ปกติแม่เราเปนคนปากร้าย ชอบบังคับลูก อารมเสียใส่ พอปรึกษาไม่ถูกใจก็ด่า
เปนเหตให้ เรากับน้อง ไม่ค่อยอยากพูดกับแม่ แต่เรื่องอื่นแม่เราดีมากเลยนะคะ
รักพวกเรามาก แต่แกแค่นิสัยโผงผาง อย่างข้างต้นแค่นั้นเอง
เข้าเรื่องค่ะ เรากับน้องตั้งใจว่าจะไปหาไรกินข้างนอกกัน แต่บังเอิญแม่บอกงานเข้าต้องออกไปข้างนอก ไม่มีใครดูแลยาย เลยให้เรากับน้องอยู่ดูแทน เราก็โอเค
แต่ไปๆมาๆ แม่เคลียเรื่องไม่ต้องออกไปข้างนอกได้ เราเลยขอออกไปข้างนอกกะน้อง แต่แม่ก็ไม่ให้ไป บอกไม่มีใครดูแลยาย เราบอกก็แม่ไง เด่วรีบไปรีบกลับ
แม่ก็ไม่ให้ไป (ไม่มีเหตผลเอาซะเลย) น้องเราเหนเลยขึ้น ด่าแม่เราด้วยอารม ขึ้นเสียงกับแม่ ว่าเปนแม่ประสาไรปล่อย ลูกอดข้าว(เรา22 น้อง18แล้วค่ะ) เราตกใจมาก ทำไมต้องว่าแบบนั้น เราบอกน้องว่า ค่อยไปกินตอนเยนก็ได้ เด่วไปกินมาม่าก่อนละกัน
น้องเราไม่ฟังด่าว่าแม่เราใหญ่เลยค่ะ ว่าเปนแม่ไม่ดี ไม่เอาไหน ไม่หาข้าวให้ลูกกิน
เราสงสารแม่เรามาก แม่เราบอกว่าแม่ไม่สบายอยู่ ไหล่เคล็ด
เราไม่ชอบที่น้องเราพูดแบบนี้กะแม่เลยค่ะ แม่ต้องเสียใจมากแน่ๆ เราไปพูดกะน้องหลังจากศึกสงบได้ ครึ่งวัน น้องก็ยังบอกตัวเองไม่ผิด ยังว่าเราด้วยซ้ำว่าไม่เข้าข้าง
เราไม่ชอบที่น้องมองแม่เปนศัตรู มองว่าตัวเองต่องถูกเอาใจ ทั้งที่ตัวเองอายุ18แล้วคือสื่งที่ดี แม่ต้องรู้ทุกเรื่อง เรื่งเงินเรื่องข้าวไม่ต้องพูดก็ลอยจากมือแม่มาได้ ต้องเลี้ยงจนกว่ามันทำงานได้ซึ่งเรามองว่าไม่ใช่ เราพูดดีๆไปแล้ว มันก็ไม่ยอมรับ เรื่องนี้ แม่เราไม่มีเหตผล เราก็ไม่ชอบ แต่ก.ที่น้องด่าแม่แบบนี้ เรายิ่งไม่ชอบใหญ่ เหนื่อยใจค่ะ
ควรพูดกับน้องให้เข้าใจยังไงดีคะ กับแม่เรามองว่าเราพูดให้เข้าใจได้ เราไม่อยากเหนแม่เสียใจ

อยากให้เค้าสำนึกอะค่ะ เข้าใจ เราไม่อยากเหนแเราเสียใจ