราก็อยากให้เป็นคนคนนึงที่น้องสามารถมาปรึกษา หารือ ปรับทุกข์ได้อย่างสนิทใจ
แต่บางทีเวลาที่ดุน้องไป เราก็กลัวว่ามันยิ่งทำให้น้องรู้สึกว่าในครอบครัวไม่สามารถจะปรึกษาหรือปรับทุกข์กับใครได้เลย แต่ถ้า
เราไม่ดุไปเราก็กลัวและเป็นห่วงว่าน้องจะเสียคนไป
ซึ่งเวลาผมดุน้องคือนานๆทีมากๆ ปีนึงนี่นับครั้งได้เลย เฉพาะเรื่องร้ายแรงจริงๆ แต่ทุกครั้งที่ดุมันก็ทำให้ผมไม่สบายใจเลย
เพราะน้องสาวก็จะนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า ซึ่งเวลาที่น้องสาวผมร้องไห้ผมก็ไม่รู้ว่าในหัวเขาคิดอะไร เพราะเขาจะนั่งหันหน้าหนี
เหมือนไม่อยากฟังแล้วพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ซึ่งทุกครั้งที่ผมเห็นผมกังวลมากว่าผมควรจะทำยังไง ผมสงสารน้องมาก แต่ว่า
ถ้าไม่ดุน้องก็กลัวน้องจะเสียคนเพราะว่า ณ จุดนี้พ่อกับแม่ก็ยกหน้าที่เรื่องคุยแบบจริงจังกับน้องสาวให้ผมแต่เพียงผู้เดียว (ส่วน
ท่านทั้งสองก็จะบ่นๆกับน้องสาวพอหอมปากหอมคอ)
ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมอยากระบาย เพราะเมื่อสักครู่ก่อนพิมพ์กระทู้นี้ก็เพิ่งจะดุน้องสาวไปเสร็จ (เป็นการดุครั้งที่ 2 ของปีนี้ครับ)
และสเต็ปเดิมคือหลังจากดุเสร็จผมก็มานั่งรู้สึกแย่กับตัวเองและถามซ้ำไปซ้ำมาว่า เราทำถูกแล้วปะหว่า ถ้าไม่ถูกจะทำยังไงดี?
เพราะผมเคยเห็นและเคยสัมผัสกับครอบครัวบางครอบครัวที่พี่น้องเกลียดกันถึงขนาดหักเหลี่ยมโหดหรือว่าร้ายและทำร้ายกัน
ได้ลงคอ ผมก็ไม่อยากให้ครอบครัวผมต้องเป็นแบบนั้น ไม่อยากให้น้องสาวเกลียด อยากให้น้องสาวเข้าใจว่าเราเป็นพี่ที่อยาก
ให้น้องสามารถระบายได้ทุกเรื่อง และเข้าใจว่าที่เราต้องดุคือเพราะรักจริงๆ และพี่ก็ไม่ได้รู้สึกสนุกหรือสะใจเวลาดุน้องเลยแม้
แต่นิดเดียว กลับกันเผลอๆในใจพี่คนนี้รู้สึกแย่กว่าน้องที่นั่งร้องไห้ต่อหน้าด้วยซ้ำ
ใครมีน้องบ้างครับ เป็น "พี่" คนนี่มันก็ลำบากนะครับเห็นด้วยไหม?
เรื่องของเรื่องคือครอบครัวผมนอกจากพ่อแม่แล้วก็มีแค่ผมกับ "น้องสาว" คนเดียวนี่แหละครับ (ก็คือผมเป็นพี่ชายเพียงคนเดียว)
ซึ่งเราอายุห่างกัน 8 ปีครับ น้องสาวผมปัจจุบันเพิ่งจะอายุ 16 หมาดๆ เข้าประเด็นเลยนะครับ...
น้องสาวผมจะถูกพ่อผมเลี้ยงและเอาใจตั้งแต่เด็ก เนื่องจากคนเป็นพ่อก็มักจะชอบเอาใจลูกสาวเป็นปกติอยู่แล้ว และเขาก็คงอยาก
ทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุดทดแทนที่ไม่ค่อยได้เลี้ยงผมตอนเด็กๆนั่นเอง (เนื่องจากตอนผมยังเด็กพ่อผมไปทำงานที่ต่างประเทศ ดังนั้น
คนที่เลี้ยงผมมาจะเป็นยายกับแม่ครับ แต่ผมก็รักและคุยกับพ่อได้ตามปกตินะครับ ถึงจะไม่สนิทเท่ากับแม่ก็เถอะ) ดังนั้นน้องสาวผม
เลยโตมาแบบว่า อยากได้อะไรก็ได้ ค่าขนมหมดก็สามารถเบิกพ่อเพิ่มได้ อยากไปเที่ยวไหนหลังเลิกเรียนก็ได้ กลับบ้านดึกก็ได้ ฯลฯ
(ถึงจะไม่ได้ตามทุกอย่างที่ขอทั้งหมดแต่สำหรับผมถือว่าได้มามากพอเชียวล่ะครับ)
พูดง่ายๆคือน้องสาวผมโตมาแบบไม่ลำบากและมีอิสระเสรีพอสมควรเลยล่ะครับ แต่แล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลต่างๆนานา ไม่ว่าจะเป็น
การอบรมเลี้ยงดูจากที่บ้าน, สังคมเพื่อนที่โรงเรียน, สภาพแวดล้อมและสังคมปัจจุบัน, ฮฮร์โมนของวัยรุ่น, สื่ออินเตอร์เน็ต, ฯลฯ ที่
ทำให้น้องสาวของผมมีการประพฤติตนไม่เหมาะสมในหลายๆด้าน ซึ่งเมื่อเวลามีปัญหาพ่อและแม่ก็จะตักเตือนว่ากล่าว แต่น้องสาว
ด้วยความเป็นวัยรุ่นก็จะไม่ค่อยฟังและมักจะอารมณ์เสียกลับใส่พ่อแม่บ่อยๆ (ไม่ได้พูดหยาบคายครับแค่กระฟัดกระเฟียดแล้วเดินหนี)
จึงทำให้พ่อแม่ผมเอือมระอาที่จะตักเตือนว่ากล่าว ประกอบกับพ่อและแม่ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนคือถ้าดุด่าว่ากล่าวทีก็จะดุมากๆครับ
ประมาณเสียงดังลั่นบ้านจนน่ากลัว ซึ่งท่านทั้งสองเขาก็ไม่อยากตักเตือนถึงขนาดนั้นแต่บางทีเขาฟิวส์ขาดแล้วก็คือหยุดไม่อยู่
จนทำให้เวลามีเรื่องหรือปัญหาอะไรต่างๆ พ่อกับแม่ก็จะโยนมาให้ผมเป็นคนตักเตือนแทนเพราะว่าผมใจเย็นที่สุดในบ้านแล้ว ซึ่ง
ผมก็จำเป็นต้องทำในฐานะพี่ชาย ซึ่งเราจะคุยกับน้องแบบใช้ความเข้าใจมากกว่าอารมณ์ เพราะเราก็เพิ่งผ่านประสบการณ์ต่างๆ
มาไม่นานมากนักและพอจะเข้าใจวัยรุ่นสมัยนี้ได้มากกว่าพ่อแม่ แต่ก็จะมีบางเรื่องที่เราก็จำเป็นต้องดุอย่างจริงจังในสิ่งที่ไม่เหมาะ
และไม่ควร ซึ่งทุกครั้งที่ต้องทำแบบนั้นผมทำใจลำบากมาก เพราะถามว่ารักน้องสาวไหม รักมากครับ รักจริงๆ ผมกับน้องอยู่กัน
แบบไม่ได้คุยกันทุกวัน แต่เรารู้กันว่าเรารักกันมาก คือเดินเข้าไปเล่นด้วยได้แบบสนิทใจ ทำให้เวลาที่เราต้องดุน้องอย่างจริงจัง
ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้น้องเสียคน ผมก็เสียใจอยู่ข้างในเพราะกลัวน้องจะหาว่าเรามาทำตัวเป็นพ่อแม่จนทำให้น้องเกลียด
และไม่อยากพูดด้วยอยู่ลึกๆ ในฐานะพี่ชายเราก็อยากให้เป็นคนคนนึงที่น้องสามารถมาปรึกษา หารือ ปรับทุกข์ได้อย่างสนิทใจ
แต่บางทีเวลาที่ดุน้องไป เราก็กลัวว่ามันยิ่งทำให้น้องรู้สึกว่าในครอบครัวไม่สามารถจะปรึกษาหรือปรับทุกข์กับใครได้เลย แต่ถ้า
เราไม่ดุไปเราก็กลัวและเป็นห่วงว่าน้องจะเสียคนไป
ซึ่งเวลาผมดุน้องคือนานๆทีมากๆ ปีนึงนี่นับครั้งได้เลย เฉพาะเรื่องร้ายแรงจริงๆ แต่ทุกครั้งที่ดุมันก็ทำให้ผมไม่สบายใจเลย
เพราะน้องสาวก็จะนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า ซึ่งเวลาที่น้องสาวผมร้องไห้ผมก็ไม่รู้ว่าในหัวเขาคิดอะไร เพราะเขาจะนั่งหันหน้าหนี
เหมือนไม่อยากฟังแล้วพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ซึ่งทุกครั้งที่ผมเห็นผมกังวลมากว่าผมควรจะทำยังไง ผมสงสารน้องมาก แต่ว่า
ถ้าไม่ดุน้องก็กลัวน้องจะเสียคนเพราะว่า ณ จุดนี้พ่อกับแม่ก็ยกหน้าที่เรื่องคุยแบบจริงจังกับน้องสาวให้ผมแต่เพียงผู้เดียว (ส่วน
ท่านทั้งสองก็จะบ่นๆกับน้องสาวพอหอมปากหอมคอ)
ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมอยากระบาย เพราะเมื่อสักครู่ก่อนพิมพ์กระทู้นี้ก็เพิ่งจะดุน้องสาวไปเสร็จ (เป็นการดุครั้งที่ 2 ของปีนี้ครับ)
และสเต็ปเดิมคือหลังจากดุเสร็จผมก็มานั่งรู้สึกแย่กับตัวเองและถามซ้ำไปซ้ำมาว่า เราทำถูกแล้วปะหว่า ถ้าไม่ถูกจะทำยังไงดี?
เพราะผมเคยเห็นและเคยสัมผัสกับครอบครัวบางครอบครัวที่พี่น้องเกลียดกันถึงขนาดหักเหลี่ยมโหดหรือว่าร้ายและทำร้ายกัน
ได้ลงคอ ผมก็ไม่อยากให้ครอบครัวผมต้องเป็นแบบนั้น ไม่อยากให้น้องสาวเกลียด อยากให้น้องสาวเข้าใจว่าเราเป็นพี่ที่อยาก
ให้น้องสามารถระบายได้ทุกเรื่อง และเข้าใจว่าที่เราต้องดุคือเพราะรักจริงๆ และพี่ก็ไม่ได้รู้สึกสนุกหรือสะใจเวลาดุน้องเลยแม้
แต่นิดเดียว กลับกันเผลอๆในใจพี่คนนี้รู้สึกแย่กว่าน้องที่นั่งร้องไห้ต่อหน้าด้วยซ้ำ