แรกๆ เราก็ไม่คุ้นค่ะ กับอาหารญี่ปุ่น ถ้าทานปลาดิบหรือข้าวปั้น จะใส่หรือไม่ใส่วาซาบิก็ตาม
ตอนแรกๆ ที่เพิ่มทานถึงกับบ้วนออกมาเลย (>_<)
แต่จำเป็นต้องทำตัวให้คุ้นเคยเร็วๆ เนื่องจากจำเป็นจะต้องทำงานกับคนญี่ปุ่นกับบริษัทญี่ปุ่น
ช่วงแรกๆ นายก็ช่วยแนะนำร้านอาหารที่ทานง่าย พวกข้าวปั้น เทมปุระ หรือของต้ม ของทอด ของย่าง แต่พอกลับ
มาที่ข้าวปั้นหรือซาชิมิอีกก็เป็นแบบเดิมอีก แต่แกก็ยังพยายามให้กำลังใจและพาไป(ฝึก)ทานอาหารญี่ปุ่นบ่อยขึ้น
คนมีอยู่ครั้งนึงแกพูดให้คิดค่ะ ว่าตอนแกมาอยู่ไทยใหม่ๆ
แกก็ทานอาหารแบบคนไทยทานไม่ได้ นานเข้าน้ำหนักก็ลดลงๆ จนทำให้แกคิดใหม่ว่า ทำไม
สิ่งที่แกคิดว่าไม่อร่อยแต่คนไทยกลับบอกว่าอร่อย ไม่ว่าจะก๋วยเตียวลูกชิ้นที่แกได้กลิ่นก็วิ่งหนี
ไปอาเจียนในห้องน้ำหรือส้มตำที่เค้าทานกัน ไม่ชินกับกลิ่นและความเผ็ดเลย
แกบอกตัวเองว่าถ้าปล่อยยิ่งนานน่าจะยิ่งไม่ดี เพราะแกเลือกจะมาทำงานอยู่ในไทย
ถ้าไม่ปรับตัวเป็นคนไทยแกจะอยู่ต่อไปอย่างไร
พอแกบอกว่าคิดได้แบบนั้น แกเลยเปลี่ยนทัศนคติใหม่ คิดใหม่ว่าจะกินยังไงให้รู้สึกบอกได้ว่า
อร่อยอย่างที่คนไทยบอกกัน จนตอนนี้แกชอบทานก๋วยเตียวลูกชิ้นปลามาก
ถามแกได้เลยว่าก๋วยเตี๋ยวปลาร้านไหน หรือส้มตำแบบคนไทย
ร้านไหนอร่อย ร้านไหนแซ่บ (และแกก็บอกร้านมาค่ะ 5555..)
พอฟังตรงนั้น จึงค่อยๆ เริ่มปรับตัวใหม่ค่ะ
พอนานเข้า จากนั้นเวลาไปทานอาหารญี่ปุ่นจะขอแต่ข้าวปั้น ซาชิมิ ใส่วาซาบิเยอะๆค่ะ
เล่าแต่เรื่องตัวเองมาซะยาว  เผื่อจนกท.จะเป็นไอเดียในการปรับตัวนะคะ
เอาใจช่วยค่ะ...