มีความรู้สึกว่าเวลาใช้คำบริกรรม จิตไปอยู่กับคำบริกรรม ยุบหนอ พองหนอ หรือ พุท โธ มากกว่าเอาจิตไปอยู่ที่ท้อง หรือ ลมหายใจจริงๆ แล้วก้อกลายเป็นว่า ในหัวท่องคำบริกรรมไป แต่ใจยังหลุดไปคิดเรื่องอื่น แต่พอลองไม่ใช้คำบริกรรมมาดูลมหายใจอย่างเดียวกลับรู้สึกว่าจิตเป็นสมาธิได้ง่ายกว่า เพราะโฟกัสจุดเดียวที่ลม ที่ท้องไปเลย ทั้งนี้ผมก้อเพิ่งเริ่มฝึก ไม่ได้ฝึกมานาน ไม่ทราบว่าผมมาถูกทางหรือไม่ เพราะ ได้ยินว่าช่วงแรกคำบริกรรมจะช่วยดึงจิตไว้ได้ดีกว่าสำหรับผู้เริ่มฝึกใหม่
อยากให้ผู้รู้แต่ละท่านช่วยแสดงความเห็น และให้คำแนะนำ ว่าควรฝึกแบบนี้ต่อไปหรือไม่ ถ้าควร โดยหลักผมต้องตามลมหายใจทั้งสาย หรือ ตามเฉพาะท้องยุบ ท้องพอง แล้วถ้าไปคิดเรื่องอื่น หรือ ปวด คัน ง่วง ต้องพิจารณา หรือกำหนด อย่างไร
ทั้งนี้ถ้าผมถูกจริตกับวิธีการนี้ จะไปศึกษา ปฏิบัติ ปรึกษาหรือสอบอารมณ์ได้กับท่านไหน ที่ไหนได้บ้าง เพราะโดยมากสำนักต่างๆจะสอนให้ใช้คำบริกรรม
ขอบคุณครับ