ถ้าเราจะพิจารณาร่างกายกับจิตใจของมนุษย์ตามความเป็นจริงแล้ว เราก็จะพบว่า มันก็คือหุ่นยนต์คอมพิวเตอร์ชั้นเยี่ยม เพราะจากความเป็นอนัตตา (ความไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง) ของร่างกายก็แสดงถึงว่า ร่างกายนี้เป็นระบบการทำงานที่ละเอียดอ่อนและพิสดารอย่างมาก คือร่างกายก็ระบบกลไกลที่สลับซับซ้อนที่ทำให้มีร่างกายที่เคลื่อนไหวได้ มีระบบต่างๆที่ทำงานประสานกันอย่างลงตัว เช่น ระบบทางเดินหายใจ ระบบทางเดินอาหาร ระบบกำจัดของเสีย ระบบการรักษาตัวเอง เป็นต้น ซึ่งก็เปรียบได้กับระบบกลไกลของหุ่นยนต์สมัยใหม่ที่เคลื่อนไหวได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีตัวตนของมันเองจริงๆเลย

ส่วนจิตใจของมนุษย์เรานี้ก็มีความมหัศจรรย์อย่างยิ่ง เพราะมันมีการรับรู้ จำ รู้สึก  และปรุงแต่งคิดนึกได้ โดยการที่จะเกิดจิตใจขึ้นมาได้ มันก็มีระบบการทำงานของมันอย่างลงตัว คือต้องอาศัยระบบประสาทของร่างกายเพื่อปรุงแต่งให้เกิดการรับรู้ขึ้นมาก่อน แล้วก็จำสิ่งที่รับรู้ได้ แล้วก็รู้สึกสิ่งที่รับรู้ได้ แล้วก็มีการปรุงแต่งหรือคิดต่อไปได้อีกที ซึ่งก็เปรียบเหมือนกับระบบปฏิบัติการณ์ของเครื่องคอมพิวเตอร์นั่นเอง

หุ่นยนต์คอมพิวเตอร์นั้นจะมีระบบปฏิบัติการเป็นตัวควบคุมการเคลื่อนไหวของตัวหุ่นยนต์ ซึ่งก็เหมือนกับร่างกายของมนุษย์ที่มีจิตใจเป็นตัวควบคุม แต่หุ่นยนต์กับมนุษย์จะต่างกันตรงที่ หุ่นยนต์ไมได้มีความรู้สึกว่ามีตนเอง แต่มนุษย์นั้นมีความรู้สึกว่ามีตนเอง ซึ่งความรู้สึกว่ามีตนเองของมนุษย์นี้มันก็เป็นแค่เพียงระบบการทำงานของจิตใจที่ปราศจากความรู้แจ้งว่า "มันไม่ได้มีตนเองอยู่จริง" (อวิชชา) ที่มันปรุงแต่งให้จิตเกิดความรู้สึกว่ามีตนเอง แล้วพัฒนามาเป็นความยึดถือว่ามีตนเองขึ้นมาอีกที เมื่อมีความยึดถือจึงทำให้จิตที่ยึดถือนี้เกิดความรู้สึกทรมานหรือความทุกข์ขึ้นมา ส่วนหุ่นยนต์จะไม่มีความทุกข์เช่นนี้

เมื่อจิตมนุษย์ที่มีความยึดถือได้กระทำสิ่งที่ยึดถือกันว่าดี ว่าถูกต้อง จิตของมนุษย์ก็จะเกิดความรู้สึกที่น่าพึงพอใจหรือความสุขขึ้นมาทันที แต่ถ้าได้กระทำสิ่งที่ยึดถือกันว่าผิดหรือชั่ว จิตของมนุษย์ก็จะเกิดความรู้สึกที่ไม่น่าพึงพอใจหรือความทุกข์ขึ้นมาทันที ซึ่งนี่คือสิ่งที่เราเรียกกันว่า กรรม และ วิบาก (ผลของกรรม) ซึ่งหุ่นยนต์จะไม่มีเพราะมันไม่มีความรู้สึกว่ามีตนเองเหมือนมนุษย์

สรุปได้ว่า ถ้าหุ่นยนต์คอมพิวเตอร์จะมีความรู้สึกว่ามีตนเองขึ้นมาแล้ว มันก็จะเหมือนกับมนุษย์ที่มีความรู้สึกว่ามีตนเอง แล้วก็จะทำอะไรๆลงไปด้วยความรู้สึกว่ามีตนเองแล้วก็จะเกิดผลแก่จิตใจที่ทำนั้นด้วยทันที และถ้ามนุษย์จะมีความเข้าใจอย่างแจ่มชัดว่า "ความรู้สึกว่ามีตนเองนี้ แท้จริงเป็นแค่เพียงระบบการทำงานของจิตที่โง่เขลา ที่ปรุงแต่งให้เกิดความรู้สึกที่หลอกลวงว่ามีตนเองขึ้นมาชั่วคราวเท่านั้น มันไม่ได้มีตัวตนที่เป็นตัวตนของตนเองชนิดที่จะมีอยู่ไปชั่วนิรันดรเลย" แล้ว มนุษย์ก็จะเกิดปัญญาที่จะนำมาใช้ทำลายความยึดถือว่ามีตนเองและความทุกข์ของจิตใจให้หมดสิ้นไปทั้งอย่างชั่วคราวและถาวรได้