ทำไมช่วงคริสต์มาสจึงอาจเป็นหนึ่งในช่วงที่เสี่ยงต่อซึมเศร้าที่สุด?      ช่วงคริสต์มาสเป็นเทศกาลแห่งความสุขสำหรับใครหลายคน แต่ในอีกด้านหนึ่ง มันกลับกลายเป็นช่วงเวลาที่มีควา

(ขออนุญาตแทนตัวเองว่าหนูนะคะ) เริ่มจากตอนช่วงชั้นอนุบาลค่ะ หนูไม่ค่อยได้ใช้เวลากับคุณแม่ ซักเท่าไหร่ เจอหน้าก็ไม่ได้คุยกัน เรียกว่าไม่ได้สนิทกันเหมือนแม่ลูกคู่อื่นๆ หน้าที่การเลี้ยงดูจึงกลายไปเป็นของค

ไม่ต้องสนใจกระทู้นี้หรอกค่ะ แค่ไม่มีที่ระบาย ชีวิตเราโดดเดี่ยวมาตั้งแต่อายุ15 คนรอบข้างทยอยตายตั้งแต่เราอายุ8ขวบ จนมาถึงอายุ15ปี เราพยายามฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตายสักที รอดมาได้เหมือนมีปาฏิหาร เคยแขวนคอ เคย

แย่จังเลย เราไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย แต่มีบางอารมณ์เช่นวันนี้ รู้สึกกับบางเหตุการณ์กับคนรอบตัว รู้สึกโดดเดี่ยว เดียวดาย ไม่มีใคร เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ^___^ ทำไมบางอารมณ์เราต้องไปแคร์คนที่ไม่เห็นเรา

ทุกคนมองเข้ามาที่ตัวเราแล้วมักจะบอกว่าเราเข้มแข็ง เป็นที่พ่งที่ปรึกษาให้เขาได้ แต่มันไม่จริงเลยมันเป็นแค่เกราะที่เราสร้างขึ้นมา จริงๆแล้วเราเองก็อยากร้องไห้ในวันที่รู้สึกแย่ อยากมีคนที่เราสามารถบอกได้

ทำไมฉันต้องมาเจอและรู้จักกับคนเหล่านี้ ชีวิตที่สิ้นหวังของฉัน ฉันถามตัวเองบ่อยๆว่า เกิดมาทำไม? ฉันเป็นใครกันแน่? ทำไมฉันต้องเกิดมาด้วยนะ? หลายๆครั้งที่ฉันรู้สึกแปลกแยกกับ

จริงๆอ่านกระทู้ต่างๆในพันทิปมาหลายปีแล้วค่ะ ชอบเขามาอ่านเล่นค่ะ มันทำให้ฉันเห็นเรื่องราวต่างๆหลากหลายเห็นความคิดของผู้คนที่ฉันไม่รู้จัก ใครอยากตั้งกระทู้อะไรหรือเรื่องอะไรก็ได้..เหมือนเป็นการระบายความ

วันก่อนพาลูกชายสองขวบครึ่งไปสนามเด็กเล่น ซักพักเค้าเริ่มงอแง ทำยังไงก็ไม่หยุดร้อง เรากำลังคิดจะพูดว่า เป็นผู้ชายอย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิง แต่เราไม่ได้พูดค่ะ เพราะความคิดของเรายังไม่สามาร

ฉันเชื่อว่า ชีวิตของทุกคนต่างก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น แล้วปัญหาของฉันตอนนี้คือคนรักของฉันที่ปิดบังความเจ็บปวดนี้มาตลอด ฉันรู้ว่าเขาเศร้าแล้วก็เจ็บปวดมากและมักจะคิดเสมอว่า... "ฉันเป็นคนยังไงกันแน่

ฉันท้อกับชีวิตนี้มาก จนแม้แต่คำว่า ต้องลุก ก็ฟังดูเจ็บปวด ลุกมาทำไม ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย ชีวิตนี้มันแย่เหลือเกิน ไม่อยากจะอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว เมื่อทำสิ่งๆหนึ่งจบลง ฉันจะไปฆ่าตัวตาย ส่วนเรื่องที่ฉันค