ต้องดูหลายปัจจัยมากๆๆกับคำถามนี้
                  1. ถ้าพูดในเรื่องศีล ผู้มีศีลมาก ย่อมได้รับอานิสงฆ์มากกว่า ถ้าบวช 15 วันแล้วศีลบริสุทธิ์ผุดผ่องตลอด 15 วันฝั่งพระบวช 15 วันก็คงจะได้บุญอานิสงฆ์มากกว่า ผู้ถือศีล 5 ทำบุญใส่บาตรไหว้พระ   ตลอดชีวิต
                  2. แต่ถ้าลาสิกขาออกมาแล้วไม่มีศีล ปล่อยความดีทั้ง 15 วันนั้นออกไปจากสติสัมปชัญญะแล้วไม่มีศีลเลยนับจากลาสิกขาจนกระทั่งตาย ความเคยชินในการไม่มีศีลมีเยอะกว่าอานิสงฆ์ของครั้งที่บวชปฏิบัติดี 15 วันก็จะไม่ช่วยได้เลยเพราะว่าอานิสงฆ์ของบุญนั้นวัดจากความเคยชิน ยิ่งไม่นับว่าได้บุญเลยถ้าพวกบวชตามประเพณีชั้นหลังที่ออกจากโบสถ์แล้วรับเงินใส่บาตร แล้วยังดีใจว่าวันนี้ได้เงินเยอะเย็นมานับอย่างเดียว ไม่ปลงอาบัติเลยก็จะได้จิตตามความโลภนั่นแหละ
                   3. ถ้าพูดในเรื่องของทาน ฝั่งฆราวาสที่ถวายทานตลอดชีวิตคงจะได้อานิสงฆ์เยอะกว่า เพราะพระบวช 15 วันไม่น่าจะให้ธรรมะเป็นทานได้เลย คือคงจะเทศน์ให้คนอื่นเป็นสัมมาทิฐิขึ้นมาไม่ได้ เพราะทุกวันนี้คงจะไม่มีใครบรรลุโสดาบันใน 14 วันหรอก
                   4. ถ้าพูดในเรื่อง ภาวนา ฝั่งพระบวช 15 วันจะทำอะไรได้แค่ไหน ถ้าใน 15 วันนี้ทำจิตเป็นหนึ่งได้ก็คงจะอเมชชิ่งก็จะได้บุญเยอะสุขอื่นไหนเลยจะเท่าความสงบ  แต่ถ้าทำไม่ได้ก็การภาวนาใน 15 วันก็ได้เท่ากับได้เท่าที่รุ้สึกได้นั่นแหละ
                   5. ถ้าพูดในเรื่องภาวนาของฝั่งทำบุญใส่บาตรไหว้พระ  ทาน ศีล ภาวนา ตลอดชีวิต ถ้าภาวนาได้จนจิตเป็นหนึ่งก็ได้บุญคือความสงบนั่นแหละ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ได้เท่าที่ทำได้นั่นแหละ

                       แต่สำหรับคำถามนี้นั้น ขึ้นอยุ่กับว่าฝั่งไหนจะเอาจริงมากกว่ากัน ความสำเร็จเกิดจากฝั่งที่เอาจริงแต่คำถามนี้ดูเหมือนฝั่งฆราวาสจะเอาจริงมากกว่า