ไม่ต้องสนใจกระทู้นี้หรอกค่ะ แค่ไม่มีที่ระบาย ชีวิตเราโดดเดี่ยวมาตั้งแต่อายุ15 คนรอบข้างทยอยตายตั้งแต่เราอายุ8ขวบ จนมาถึงอายุ15ปี เราพยายามฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตายสักที รอดมาได้เหมือนมีปาฏิหาร เคยแขวนคอ เคยกินยาชนิดหนึ่ง50เม็ด แต่มันก็ทำได้แค่ให้หลับไป พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่เดิม ตรงเดิม มันหดหู่มาก เคยเอามีดแทงตัวเอง แต่มันก็ เศร้าว่ะ ตอนนี้ก็จะ20ละ มีความสุขจัง คิดถึงจัง ฉันยิ้มให้ทุกคน แต่เหมือนทุกคนจะรังเกียจฉัน ฉันอยากให้มีฉันแค่คนเดียวบนโลกใบนี้ ฉันอยากอยู่ในที่ที่ไม่มีใคร แต่ไปที่ไหน เข้าสังคมเมื่อไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นทุกที สมเพช ริษยา ฉันชอบฆาตกรต่อเนื่องมาก และฉันเฝ้าฝันว่าสักวันฉันจะได้ทำมัน วันนั้นฉันคงมีความสุขมาก ฉันรักเธอ