เมื่อก่อนแพ้พรรคอื่น คะแนนก็ไม่ห่างมากรัฐบาลก็ต้องเป็นพรรคผสม(อยู่ได้ก็ไม่ครบเทอม)หมดรอบก็เปลี่ยนพรรคมาชนะอีก แต่ก็ยังมีความหวังบ้างว่าสักวันคงเป็นทีของเราบ้างจืงยังยิ้มได้ประกาศตัวยืดมั่นระบบรัฐสภา แต่พอแม้วมาเล่นการเมืองเผือกชนะถล่มทลาย เป็นฝ่ายค้านจนชินไม่มีป้ญหา(สิว สิว) เสียหน้านิดหน่อยที่แพ้เยอะ(คิดในใจสงสัยแม้วฟลุค)
สมัยสองอะไรวะแพ้มากกว่าเก่าอีก แต่ไม่เป็นไรฟ้าประทานให้ได้ส้มหล่นเป็นรัฐบาล ฝ่ายแม้วคดีรุงรัง(ต้องเร่ร่อนไปทั่ว) อยู่ไม่นานเลือกอีกแพ้กระทั่งนอมินีแม้ว แต่นอมีนีโดนยุบพรรค คิดในใจสบายกูละต่อไปทีกูมั่ง หลังจากนั้น มัดมือก็แล้ว จิ้มตาก็แล้ว ทั้งสนับมือ ทั้งยาหม่องป้ายตา โกงยังกับมวยปล้ำ กรรมการก็เข้าข้างยังเผือกแพ้เขาอีก ทีนี้ทำท่าจะยาวหารูเกิดไม่ได้ ทำยังไงทีนี้.....นี่แหละครับ เมืองไทยถึงมีวันนี้ วันที่คนไทยต่างความคิดต้องมาห้ำหั่นกันเพราะ................พรรคกู(พรรคที่ยึดมั่นในระบบรัฐสภาแต่จะเล่นนอกกติกา) เบื่อการเลือกตั้ง เบื่อคำว่าแพ้