จากกระทู้ผม เมื่อวันที่ 18 ตุลาคม 2556
http://ppantip.com/topic/31124366

ผมยอมรับเลยว่า หลังจากตั้งกระทู้นั้น ผมเอากรรไกรตัดซองบุหรี่และบุหรี่แอลเอ็มเขียวเล็ก ให้แหลกเป็นชิ้นๆ และบอกกะตัวเองว่าจะไม่ไปยุ่งกะมันอีก

แต่แล้ว... เมื่อผมกลับไปเป็นทหาร เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม 2556 ผมก็ต้องกลับคำตัวเองอย่างน่าละอายใจ กลับไปสูบมันอีก และสูบหนัก ใครส่งมาให้เป็นต้องสูบหมด ในช่วง 10 วันสุดท้ายก่อนปลดวันที่ 31 ตุลาคม

พอปลดมาแล้ว เดือนพฤศจิกายน ผมมีโครงการเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ อยู่ที่บ้าน ไม่มีใครรู้ว่าผมสูบ เลยสูบอย่างอิสระไม่ได้ สูบได้แค่ในห้องน้ำ เลยมีเวลาสูบแค่ตอนเช้า 1 กลับมาจากเรียนพิเศษช่วงบ่าย 2 และสูบก่อนนอน 3 เผลอๆช่วงเล่นคอมเพลินใกล้ตี 2 ตี 3 ก็มีแถมอีก แต่ควบคุมการสูบประมาณ 4 มวนต่อวัน

ซองนึง สูบคนเดียว ไม่มีใครขอเหมือนตอนทหาร ก็สูบได้ยาวๆไป 5 วันได้

เวลาที่ผมสูบ ผมจะนึกถึงเรื่องราวในวันนั้น (อ่านในกระทู้ข้างต้นจะเข้าใจ)

แต่มาวันหนึ่ง วันอังคารที่ 17 ธันวาคม 2556 ผมตัดสินใจเลิกอย่างเด็ดขาด ยอมรับว่าทรมานมาก เขาบอกช่วงเลิกบุหรี่ใหม่ๆให้อมลูกอม อย่าให้ปากเหงา ก็ซื้อลูกอมมาอมเพียบเลย และกินเยอะมกจนอ้วนไปเลย ตัดใจเลิกอย่างจริงจัง ไม่มองคนสูบ ไม่ดมกลิ่บุหรี่ แชทหรือพิมพ์อะไรก็แล้วแต่ห้ามพิมพ์ว่า บุหรี่ ก็เป็นผลได้นะ แต่การเลิกบุหรี่ก็เป็นผลได้แค่ 11 วัน เพราะวันที่ 28 ธันวาคม ผมมีนัดสังสรรค์กะเพื่อน เมื่อดื่มก็มีการสูบเป็นธรรมดา แต่ผมไม่ติดมันแล้วนะ ขอสูบแบบเล่นๆพอเป็นสังคมแค่นั้น จากนั้นก็หยุดยาวไม่สูบ

แต่(อีกครั้ง)เมื่อวันศุกร์ที่ 10 มกราคม 2557 ที่ผ่านมา  ก็มีแอบเครียดๆ ก็ลองสูบมันดูอีก และหลังจากนั้นคืนวันเสาร์ ก็แอบจิ๊กบุหรี่พ่อมาสูบ(ซึ่งเมื่อตอนเดือนพฤศจิกา ปีที่แล้ว ผมแอบจิ๊กวันละมวน เลวมาก) และมวนนั้นก็เป็นมวนสุดท้ายในชีวิตผม เพราะผมลองใจตัวเองว่า ถ้ากลับมาสูบอีก ผมจะยังอยากสูบมันไหม ซึ่งให้คำตอบกับตัวเองได้ว่า เออ ถ้าเราไม่สูบมัน เราก็อยู่ได้นะ

วันที่ 13 มกราคม 2557 ผมจึงโพสต์ในเฟสบุ๊กว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมไม่ใช่คนมีเพื่อนเยอะ แต่ถ้าได้เป็นเพื่อนกับใคร ก็จะรักเพื่อนคนนั้นมาก
ผมเคยบอกเพื่อนรักผมคนหนึ่งว่า ผมตายแทนมันได้ ผมทำให้มันได้ทุกอย่าง ผมมองเพื่อนคนนี้เป็นคนในครอบครัวผม เป็นพี่ชายผมคนหนึ่ง เป็นไอดอล เป็นแบบอย่างผมในหลายๆเรื่อง เวลาผมมีปัญหา ผมไม่ค่อยระบายให้มันฟังหรอก ไม่อยากเอาเรื่องเครียดไปใส่หัวมัน แต่จะใช้การคุยตลกโปกฮาไร้สาระสนุกสนานเป็นการแก้เครียดแทน แค่นี้มันก็เป็นกำลังใจให้ผมได้มากแล้ว
แต่จุดหักเห จุดเปลี่ยนจากการทำตัวไม่ดีของผม ทำให้เพื่อนรักมองผมเปลี่ยนไป เป็นเวลาจะร่วม 3 เดือนแล้วที่ห่างกันไป จากวันนั้นมาผมพยายามปรับปรุงตัว เลิกเรื่องไม่ดี กลับเป็นคนเดิมที่เป็นคนใหม่ อยากให้ความรู้สึกเดิมๆ มิตรภาพเดิมๆมันกลับมา ก็อยากระบายให้รับรู้ ถ้าผ่านเข้ามาอ่านด้วยก็จะดี คือเพื่อนรักที่สุดของกุเสมอ กุอยากเป็นเพื่อนกะเหมือนตลอด 9 ปีที่ผ่านมา

มาเมื่อวานนี้ วันที่ 14 มกราคม ก็มีปฏิกิริยาตอบกลับจากเพื่อน พอดีผมโพสต์เรื่องงาน เพื่อนเลยถือโอกาสนี้โทรมาคุยกับผม คุยครึ่งชั่วโมงกว่าได้ คุยกันอย่างสนิทใจ มาพาโวย เฮฮาปาจิงโกะ นี่แหละหนาไม่ว่าเพื่อนจะห่างไกลกันไปแค่ไหน แต่เวลาและปัญหาอะไรต่างๆไม่สามารถทำให้มิตรภาพมันสั่นคลอนไปได้เลย

มีประโยคหนึ่งมันถามผมว่า "เลิกสูบบุหรี่ยัง" ผมก็บอกว่า "เลิกแล้ว" และมันก็ถามว่าเลิกเพราะอะไร ใจจริงแล้วผมก็อยากจะบอกว่าเลิกเพราะมัน แต่ก็ปากแข็งบ่ายเบี่ยงว่า เลิกเพราะว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร อยากมีชีวิตอยู่ไปนานๆ ผมดีใจที่สุดเลย ที่ผมได้เพื่อนรักคนนี้กลับมาแล้ว อ้อ ผมไม่ได้โกหกมันนะ ผมก็ยอมรับว่ามีสูบบ้างเมื่อตอนดื่ม

แม้ว่าวันนี้ผมอาจจะยังไม่เลิกขาด อาจจะมีบ้างเมื่อตอนดื่ม แต่ผมก็ไม่ใช่คนเที่ยวมากมายอะไร (2 เดือนครั้ง) และอนาคตผมตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งอย่างเด็ดขาด ถ้าไม่มีบุหรี่ ผมก็มีชีวิตดำเนินต่อไปได้ แต่ถ้าไม่มีเพื่อนรักคนนี้ชีวิตผมก็เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ยิ่งวันนี้ผมส่งใบสมัครงานไป แล้วเพื่อนกลับมาเป็นเพื่อนผมอย่างเดิมนี้ ผมมีกำลังใจขึ้นเยอะมากๆเลยครับ ^^

ปล. ช่วงนี้ ผมแทบจะไม่คิดเรื่องบุหรี่ เวลาเดินผ่านคนสูบบุหรี่ ผมจะกลั้นหายใจ ไม่ให้จมูกมันจำกลิ่นได้ จะพยายามไม่มองคนสูบบุหรี่ เวลาแชทกะเพื่อนกะรุ่นน้อง ก็ห้ามเพื่อนพูดถึงมัน แบบตัดทุกวงจรที่จะทำให้นึกถึงมันได้เลย อนาคตหากผมเลิกขาดมันได้อย่างเด็ดขาดจริงจัง ผมจะมาบอกเพื่อนๆอีกครั้งในกระทู้ที่ 3(ไตรภาคกระทู้)ถัดไปนะครับ

ที่สำคัญมากๆเลย ขอขอบคุณเพื่อนๆชาวพันทิปที่ตอบกระทู้ http://ppantip.com/topic/31124366 นี้ของผม ทุกคำตอบเป็นแรงบันดาลใจที่ดีของผมมากๆเลยครับ ทุกความคิดเห็นเป็นบทเรียนที่มีค่าสำหรับผม ขอให้ทุกคนจงมีความสุข สมหวัง เพอร์เฟ็กซ์ทุกประการนะครับ

ขอขอบคุณที่อ่านมาจนจบครับ