ตอนสายวันต่อมา เครื่องบินโดยสารร่อนลงแตะรันเวย์สนามบินฮวาซาเหนือ ผู้โดยสารคนอื่นๆ ทยอยเดินออกจากประตูเครื่อง ไม่นานนัก ตรงบริเวณทางเดินในอาคารผู้โดยสารขาเข้า เห็นแนวหน้าแบกกระเป๋าเป้บนหลัง มือหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางใบยักษ์ออกมาอย่างทุลักทุเล แท้จริงแล้วคือกระเป๋าเดินทางของไผท
       
       ไผทใส่แว่นดำและหมวกแก๊ปหรุบลงปิดครึ่งหน้าพรางตัวตามเคย ลากกระเป๋าเดินทางใบยักษ์อีกใบตามออกมา บนหลังของไผทยังแบกกระเป๋าเป้อีกใบ
       แนวหน้ามองที่กระเป๋าเดินทางใบยักษ์ที่ตนเองช่วยไผทลากอย่างเซ็งๆ
       “ถามจริงเหอะ ของเยอะขนาดนี้ แกจะมาถ่ายสารคดีหรือจะมาตั้งถิ่นฐานที่ฮวาซา”
       “ผมเป็นดารานะพี่ ก็ต้องมีอุปกรณ์เสริมหล่อเยอะหน่อยสิ แล้วอีกอย่างเสื้อผ้าพี่ก็ไม่เตรียมให้ ผมก็ต้องเตรียมมาเผื่อด้วยสิ” ไผทบอกโดยซื่อ
       แนวหน้าเซ็งเป็ด “แล้วไอ้หมวกกับแว่นตานี่จะใส่ทำไมอีก ออกจากกรุงเทพฯ แล้วก็ถอดซะทีเหอะ เห็นทีไรนึกว่าโจรปล้นร้านทอง”
       “ไม่ได้หรอกพี่แนว...เผื่อเจอคนไทย ผมไม่อยากเป็นข่าวอีก”
       แนวหน้าหมั่นไส้ “ซุปตาร์! งั้นก็รอตรงนี้แล้วกันพ่อ เดี๋ยวชั้นไปหารถเข้าวังก่อน”
       ไผทงงมาก “อ้าว ที่วังเค้าไม่ได้ส่งรถมารับเราเหรอพี่”
       แนวหน้าอึกอัก แต่ไม่อยากเสียฟอร์ม “ก็...ฉันมัวแต่รีบพาแกหนีพี่ฟินเลยลืมนัดหมายกับเค้าไง ไม่ต้องห่วงน่า...เรื่องแค่นี้ สบาย! เดี๋ยวฉันมา”
       แนวหน้าวางกระเป๋าทั้งหมดแล้วเดินตัวปลิวออกไปทันที ไผททำหน้าไม่ค่อยสบายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
       
       ขิงที่อยู่ที่ร้านในห้าง กรุงเทพฯ มือถือดัง รีบเอามาดู เพราะกำลังเป็นห่วงไผท พบว่าเป็นไผทโทร.มาก็รีบรับสายทันที
       “ฮัลโหลไผท เป็นไง ถึงไหนกันแล้ว”
       “มาถึงสนามบินแล้ว แต่เป็นอีกเมืองนึง ชื่อฮวาซาเหนืออะไรเนี่ย” ไผทชักเครียด “ขิงว่าเราคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ตัดสินใจมาถ่ายสารคดีกับพี่แนวที่นี่”
       ขิงหน้าเจื่อนไป อยากจะพูดความจริงว่าไผทคิดผิด แต่กลัวซุปตาร์หนุ่มหมดกำลังใจ
       “เอ่อ..ก็...” ขิงพยายามพูดให้กำลังใจ “เป็นเรื่องที่ดีนะ ถึงพี่แนวเค้าจะดูขวางโลก...ปากไม่ค่อยดี ขี้เหวี่ยง... แต่ขิงว่าเค้าก็เก่งนะ แล้วไผทก็อยากทำงานกับพี่แนวตั้งแต่สมัยเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”
       ไผทฟังแล้วค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย “อืม...จริงด้วย” สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นขณะบอก “คราวนี้เราจะพิสูจน์ให้พี่แนวเห็นฝีมือ เราจะไม่ทำให้งานล่มเหมือนคราวละครเวทีอีก..พี่แนวจะได้เลิกดูถูกเราเสียที”
       ขิงทั้งสงสารและเห็นใจ จึงปลอบใจอีก “อดทนนะไผท...กว่าจะถ่ายทำเสร็จ...เราว่าไผทต้องเจอปัญหาอีกเยอะเลยล่ะ...แต่เราเชื่อนะว่าไผทจะผ่านไปได้”
       ไผทซึ้งใจ “ขอบใจมากนะขิง”
       ขิงนึกได้ “เอ้อ...แล้วนี่ได้ติดยาแก้แพ้ไปด้วยรึเปล่า?”
       ไผทขำ “เอามาอยู่แล้ว ไม่ลืมหรอกน่า”
       
       แนวหน้าเดินกลับมาท่าทางเครียดจัด เห็นไผทยิ้มแย้ม รู้ทันทีว่ากำลังคุยมือถือกับขิงหวานซึ้ง
       “ขอบใจนะขิง คุยกับขิงแล้วผมสบายใจขึ้นเยอะเลย ถ้าไม่มีคนดีดีอย่างขิงอยู่ใกล้ๆ ชีวิตผมคงแย่น่าดูเลย”
       แนวหน้าหมั่นไส้ คว้ามือถือไผทไปคุย “แค่นี้ก่อนนะขิง ไผทมันต้องรีบไป”
       ไผทเซ็งนิดๆ แต่ก็ไม่ถือสาอะไร แนวหน้ากดตัดสายแล้วยื่นมือถือคืนให้ไผท
       “ได้รถแล้วเหรอพี่?”
       “ถ้าได้รถแล้วฉันจะทำหน้าแบบนี้ไหม...แกนี่พูดอะไรไม่คิด ที่นี่ไม่มีแท็กซี่ ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่รถโดยสารก็ต้องรออีกหลายชั่วโมง”
       “อ้าว ก็ผมเห็นพี่บอกขิงว่าต้องรีบไป แล้วเราจะเข้าวังกันยังไงล่ะครับ”
       “ก็นั่นน่ะสิ”
       แนวหน้าคิดเครียด ส่วนไผทมองงง
       
       ไผทลากกระเป๋ามาหน้าสนามบินอย่างเหนื่อยล้า ส่วนแนวหน้ากำลังโบกรถอยู่
       “เราจะโบกรถไปวังฮวาซาจริงๆเหรอพี่”
       “แกไม่เคยดูหนังฝรั่งเหรอ พวกตัวละครเท่ห์ๆ คูลๆ เค้าก็แบกเป้ โบกรถแบบนี้ทั้งนั้นแหละ”
       “แต่ตอนจบ...ตัวละครพวกนั้นถ้าไม่โดนคนขับรถฆ่าตายก็โดนปล้นกลางทางทุกทีเลยนะพี่”
       “เงียบน่า มาด้วยกันก็ช่วยเชื่อกันหน่อยเถอะ”
       ไผทพยักหน้าเป็นเชิงว่าเห็นไหมล่ะ? แนวหน้าเซ็งหนักกว่าเก่า
       ทันใดนั้นเองมือถือแนวหน้าดังขึ้น แนวหน้าเอาขึ้นมาดูพบว่าจีจี้โทร.เข้ามาก็ตกใจ เหวอไป
       “อีเจ๊โรคจิต....โทร.มาทำไมวะเนี่ย” ว่าแล้วก็ตะโกนใส่โทรศัพท์ “ไม่รับหรอกเว้ย”
       แนวหน้ากดตัดสายทิ้งทันที
       เสียงแปดหลอดของจีจี้ดังขึ้นมาจากทางใดทางหนึ่ง “นายตัดสายฉันทำไมนายแนวหน้า”
       แนวหน้ากับไผทตกใจหันขวับไป เห็นจีจี้ถือมือถือมองแนวหน้าอย่างแค้นสุดขีด โดยมีฟินยืนหน้าตึงเปรี๊ยะอยู่ข้างๆ
       “คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”
       แนวหน้ากับไผทช็อกสุดขีด
       
       ขณะเดียวกัน ที่ห้องโถงในวังฮวาซาใต้ โลลิต้าสอบถามเอากับชีฟองอย่างตื่นเต้น
       “พวกเราเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้วแน่นะพี่ชีฟอง”
       “องค์หญิงทอดเนตรเองดีกว่าเพคะ”
       ชีฟองปรบมือสองที มาเรีย กะ เซลีนเดินนำขบวนทหารเข้ามา โดยมาเรียกับเซลีนถือผ้าใบที่ม้วนไว้มาหยุดต่อหน้าโลลิต้า ทั้งสองคลี่ผ้าใบออกเห็นข้อความเป็นภาษษไทย “ขอต้อนรับสู่ฮวาซา”
       ส่วนขบวนทหารหยิบหน้ากากขึ้นมา ทั้งหมดใส่หน้ากากไผทในบทน้ำเชี่ยวอันลือลั่น
       “ถูกพระทัยมั๊ยเพคะ ป้ายภาษาไทยนี่จะทำให้คุณไผทรู้ว่าพวกเรายินดีต้อนรับเค้าขนาดไหน”
       “น่ารักมากเลยพี่ฟอง! หญิงตื่นเต้นจังเลยที่จะได้เจอกับคุณไผทแล้ว”
       โลลิต้ายิ้มอย่างมีความสุข
       นายแอบมองอยู่มุมหนึ่งเครียดหนัก “ไอ้แนวเอ้ย...ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนวะ”
       
       แนวหน้ากับไผทกำลังลากกระเป๋าวิ่งหนีจีจี้กับฟินท่าทางทุลักทุเลสุดๆ จีจี้ตามมาดึงตัวแนวหน้าได้ ส่วนฟินตามมาดึงตัวไผทไว้ได้เช่นกัน
       “จะหนีไปไหนไอ้แมวขโมย!” ฟินแว้ดใส่
       “แกรู้ไหมไอ้แนวว่าวันนั้นพวกฉันต้องวิ่งลงบันไดหนีไฟมากี่ชั้น!” จีจี้แค้นฝังหุ่น
       แนวหน้าพูดกวนโทสะ “ไม่รู้ เพราะผมลงลิฟต์”
       “ไอ้!” จีจี้อยากด่าแต่ไม่รู้จะด่ายังไงถึงจะสาสม “ไอ้บ้า”
       “แกไม่มีสิทธิ์มาฉกตัวไผทไปจากฉัน ไผท! กลับกรุงเทพฯ กับพี่เดี๋ยวนี้!”
       ฟินคว้ามือไผทจะให้เดินกลับไปด้วย แนวหน้าคว้าแขนไผทอีกข้าง
       “เฮ้ย กลับไม่ได้ แกต้องไปกับฉัน” แนวหน้าหันมาด่าฟินกับจีจี้ “ปล่อยเลยเจ๊หน้าแป้น ปล่อย”
       ฟินกรี๊ด “อ๊าย...ว่าฉันเหรอ ไอ้.. ไอ้ปากเสีย!”
       ขณะเหตุการณ์กำลังชุลมุนอยู่ ทันใดนั้นเห็นรถจี๊ปของฮวาซาใต้ก็วิ่งตรงมาทางพวกแนวหน้า
       “เฮ้ย รถทหารจากฮวาซา! พี่นายส่งมารับเราแน่เลย” แนวหน้าโบกมือ “ทางนี้ ทางนี้! วู้ว...”
       รถทหารจอดลงตรงหน้าทุกคน แนวหน้าดีใจมาก ทหารพลขับลงจากรถมาทำความเคารพ
       “ท่านธูลรับสั่งให้ผมมารับคุณจีจี้ครับผม!”
       แนวหน้าเหวอ หันมองจีจี้ที่ทำหน้าเยาะเย้ยและเป็นต่อขึ้นมาทันที
       
       นายเดินมาตามทางในวังด้วยท่าทางเครียดๆ เจอกับราอูลที่จ้องนายนิ่งๆ
       “อ้าว...คุณราอูล มาเดินเล่นเหรอครับ”
       ราอูลมองนิ่ง “ผมจะมาบอกคุณเนี่ยแหละว่า คุณไผทมาถึงสนามบินแล้ว และกำลังเดินทางมาที่นี่”
       “จริงเหรอครับ” นายดีใจมีท่าทีเหมือนยกภูเขาออกจากอก “สุดยอดไอ้แนว! เป็นไงครับน้องสุดที่รักของผม บอกแล้วว่ามันซี้กับไผท มันต้องพาเค้ามาได้แน่ๆ”
       “ถ้าน้องชายคุณซี้กับคุณไผท แล้วทำไมคุณไผทถึงมากับคุณจีจี้!”
       นายอึ้งตะลึงงัน “ห๊ะ! จีจี้เป็นคนพาไผทมางั้นเหรอ ผมว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ” คิดปราดเดียว “ขอผมใช้โทรศัพท์คุยกับน้องชายผมอีกครั้งนะครับ”
       “โกหกโดนจับได้ขนาดนี้ ยังมีหน้ามาขอใช้สิ่งล้ำค่าของฮวาซาอีก! คุณนายนาย คุณเตรียมตัวรับโทษจากฮวาซาใต้ได้แล้ว!”
       ราอูลเดินไป นายเครียด
       
       แนวหน้ากำลังโยนกระเป๋าขึ้นรถ เสร็จแล้วก็รีบดึงไผทขึ้นนั่งบนรถพร้อมกัน สั่งพลขับ
       “ออกรถเลยพี่!”
       “ไม่ได้ครับผม! ท่านธูลสั่งให้ผมมารับคุณจีจี้ครับ ถ้าคุณจีจี้ไม่ขึ้นรถไปด้วย ผมก็ออกรถไม่ได้ครับผม!”
       จีจี้กอดอกหัวเราะอย่างผู้ชนะ “ฮ่าๆๆ แนวเอ๊ย! อย่าพยายามเลย นายลืมแล้วหรอว่าคนที่ประสานงานกับวังฮวาซาก็คือฉัน เพราะฉะนั้นคนที่เขาจะฟังก็คือฉันคนเดียว ไม่ใช่นายนาย!”
       แนวหน้าแค้นจีจี้ หันไปบอกทหาร “แต่ไผทอยู่นี่แล้วนะ ไผทสำคัญน้อยกว่าอีเจ๊โรคจิตอีกเหรอ! ถ้างั้น...ไผท...เราไปรอรถเมล์กันเถอะ”
       “อ่ะๆๆ ฉันจะให้ไปด้วยก็ได้นะ” แนวหน้ายิ้มนึกว่าจีจี้ยอมแพ้ “แต่ฉันให้ไผทไปคนเดียว ไม่ใช่นาย”
       ฟินแว้ดใส่ “หยุด! เลิกเถียงกันได้แล้ว ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละไผท กลับกรุงเทพฯกับพี่”
       จีจี้ กะแนวหน้าประสานกำลังโดยอัตโนมัติ “ไม่ได้ ไผทต้องไปกับฉัน” / “ไม่ได้ ไผทต้องไปกับผม!”
       ไผทงงๆไม่รู้จะทำยังไงดี “ขอโทษนะครับ ผมว่า...”
       ฟินขัด “ไผททำกับพี่แบบนี้ไม่ได้นะ มีงานรออยู่ที่กรุงเทพฯเพียบเลย กลับไปรับผิดชอบเดี๋ยวนี้”
       ไผทผู้อยู่ในโอวาทผู้จัดการมาตลอดชักลังเล “แต่พี่ฟินครับ…”
       “ไม่มีแต่! ไผทลืมไปแล้วเหรอ ใครกันที่เป็นคนหางานให้ไผท ใครกันเป็นปั้นไผทมาจนมีชื่อเสียงขนาดนี้...ใครกันที่ยอมขึ้นเหนือล่องใต้ ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันกับไผท ใช่พี่ฟินคนนี้ไหม! พี่ทั้งรัก ทั้งเอ็นดูไผท...แล้วไผททำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง!”
       “พี่ฟิน อย่าพูดอย่างนี้สิพี่”
       แนวหน้าเห็นไผทเริ่มใจอ่อน จึงสวนกลับฟินทันที
       “เฮ้ย อย่าไปใจอ่อน แกลืมแล้วเหรอใครกันที่หน้าเลือดรับงานซ้ำรับงานซ้อนจนแกไม่ได้หลับไม่ได้นอน แถมยังถูกคนด่า ใครกันที่หักเอาเงินค่าตัวแกไม่ต่ำกว่าสี่สิบเปอร์เซ็นต์ ใครกันที่เป็นเสือนอนกิน ทำนาบนหลังแก ไม่ใช่อีเจ๊หน้าแป้นนี่เหรอ”
       ฟินเต้นเป็นเจ้าเข้า “อร๊าย... ไอ้ปากปีจอ! แกไม่รู้จักคำว่าน้ำขึ้นให้รีบตักหรือไง ช่วงนี้ไผทกำลังฮ็อตก็ต้องรีบกอบโกยสิยะ”
       “กอบโกยเงินเข้ากระเป๋าตัวเองน่ะสิ...ที่ต้องบินมาถึงนี่เพราะเด็กคนอื่นๆ มันให้เจ๊สูบเลือดได้ไม่หนำใจเท่าไผทใช่ไหมล่ะ”
       ฟินกรี๊ด เต้นเร่าๆ เพราะโดนจี้ใจดำอย่างจัง “แอร๊ยย...ไผท พี่บอกไว้เลยนะ...ถ้าไผทไปอยู่กับไอ้บ้านี่..ชื่อเสียงในวงการของไผทจะมีแต่ ดับ! ดับ! ดับ!”
       แนวหน้าย้อนเจ็บ “ผมว่าเจ๊นั่นแหละที่ดับ...รู้ไว้ด้วยนะว่าไผทไม่มีทางกลับไปหาเจ๊ได้...เพราะตอนนี้เค้าเซ็นสัญญากับผมแล้ว!”
       ว่าพลางแนวหน้าควักสัญญาจากกระเป๋ามาโชว์ให้ฟินกับจีจี้ดู
       จีจี้กับฟินช็อก ท้ายสัญญาเป็นลายเซ็นไผทจริงๆ จีจี้ดึงไปดู แนวหน้าเอาหลบอย่างว่องไว
       ฟินจะเป็นลม “ไม่จริงง! ไผท!”
       “ผมขอโทษนะพี่ฟิน ผมอยากพักเรื่องยุ่งๆ ในเมืองไทยสักพักนึง พี่เข้าใจผมนะครับ”
       แนวหน้าประกาศกร้าว “ต่อไปนี้ผมคือผู้จัดการของไผท ไพศาลีแต่เพียงผู้เดียว ถ้าไผทไปไหน ผมต้องไปด้วย” เขาพูดอย่างยียวนกวนประสาท “เข้าใจเนอะ”
       
       จีจี้มองแนวหน้าอย่างเอาเรื่อง และไม่ไว้ใจ