ฉันเชื่อว่า ชีวิตของทุกคนต่างก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น แล้วปัญหาของฉันตอนนี้คือคนรักของฉันที่ปิดบังความเจ็บปวดนี้มาตลอด
ฉันรู้ว่าเขาเศร้าแล้วก็เจ็บปวดมากและมักจะคิดเสมอว่า... "ฉันเป็นคนยังไงกันแน่" แล้ว "ทำไม เรื่องพวกนี้ถึงเกิดขึ้นกับฉัน"
สำหรับฉันแล้วเรื่องพวกนั้นเป็นเพียงอดีตของฉันที่มันเคยเกิดขึ้น จากความโง่เขลา ความเหงา ความเชื่อคนง่ายของฉัน ที่พอหลงมาในต่างถิ่นไกลห่างจากพ่อแม่ครอบครัวที่คอยห้ามปราม มันทำให้ฉันชอบที่จะไปไหนมาไหนในแดนศิวิไรที่เงียบสงบ แต่มันกลับแฝงไปด้วยมิตรภาพของสังคมอันน่ากลัว มันทำให้ฉันได้รู้ว่า รู้หน้าใช่รู้ใจ ไม่ว่าเราจะสนิทกันมากแค่ไหน รู้จักหรือไม่ก็ตาม อย่าได้หยุดระวังตัวเองเด็ดขาด
ด้วยความรักที่ฉันให้กับชายคนหนึ่งที่ไม่จริงใจและจริงจังต่อฉันเลย มันกลายเป็นว่าฉันได้สูญเสียสิ่งสำคัญของตัวเองไป ครั้งแล้ว ครั้งเล่า เพียงเพราะความดื้อด้านที่ชอบเพ้อฝนในความรักที่แท้จริง บอกเลยค่ะ ว่ามันทรมานจนแทบเป็นบ้า จะบอกใครก็ไม่ได้ อยู่คนเดียวแบบเปล่าเปลี่ยว ฉันไม่สามารถอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมให้ใจมันฟุ่งซ่านได้เลย เดี๋ยวก็เรื่องผู้ชายหลอก แต่มันไม่เจ็บเท่าการที่เพื่อนสนิทตัวเองหลอกเราแย่งคนรักของเราไปหรอกค่ะ แต่พอเวลาผ่านไปฉันก็ได้คิดว่า ในทุกครั้งที่ฉันเสียใจ ฉันยังมีครอบครัวที่รักฉัน และฉันไม่กล้าบอกเรื่องเหล่านี้ให้พวกเขารู้ ทุกครั้งที่เจ็บปวดเรื่องความรัก หัวใจเจ้าขา ฉันไร้ซึ่งน้ำตาสักหยดเดียว มันเป็นความเจ็บปวดที่จุกอยู่ข้างในจนบางครั้งฉันกลับคิดว่า ฉันไม่รู้สึกถึงความเจ็บนี้อีกแล้วก็ได้
วันเวลาผ่านไป . . . ฉันกลับสังเกตตัวเองได้ว่า ฉันกำลังแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เขามักจะเข้ามาปลอบฉันตลอดเวลาที่ฉันนั่งอยู่คนเดียว แต่ว่า ฉันกลับไม่ต้องการที่จะครอบครองเขา ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆเขาแบบนี้ จนวันแล้ววันเล่า ฉันกับเขาก็ยิ่งขาดกันมากไม่ได้ ฉันไม่สามารถที่จะหยุดเจอเขาได้ แต่ใจก็สับสน บอกตัวเองว่าอย่าไว้ใจ ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคน แต่อีกด้านนึงก็กลับต่อต้านว่า มันไม่ใช่แบบนั้น คนคนนี้เขาแตกต่างออกไป
จนกระทั้งฉันต้องบอกกับเขาว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก
วันนั้น..ตอนตี 2 เขากลับรีบขับรถมาหาฉันทันที เขากอดฉันจากด้านหลังแล้วร้องไห้แล้วพูดกับฉันว่า "ถ้าคุณไม่ได้เกลียดผม เราลองคบกันได้มั่ย?"
ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเหมือนคนที่ผ่านมามั่ย แต่ฉันมั่นใจว่า เขาจะไม่ทำให้ฉันต้องเสียใจแน่นอน
จนมีอยู่มาวันนึงที่ฉันเป็นผ่านเล่าเรื่องอันเจ็บปวดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันให้เขาฟัง เพราะฉันไม่ต้องการให้เขามารู้เอาทีหลังให้มันสายเกินไป
แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือผิดที่บอกเขาไป เขากลับเก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาไว้ในใจ เก็บเอาไว้ จนเขาบอกกับฉันว่า เขาเจ็บปวดเหลือกิน เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นคนยังไงกันแน่ ฉันก็ถามเขาไปว่า เราอยู่ด้วยกันมา ที่เรารู้จักกันมา นายคิดว่านายยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอ? นายคิดว่าฉันเสแสร้งรึเปล่า ถ้าเรื่องราวพวกนั้นไม่เกิดขึ้น มันจะยังมีวันของเราวันนี้อยู่ไหม เราได้แต่พูดไปกอดกันไป เพราะฉันไม่สามารถปล่อยเขาให้กอดตัวเองได้
จนคืนนึงที่เขาได้ยกประเด็นนี้มาพูดอีกครั้ง เขาบอกฉันว่า เขาพยายามจะไม่คิดมากเรื่องนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขากลับทำไม่ได้ นั่นคงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่เราไปกินกันมา มันทำให้เขาพูดความรู้สึกข้างในจริงๆออกมาเสมอ เขาระบายทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขาอึดอัด เพราะการกระทำของฉัน ความหึงหวงของฉันที่เขาไม่รู้ว่าฉันพยายามปกปิดเอาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญมากแค่ไหน ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะเลิกนิสัยงี่เง่าของผู้หญิงขี้หึงหวงได้ ฉันก็ได้แต่พยายามไม่ให้มันเกิดขึ้น แต่เขามักจะจับฉันได้ตลอด ทุกอย่างที่เขาบอกฉันในตอนนั้นมันทำให้ฉันตัวชา ฉันพยายามเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่มันกลับทำไม่ได้ รู้แต่ว่าถ้าเขาพูดต่อ ฉันกำลังจะบ้า แค่เรื่องอดีตของฉันที่ทำร้ายเขามันก็มากพอแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้น รู้สึกผิดต่อคนอื่นและตัวเอง รู้สึกแย่แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจะรู้ไหมว่าฉันเองรังเกียจตัวเองมากแค่ไหน เกลียดผู้คนมากแค่ไหน เจ็บปวดยิ่งกว่าเขามากแค่ไหน แต่ในตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าฉันโกรธตัวเองมากที่ปล่อยเขาเจ็บ เพราะเขาเจ็บฉันกลับเจ็บเหมือนๆกับเขา จนตอนนี้ฉันแอบคิดว่า มันดีแล้วใช่ไหมที่เขารักฉัน มันดีแล้วเหรอที่เราคบกัน ฉันอยากไปให้ไกลๆเขาให้เขาเลิกรักฉันแล้วลืมความเจ็บปวดพวกนั้นไป ฉันร้องไห้ออกมาพร้อมกรีดร้องถึงความเลวร้ายของตัวเอง เขาบอกให้ฉันหยุด แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันไม่เคยระบายความรู้สึกเหล่านี้กับใคร ในตอนนี้แค่อยากมีคนมากอดฉันแล้วปลอบอีก แต่เขากลับทนไม่ไหว เขาผละจากตัวฉันแล้วลุกไปอาละวาท และฉันก็เงียบลง... แล้วเขาก็เดินมาขอโทษฉัน มันดีแล้วที่เราดีกัน ฉันยิ้มให้เขา แต่ใจมันเจ็บไปหมดแล้ว ฉันไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าเขา
จนตอนนี้ทุกครั้งที่ฉันอยู่คนเดียว ฉันกลับเลิกร้องไม่ได้ ไม่มีใครปลอบก็ไม่เป็นไร ฉันจะร้องกับตัวเองแบบนี้แหละ กลัวว่าถ้าเขาเห็บเขาก็จะรู้สึกผิดแล้วมันจะกลายเป็นเรื่องที่ไม่จบสิ้น เท่าที่รู้คือฉันรักเขา และเขาก็รักฉัน แม้ว่าเขาจะมองฉันเป็นยังไงก็ตาม ความเจ็บปวดนี้ ฉันควรจบลงด้วยตัวฉันเองไม่ใช่เขาใช่ไหม?
ปัญหาคืออดีตหรือปัจจุบัน?
ฉันรู้ว่าเขาเศร้าแล้วก็เจ็บปวดมากและมักจะคิดเสมอว่า... "ฉันเป็นคนยังไงกันแน่" แล้ว "ทำไม เรื่องพวกนี้ถึงเกิดขึ้นกับฉัน"
สำหรับฉันแล้วเรื่องพวกนั้นเป็นเพียงอดีตของฉันที่มันเคยเกิดขึ้น จากความโง่เขลา ความเหงา ความเชื่อคนง่ายของฉัน ที่พอหลงมาในต่างถิ่นไกลห่างจากพ่อแม่ครอบครัวที่คอยห้ามปราม มันทำให้ฉันชอบที่จะไปไหนมาไหนในแดนศิวิไรที่เงียบสงบ แต่มันกลับแฝงไปด้วยมิตรภาพของสังคมอันน่ากลัว มันทำให้ฉันได้รู้ว่า รู้หน้าใช่รู้ใจ ไม่ว่าเราจะสนิทกันมากแค่ไหน รู้จักหรือไม่ก็ตาม อย่าได้หยุดระวังตัวเองเด็ดขาด
ด้วยความรักที่ฉันให้กับชายคนหนึ่งที่ไม่จริงใจและจริงจังต่อฉันเลย มันกลายเป็นว่าฉันได้สูญเสียสิ่งสำคัญของตัวเองไป ครั้งแล้ว ครั้งเล่า เพียงเพราะความดื้อด้านที่ชอบเพ้อฝนในความรักที่แท้จริง บอกเลยค่ะ ว่ามันทรมานจนแทบเป็นบ้า จะบอกใครก็ไม่ได้ อยู่คนเดียวแบบเปล่าเปลี่ยว ฉันไม่สามารถอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมให้ใจมันฟุ่งซ่านได้เลย เดี๋ยวก็เรื่องผู้ชายหลอก แต่มันไม่เจ็บเท่าการที่เพื่อนสนิทตัวเองหลอกเราแย่งคนรักของเราไปหรอกค่ะ แต่พอเวลาผ่านไปฉันก็ได้คิดว่า ในทุกครั้งที่ฉันเสียใจ ฉันยังมีครอบครัวที่รักฉัน และฉันไม่กล้าบอกเรื่องเหล่านี้ให้พวกเขารู้ ทุกครั้งที่เจ็บปวดเรื่องความรัก หัวใจเจ้าขา ฉันไร้ซึ่งน้ำตาสักหยดเดียว มันเป็นความเจ็บปวดที่จุกอยู่ข้างในจนบางครั้งฉันกลับคิดว่า ฉันไม่รู้สึกถึงความเจ็บนี้อีกแล้วก็ได้
วันเวลาผ่านไป . . . ฉันกลับสังเกตตัวเองได้ว่า ฉันกำลังแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เขามักจะเข้ามาปลอบฉันตลอดเวลาที่ฉันนั่งอยู่คนเดียว แต่ว่า ฉันกลับไม่ต้องการที่จะครอบครองเขา ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆเขาแบบนี้ จนวันแล้ววันเล่า ฉันกับเขาก็ยิ่งขาดกันมากไม่ได้ ฉันไม่สามารถที่จะหยุดเจอเขาได้ แต่ใจก็สับสน บอกตัวเองว่าอย่าไว้ใจ ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคน แต่อีกด้านนึงก็กลับต่อต้านว่า มันไม่ใช่แบบนั้น คนคนนี้เขาแตกต่างออกไป
จนกระทั้งฉันต้องบอกกับเขาว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก
วันนั้น..ตอนตี 2 เขากลับรีบขับรถมาหาฉันทันที เขากอดฉันจากด้านหลังแล้วร้องไห้แล้วพูดกับฉันว่า "ถ้าคุณไม่ได้เกลียดผม เราลองคบกันได้มั่ย?"
ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเหมือนคนที่ผ่านมามั่ย แต่ฉันมั่นใจว่า เขาจะไม่ทำให้ฉันต้องเสียใจแน่นอน
จนมีอยู่มาวันนึงที่ฉันเป็นผ่านเล่าเรื่องอันเจ็บปวดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันให้เขาฟัง เพราะฉันไม่ต้องการให้เขามารู้เอาทีหลังให้มันสายเกินไป
แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือผิดที่บอกเขาไป เขากลับเก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาไว้ในใจ เก็บเอาไว้ จนเขาบอกกับฉันว่า เขาเจ็บปวดเหลือกิน เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นคนยังไงกันแน่ ฉันก็ถามเขาไปว่า เราอยู่ด้วยกันมา ที่เรารู้จักกันมา นายคิดว่านายยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอ? นายคิดว่าฉันเสแสร้งรึเปล่า ถ้าเรื่องราวพวกนั้นไม่เกิดขึ้น มันจะยังมีวันของเราวันนี้อยู่ไหม เราได้แต่พูดไปกอดกันไป เพราะฉันไม่สามารถปล่อยเขาให้กอดตัวเองได้
จนคืนนึงที่เขาได้ยกประเด็นนี้มาพูดอีกครั้ง เขาบอกฉันว่า เขาพยายามจะไม่คิดมากเรื่องนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขากลับทำไม่ได้ นั่นคงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่เราไปกินกันมา มันทำให้เขาพูดความรู้สึกข้างในจริงๆออกมาเสมอ เขาระบายทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขาอึดอัด เพราะการกระทำของฉัน ความหึงหวงของฉันที่เขาไม่รู้ว่าฉันพยายามปกปิดเอาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญมากแค่ไหน ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะเลิกนิสัยงี่เง่าของผู้หญิงขี้หึงหวงได้ ฉันก็ได้แต่พยายามไม่ให้มันเกิดขึ้น แต่เขามักจะจับฉันได้ตลอด ทุกอย่างที่เขาบอกฉันในตอนนั้นมันทำให้ฉันตัวชา ฉันพยายามเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่มันกลับทำไม่ได้ รู้แต่ว่าถ้าเขาพูดต่อ ฉันกำลังจะบ้า แค่เรื่องอดีตของฉันที่ทำร้ายเขามันก็มากพอแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้น รู้สึกผิดต่อคนอื่นและตัวเอง รู้สึกแย่แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจะรู้ไหมว่าฉันเองรังเกียจตัวเองมากแค่ไหน เกลียดผู้คนมากแค่ไหน เจ็บปวดยิ่งกว่าเขามากแค่ไหน แต่ในตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าฉันโกรธตัวเองมากที่ปล่อยเขาเจ็บ เพราะเขาเจ็บฉันกลับเจ็บเหมือนๆกับเขา จนตอนนี้ฉันแอบคิดว่า มันดีแล้วใช่ไหมที่เขารักฉัน มันดีแล้วเหรอที่เราคบกัน ฉันอยากไปให้ไกลๆเขาให้เขาเลิกรักฉันแล้วลืมความเจ็บปวดพวกนั้นไป ฉันร้องไห้ออกมาพร้อมกรีดร้องถึงความเลวร้ายของตัวเอง เขาบอกให้ฉันหยุด แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันไม่เคยระบายความรู้สึกเหล่านี้กับใคร ในตอนนี้แค่อยากมีคนมากอดฉันแล้วปลอบอีก แต่เขากลับทนไม่ไหว เขาผละจากตัวฉันแล้วลุกไปอาละวาท และฉันก็เงียบลง... แล้วเขาก็เดินมาขอโทษฉัน มันดีแล้วที่เราดีกัน ฉันยิ้มให้เขา แต่ใจมันเจ็บไปหมดแล้ว ฉันไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าเขา
จนตอนนี้ทุกครั้งที่ฉันอยู่คนเดียว ฉันกลับเลิกร้องไม่ได้ ไม่มีใครปลอบก็ไม่เป็นไร ฉันจะร้องกับตัวเองแบบนี้แหละ กลัวว่าถ้าเขาเห็บเขาก็จะรู้สึกผิดแล้วมันจะกลายเป็นเรื่องที่ไม่จบสิ้น เท่าที่รู้คือฉันรักเขา และเขาก็รักฉัน แม้ว่าเขาจะมองฉันเป็นยังไงก็ตาม ความเจ็บปวดนี้ ฉันควรจบลงด้วยตัวฉันเองไม่ใช่เขาใช่ไหม?