กลับมาแล้วค่าาาา ในที่สุดก็มีเวลาอัพกระทู้ซะที ตอนนี้ จขกท นอนอืดอยู่ในโรงแรมค่ะ ใช้มือถือในการจิ้มข้อความ 5555

อันที่จริง จขกท มาถึงตั้งแต่วันที่ 4 มิ.ย.แล้วค่ะ การเดินทางนี่บอกเลยว่า เหมือนจะโอเค แต่ก็ไม่โอเค เหมือนจะเซ็งๆ แต่ก็ไม่เชิงค่ะ 555 (อะไรของหล่อน!?!) เรามาเริ่มกันตั้งแต่ออกเดินทางเลยดีกว่า

จขกท นั่งไฟลท์ตอน 1:20 ค่ะ เลยมีเวลาช่วงกลางวัยในการทำนู่นนี่ แลกเงิน เก็บกระเป๋า แล้วออกจากบ้านช่วงสามทุ่มเพื่อไปสนามบิน พอออกจากบ้านมาก็ดันนึกขึ้นได้ว่า เอ่อ...ตูกินไปล่าสุดเมือนตอนสิบโมงเช้า เอ้า ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปกินเอาบนเครื่องก็ได้วะ!!!

ถึงสนามบินสักพัก ฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมา หนักซะด้วย =.,= ทำเอาไฟลท์ที่ไปโคลัมโบ ซึ่งใช้เกทเดียวกับ จขกท ดีเลย์ไปสองชั่วโมง ไอ้เราก็รอ ร๊อ รอ มะไหร่จะได้เข้าเกทเนี้ย ตี1แล้วนะ แต่สักพัก จนท ก็มาแปะป้าย ย้ายจากเกท G3 ไป C7 อุแม่เจ้า เดินไกลไป๊!!!!!

แต่ด้วยความง่วง จขกท ก็เลยเดินดุ่มๆราวกับควายหายทั้งฝูง สนุปปี้บอยก็โทรมาถามเป็นระยะๆว่าออกยางงงงง ซึ่งเราก็ได้แต่ตอบไปว่า ยางงงงงง

สรุปบินตอนตีสองยี่สิบนาที ดีเลย์ชั่วโมงนึง ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวก็รอทรานซิสน้อยลง อย่าไปแคร์  

จากไทยไปฮ่องกงไม่มีปัญหา อันที่จริงจากฮ่องกงไปโอซาก้าก็เกือบจะโอเคค่ะ มีพี่สองคนที่นั่งข้างๆเป็นคู่สามี ภรรยา จะไปเที่ยวด้วยกันสองคน ก็คุยนู่นนี่นั่นกันสนุกสนาน แถมตอนผ่าน ตม. พี่เค้าก็ใจดีรอไปพร้อมๆกันด้วย ขอบคุณพี่โอํตและพี่ถิงไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะค้า ^^  แต่ปัญหาคือ 4ชั่วโมงบนเครื่อง จขกท อยากหลับม้ากกกด แต่อีตาตี๋น้อยเบาะหลังนี่สิ แกเล่นนั่งจิ้มเกมบนจอซึ่งอยู่ตรงหัวเรา จิ้มแบบเมามันส์มาก ตลอดเวลา ไม่จิ้มก็นั่งถีบเบาะ จขกท ทนมาเป็นชั่วโมง หันไปมองเป็นพักๆ ไม่สำนึก สุดท้ายอดรนทนไม่ได้ เลยหันไปพูด เสียงนิ่งๆ..."ขอโทษนะคะ ช่วยหยุดเด็กนี่ทีได้ปะคะ รู้มั้ยว่ามันน่ารำคาญมาก พยายามจะนอนหลายครั้งละค่ะ โอเคนะคะ" ตามนั้น ยัยแม่ที่นั่งข้างๆเลยรีบสะกิดลูกชายยิกๆให้หยุด

วีนเสร็จก็สบายใจ แต่นอนไม่หลับแล้ว อีกแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะถึงทืหมายแล้วววววว

ในที่สุด จขกท ก็ถึงโอซาก้าอย่างปลอดภัยครบ32โดยไม่โดนใครดักตบกลางทางซะก่อน 555

มาถึง สนุปปี้มารับ อดรู้สึกไม่ได้จริงๆว่าฮีผอมลงๆ เสร็จแล้วก็พาไปเช็คอินโรงแรม กินข้าว แล้วก็ไปสตูดิโอ

บรรยากาศการซ้อมเป็นไปอย่างเรียบร้อย จนกนัทั่ง จขกท เดินเข้าไปนั่นล่ะ เพิ่งจะรู้สึกเหมือนเป็นเซเลบก็วันนี้นี่ล่ะ 555 เพราะพอเดินเข้าไป สาวน้อยสาวใหญ่ที่กำลังรอคิวซ้อมก็สะกิดกันชวนให้มองเรากัน เพราะเหตุผลเดียว แฟนสนุปปี้มาแย้วววววววว ^^" อายจริง!!

กว่าจะเสร็จ กินข้าว เข้านอน...

วันที่5-6 สนุปปี้ต้องไปซ้อมทั้งวัน จขกท เลยโดนทิ้งให้อยู่ที่โรงแรม เหงาก็เหงา เลยชวนน้องที่อยู่แถบๆนี้มาพาไปดูของหน่อย สรุปว่า เลยแทบไม่ได้เจอกันเช่นเดิม T_T

จนกระทั่งวันนี้ สนุปปี้มารับ จขกท แต่เช้าที่โรงแรมเพื่อไปที่บ้าน ซึ่งแม่และพี่สาวก็นั่งทำงานกันอยู่ จนกระทั่ง จู่ๆท่านแม่ก็มอง จขกท แบบพิจารณาสุดๆ แล้วถามขึ้นมาดุ่ยๆ

ท่านแม่ : แพนจัง มีเดรสใส่พรุ่งนี้รึยัง
เรา : คะ? เดรสอะไรคะ
ท่านพี่ : เดรสแบบที่แพนจังชอบใส่ที่นิวยอร์ตไง น่ารักๆอ่า
ท่านแม่ : เดรสสวยๆอะลูก

สุดท้ายท่านแม่เห็นเราทำหน้าเหวอๆคงทนไม่ไหว  ให้ท่านพี่พาเข้าห้องไปดูสารพัดชุดในตู้ แม่เจ้าโว้ยยยย สามเท่าของที่บ้าน จขกท เลยมั้งน่ะ (ถือว่าปกติ เพราะ จขกท มีเสื้อผ้าน้อยมากกกกกกกก) เลือกมาสามสี่ชุดแล้วก็ส่งให้ จขกท ไปลองว่าชอบชุดไหน แต่ยังไม่ทันไร พอถอดสเวเตอร์ตัวโคร่งออก ข้างในก็เป็นเดรสสั้ยสีดำแต่งลูกไม้สีขาว ซึ่งพอเห็น ท่านพี่ก็บอกทันที เห้ยยยยยยยย แบบนี้แหละที่พูดถึง นี้ใช้ได้เลย นึกว่าไม่ใช่เดรส 555

สรุป...ไม่ต้องยืมแล้ว เย้!!! กลัวทำเลอะง่าาาาาา

จบเรื่องชุด ท่านแม่ก็หันไปคุยกะท่านพี่อีกนิดหน่อยก่อนจะหันมา

ท่านแม่ : แพนจัง มีรองเท้าอื่นนอกจากผ้าใบมั่งมั้ย
เรา : เอ้อ ไม่มีก้ะ
ท่านแม่ : เอ้อ อย่างงั้นเหรอ
เรา : เดี๋ยววันนี้ไปหาซื้อก้ะ ไม่เป็นไรๆ
ท่านแม่ : อื้อๆ งั้นเอานี่ไป (ยื่นเงินมาหมื่นเยน)ของขวัญ ไปซื้อรองเท้าสวยๆมาใส่ซะนะ เพราะเราจะมีอาฟเตอร์ปาร์ตี้กัน แต่งตัวสวยๆ

เงิบบบบบบบบบบบ ผ้าใบตูมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเรอะ...เออแย่จริง =.,=

วันนี้ทั้งวัน จขกท หมดเวลากับการไปเสาะหารองเท้ากับอะไรเล็กน้อยสำหรับทำสวยพรุ่งนี้ ซึ่งจะสวยมั้ยก็อีกเรื่องนะคะ ฮาาาาา

เย็นย่ำ ก็ได้เวลาที่นัดสนุปปี้ไว้ว่าจะไปหาที่โรงละครโดยเขียนชื่อสถานี พร้อมให้สูจิบัตรมาเล่มนึง น้องรักที่มารับกรรมเดินเป็นเพื่อนตั้งแต่เมื่อวานก็เลยบอกว่า ไหนๆหนูไปส่งพี่ที่นั่นเลยละกัน ซึ่งจริง จขกท ก็เกรงใจ แต่ย่อมดีกว่าเดินคนเดียวแน่นอนค่ะ และก็จริงตามนั้น เพราะนอกจากจะต้องเดินจากสถานีไปสิบนาทีแล้ว ป้ายโรงละครก็เป๋นภาษาญี่ปุ่นล้วนๆ ใครจะไปอ่านออกล่ะคร้าบบบบบ แถมเข้ามาถึง พี่ยามก็รัวหนักๆมาเป็นภาษาญี่ปุ่นราวกับว่า ถ้าอ็งฟังไม่ออก ก็จงงงต่อไป!!!

ในที่สุดก็ถึง แถมได้วนเวียนหลงทางกันอยู่หลังเวทีพักนึงเลยทีเดียว แน่นอนว่าก็ยังมีคนมองๆแบบ อ่อ ยัยนี่นี่เอง แฟนนุปปี้บอย 5555

พอเสร็จจากซ้อม ท่านแม่ก็พาไปกินยากินิคุ จนเกือบหมดมื้อน่ะแหละ ท่านแม่ก็ถามดุ่ยๆว่า ไปออนเซ็นกันมะ

เอาแล้วไงคร้าบบบบบ สิ่งที่กลัวที่สุดคือไอ้การแช่น้ำกระชับมิตร โดยเฉพาะกะแม่และพี่สาวแฟน!!! ขนาดแม่ช้านยังเห็นล่าสุดก่อนเข้าประถมเลยนะ!!!!

บรรยากาศของออนเซ็นคงไม่ต้องบรรยายให้มากความ เดี๋ยวจะกลายเป็นบทความนำเที่ยวไปซะ สิ่งที่น่าสนุกกว่านั้นคือหน้าของ จขกท นี่แหละค่ะ เหอะๆๆ เพราะ ไรน่ะเหรอ...ก็พอเข้าไปถึงห้องลอคเกอร์ปุ๊บ จขกท ไขเปิดปั๊บ หันมาหาท่านพี่ กะถามมอะไรสักหน่อย

อะจะว๊ากกกกกกกกกก แก้หมดเรียบร้อย เร็วไป๊!!

ยังไม่ทันหายเหวอ หันมาเจอท่านแม่ล่อนจ้อนอีกคน พร้อมกะป้ากลุ่มใหญ่เดินกกลับเข้ามาเปลี่ยนชุดกลับบ้าน โอ้ยโย่วววววววว ทรุดอยู่ตรงนั้น... ท่านแม่หัวเราะก๊าก เดินมาตบๆไหล่แล้วบอก First time hot spring!! สู้ๆนะลูกนะ แล้วก็เดินขำออกไปพร้อมท่านพี่ ทิ้งอิแพนไว้ที่นั่น ซึ่ง จขกท ก็ยังคงเข่าอ่อน ก่อนจะตัดใจ เอาวะ  แก้ก็แก้ ว่าแล้วกดึงเสื้อออกพรึ่ง!!!

"แพนจางงงงงงงง" อ๊ากกกกก ถอดไปยังไม่ทันการ ท่านพี่ดันตามมาเรียกซะงั้น...เห็นหมดสินะ!!!!!!!

สุดท้ายก็ต้องเอ็นจอยกะการแก้ผ้าจับเข่าคุยกันในที่สุด...

พรุ่งนี้เป็นวันแสดงจริงแล้วค่ะ เดี๋ยว จขกท จะกลับมาอัพทู้ให้ใหม่นะคะ คืนนี้ตีสามที่นี่แหล่วววว 55555 แถมการใช้มือถืออัพมันช่างยากเย็นเสียจริงๆ ยังไงไว้จะเล่าดีเทลให้ฟังอีกครั้งค่า




ตอนนี้ใครๆก็บอกหน้าเหมือนกัน เฮ้อแหม่ะ 555555

ราตรีสวัสดิ์ค่า่าาาาาา

เต้นออกผฉากไปเนียนๆไม่ได้ค่ะวันนี้ 555555 เดี๋ยวเจิใอ