รู้สึกเหนื่อย และอึดอัดกับคู่ชีวิตที่ไม่พยายามช่วยกันคิดช่วยกันทำ ในทางที่เป็นไปได้และไม่ต้องรออย่างลมๆแล้ง
และยิ่งเหนื่อยเมื่อพ่อแม่ไม่ให้กำลังใจ ซ้ำเติมเพราะเราเลือกคู่ชีวิตที่พ่อแม่เราเองเห็นแล้วก็อดบ่นไม่ได้
ส่วนเราคนที่อยู่ตรงกลางคนที่ไม่มีใครแคร์ความรู้สึก คนรอบข้างที่เราแคร์ทุกคน แคร์แต่ความรู้สึกตัวเอง โดยการทับถมเรา
มีแต่ลูกที่เรารู้สึกเป็นเพียงคนเดียวที่ให้กำลังใจ แต่การที่ต้องรายล้อมด้วยคนเหล่านี้ คนที่เราทำเพื่อเขามาตลอด แต่เขาไม่เคยเห็นค่าเลย ทั้งพ่อแม่ที่เราซื้อบ้านให้ท่านอยู่ อีกทั้งสามีที่เราช่วยแก้ไขหนี้สิน ทุกคนต่างมองว่าเราเข้ามาช่วยเอง เรามาทำให้เองพวกเขาไม่ได้ร้องขอ แต่เราทำให้เพราะรักพวกเขา

บางทีท้อสุดๆ เราออกมาทำงานเพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัวและแก้ไขปัญหาหนี้ เพราะเราให้แม่ช่วยเลี้ยงลูกเราเลยเสนอให้เงินแม่ที่ช่วยดูลูกเราเดือนละหมื่นสอง แต่แม่พูดกับคนอื่นและพูดทุกวันว่าหมื่นสองไม่ใช่จะเยอะ ใครมาจ้างให้เลี้ยงก็ไม่เลี้ยงหรอก เราฟังแล้วรู้สึกแย่ แถมวันนี้ไล่ให้เราไปอยู่กันเองกับสามีที่ไม่คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นกว่านี้ เขาคงไม่อยากเลี้ยงลูกเรา เขาไล่เราทั้งๆที่รู้อยู่ว่าสถานการณ์มันแย่ขนาดไหน เราเหนื่อย เหนื่อยสุดๆ เราเหมือนไม่มีใครรักหรือคิดถึงความรู้สึกเราเลย เราอยากหนีไปไกลๆ แต่หนีอะไรก็คงหนีไม่พ้นปัญหาเหล่านี้อยู่ดี

อยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ถ้าเป็นคุณเจอสภาพแบบนี้ ซึ่งเราเชื่อว่าหลายคนอาจเจอที่แย่กว่าเราอีก เราขอข้อความที่ช่วยให้เรารู้สึกหลุดพ้นจากตรงนี้ได้ไหม ถ้าคุณเจอแบบเราคุณจะเลือกทำอย่างไร

ขอบคุณค่ะ
แม่ออสติน