ปุถุชน หมายถึง คนหนา คือคนที่มีกิเลสหนาแน่น ซึ่งจะตรงข้ามกับอริยะชน ที่หมายถึง ผู้ประเสริญเพราะมีกิเลสน้อย
ปุถุชนนั้นจะมีความเห็นผิดอยู่ ๓ ประการ คือ
๑.มีความเห็นว่ามีสิ่งที่เที่ยง หรือเป็นอมตะ โดยจะเห็นว่าจิตหรือวิญญาณของคนเรานี้จะไม่สูยหายไปเมื่อร่างกายตาย แต่จะเกิดมีจิตหรือวิญญาณขึ้นมาได้ใหม่เรื่อยไป (อันเป็นเหตุให้เกิดความเชื่อเรื่องนรกใต้ดิน สวรรค์บนฟ้า และเรื่องเทวดา นางฟ้า เป็นต้น ด้วย ตามความเชื่อของศาสนาพราหมณ์ที่ปลอมปนเข้ามาอยู่ในคำสอนของพระพุทธเจ้าในปัจจุบัน)
๒.มีความเห็นว่าชีวิตมีความสุขหรือสบาย ไม่มีความทุกข์
๓.มีความเห็นว่ามีสิ่งที่เป็นตัวตนของตนเอง คือจะเห็นว่ามีจิตที่เป็นตัวตนของตนเองโดยไม่อาศัยสิ่งอื่นใดมาปรุงแต่งให้เกิดขึ้น
ปุถุชนนั้นจะมีความเห็นผิดจากความเป็นจริงของธรรมชาติอยู่ในจิตใต้สำนึกโดยไม่รู้ตัว คือจะรู้สึกว่าร่างกายกายและจิตใจของเรานี้มันเที่ยงแท้ จะไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย จึงทำให้เกิดความประมาทมัวเมาในชีวิต และเมื่อความจริงมาถึง คือร่างกายแก่ เจ็บ และจะตายขึ้นมา เป็นต้น จึงทำให้จิตเกิดความเศร้าโศกเสียใจหรือเป็นทุกข์ อีกทั้งยังจะรู้สึกว่าชีวิตมันมีความสุข ไม่มีความทุกข์ จึงได้ลุ่มหลงในชีวิต ลุ่มหลงในความสุข และเมื่อความจริงมาถึง เมื่อความทุกข์มาถึง จึงทำให้เกิดความเศร้าโศก เสียใจ หรือเป็นทุกข์ซ้อนขึ้นมาอีกอย่างรุนแรง รวมทั้งยังจะรู้สึกว่าร่างกายนี้คือร่างกายของเรา และจิตใจนี้คือจิตใจที่เป็นตัวเรา หรือเห็นว่ามันมีร่างกายและจิตใจที่เป็นตัวเรา-ของเราจริงๆโดยไม่ต้องอาศัยสิ่งใดๆมาปรุงแต่งหรือสร้างขึ้นมา และรวมทั้งรู้สึกว่ามีร่างกายของคนอื่นด้วย และเมื่อความจริงมาถึง เมื่อร่างกายนี้ได้พิการหรือจะตาย รวมทั้งร่างกายของคนที่เรารักได้จากเราไป เป็นต้น เราก็จะเกิดความทุกข์ขึ้นมาทันที
ส่วนอริยะชนนั้นจะมีความเห็นที่ถูกต้องตามที่เป็นอยู่จริงของธรรมชาติ คือจะเห็นว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมานี้มันจะไม่มีความเที่ยงหรือถาวรหรือเป็นอมตะได้ รวมทั้งความสุขก็ไม่มี มีแต่ความทุกข์ที่มันลดน้อยลงเท่านั้น รวมทั้งขณะที่กำลังเกิดความสุข ความทุกข์ก็ซ่อนอยู่ภายในอย่างเงียบๆด้วย และความสุขก็ยังนำความทุกข์ความเดือดร้อนมาให้อีกมากมายในภายหลัง และยังเห็นว่า แท้จริงมันไม่ได้มีตัวเราหรือตัวตนของใครๆหรือของสิ่งใดๆอยู่จริง มีแต่สิ่งที่ถูกปรุงแต่งให้เกิดเป็นตัวตนชั่วคราวขึ้นมาเท่านั้น และเมื่อสิ่งทั้งหลายได้แปรเปลี่ยนไปตามธรรมชาติที่ไม่เที่ยงของมัน เช่น ร่างกายแก่ เจ็บ จะตาย หรือคนที่รักได้จากไป หรือต้องประสบกับคนที่ไม่รัก หรือไม่สมหวัง เป็นต้น อริยะชนก็จะไม่มีทุกข์ หรือมีน้อยกว่าปุถุชนมาก เพราะมีความเข้าใจในชีวิตและธรรมขาติอย่างถูกต้องแล้ว
ความเห็นผิด ๓ ประการ ของปุถุชน
ปุถุชนนั้นจะมีความเห็นผิดอยู่ ๓ ประการ คือ
๑.มีความเห็นว่ามีสิ่งที่เที่ยง หรือเป็นอมตะ โดยจะเห็นว่าจิตหรือวิญญาณของคนเรานี้จะไม่สูยหายไปเมื่อร่างกายตาย แต่จะเกิดมีจิตหรือวิญญาณขึ้นมาได้ใหม่เรื่อยไป (อันเป็นเหตุให้เกิดความเชื่อเรื่องนรกใต้ดิน สวรรค์บนฟ้า และเรื่องเทวดา นางฟ้า เป็นต้น ด้วย ตามความเชื่อของศาสนาพราหมณ์ที่ปลอมปนเข้ามาอยู่ในคำสอนของพระพุทธเจ้าในปัจจุบัน)
๒.มีความเห็นว่าชีวิตมีความสุขหรือสบาย ไม่มีความทุกข์
๓.มีความเห็นว่ามีสิ่งที่เป็นตัวตนของตนเอง คือจะเห็นว่ามีจิตที่เป็นตัวตนของตนเองโดยไม่อาศัยสิ่งอื่นใดมาปรุงแต่งให้เกิดขึ้น
ปุถุชนนั้นจะมีความเห็นผิดจากความเป็นจริงของธรรมชาติอยู่ในจิตใต้สำนึกโดยไม่รู้ตัว คือจะรู้สึกว่าร่างกายกายและจิตใจของเรานี้มันเที่ยงแท้ จะไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย จึงทำให้เกิดความประมาทมัวเมาในชีวิต และเมื่อความจริงมาถึง คือร่างกายแก่ เจ็บ และจะตายขึ้นมา เป็นต้น จึงทำให้จิตเกิดความเศร้าโศกเสียใจหรือเป็นทุกข์ อีกทั้งยังจะรู้สึกว่าชีวิตมันมีความสุข ไม่มีความทุกข์ จึงได้ลุ่มหลงในชีวิต ลุ่มหลงในความสุข และเมื่อความจริงมาถึง เมื่อความทุกข์มาถึง จึงทำให้เกิดความเศร้าโศก เสียใจ หรือเป็นทุกข์ซ้อนขึ้นมาอีกอย่างรุนแรง รวมทั้งยังจะรู้สึกว่าร่างกายนี้คือร่างกายของเรา และจิตใจนี้คือจิตใจที่เป็นตัวเรา หรือเห็นว่ามันมีร่างกายและจิตใจที่เป็นตัวเรา-ของเราจริงๆโดยไม่ต้องอาศัยสิ่งใดๆมาปรุงแต่งหรือสร้างขึ้นมา และรวมทั้งรู้สึกว่ามีร่างกายของคนอื่นด้วย และเมื่อความจริงมาถึง เมื่อร่างกายนี้ได้พิการหรือจะตาย รวมทั้งร่างกายของคนที่เรารักได้จากเราไป เป็นต้น เราก็จะเกิดความทุกข์ขึ้นมาทันที
ส่วนอริยะชนนั้นจะมีความเห็นที่ถูกต้องตามที่เป็นอยู่จริงของธรรมชาติ คือจะเห็นว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมานี้มันจะไม่มีความเที่ยงหรือถาวรหรือเป็นอมตะได้ รวมทั้งความสุขก็ไม่มี มีแต่ความทุกข์ที่มันลดน้อยลงเท่านั้น รวมทั้งขณะที่กำลังเกิดความสุข ความทุกข์ก็ซ่อนอยู่ภายในอย่างเงียบๆด้วย และความสุขก็ยังนำความทุกข์ความเดือดร้อนมาให้อีกมากมายในภายหลัง และยังเห็นว่า แท้จริงมันไม่ได้มีตัวเราหรือตัวตนของใครๆหรือของสิ่งใดๆอยู่จริง มีแต่สิ่งที่ถูกปรุงแต่งให้เกิดเป็นตัวตนชั่วคราวขึ้นมาเท่านั้น และเมื่อสิ่งทั้งหลายได้แปรเปลี่ยนไปตามธรรมชาติที่ไม่เที่ยงของมัน เช่น ร่างกายแก่ เจ็บ จะตาย หรือคนที่รักได้จากไป หรือต้องประสบกับคนที่ไม่รัก หรือไม่สมหวัง เป็นต้น อริยะชนก็จะไม่มีทุกข์ หรือมีน้อยกว่าปุถุชนมาก เพราะมีความเข้าใจในชีวิตและธรรมขาติอย่างถูกต้องแล้ว