มนุษย์ทุกคนเมื่อเกิดขึ้นมาใหม่ๆจะมีจิตที่ว่างจากความยึดถือว่ามีตนเองเหมือนกันหมด

แต่เมื่อจิตเกิดขึ้นมาในร่างกายใด ในสภาพแวดล้อมอย่างไร ก็จึงค่อยเกิดความมีความเป็นทางจิตใจไปตามร่างกายและสภาพแวดล้อม เช่น ตามปกติเมื่อเกิดในร่างกายชาย จิตใจก็จะรู้สึกว่าเป็นชาย,  เมื่อเกิดในประเทศใด ก็จะพูดภาษานั้น,  เมื่อได้รับการตั้งชื่อว่าอะไร ก็จะยึดถือว่าตนมีชื่อนั้น เป็นต้น

เมื่อร่างกายทั้งหลายมีลักษณะและสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน และไม่ได้รับการสอนให้เกิดความเข้าใจว่าทุกชีวิตมีพื้นฐานเหมือนกันหมด จึงได้เกิดมีตัวตนทางจิตใจที่แตกต่างกันมากมายขึ้นมาในโลก ซึ่งแต่ละตัวตนนั้นก็จะมีความยึดถือว่ามีตัวเองอยู่จริงๆในโลก แล้วความยึดถือนี้ก็จะทำให้จิตที่ยึดถือนั้นเองเกิดความทุกข์

อีกทั้งความเห็นแก่ตัวก็จะทำให้เกิดความโลภเพื่อตัวเอง เกิดความโกรธเพื่อตัวเอง จนทำให้ทั้งตัวเองและผู้อื่นเดือดร้อน จนโลกหาสันติภาพไม่ได้อย่างในปัจจุบัน

ต่อเมื่อใดที่จิตใจใดเกิดปัญญาเห็นแจ้งชีวิตว่า แท้จริงพื้นฐานของทุกชีวิตเมื่อเริ่มเกิดขึ้นมาจะเหมือนกันหมด หรือไม่มีตัวตนของใครๆอยู่จริง และบวกกับมีสมาธิเพียงพอ จิตใจนั้นก็จะกลับคืนสู่สภาวะเดิมที่ไม่มีความยึดถือว่ามีตนเอง(แม้เพียงชั่วคราว) แล้วจิตใจนั้นก็จะไม่มีความทุกข์ และจิตใจที่ไม่มีความยึดถือว่ามีตนเองนั้นก็จะไม่มีความเห็นแก่ตัวด้วย และถ้ามนุษย์ส่วนมากจะมีปัญญาเช่นนี้ สันติภาพของโลกก็จะบังเกิดขึ้นมาได้เอง