เราอายุ 29 ถ้าเปรียบอวัยวะก็คงจะเป็นขาของครอบครัว  ในขณะที่ทุกคนเป็นปาก
เจอปัญหา หนี้สิน ธุรกิจกำลังแย่ ครอบครัว สุขภาพ และกำลังจะไม่มีที่อยู่ ความรู้สึกคือท้อมาก ความอดทนลดลงจนถึงขีดต่ำสุด
หายใจยังรู้สึกลำบาก  สิ่งที่คนอื่นได้เราไม่เคยได้ สิ่งเล็กๆให้กันได้ง่ายๆแต่เราไม่เคยได้จากครอบครัวแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่เคยภาคภูมิใจในความสำเร็จของเราเเลยสักครั้ง  แค่กำลังใจ  คำพูดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เหยียบย่ำซ้ำเติมกันแบบนี้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นแบบนี้
คนเป็นหมื่นเป็นแสนดูถูก ด่าว่า นินทา ทำอะไรเราไม่ได้  แต่พอคนในครอบครัวพูดดูถูกซ้ำเติมนิดเดียวเราโครตจะล้าเลย  เกลียดที่สุดคำว่า
"กูว่าแล้ว...."  เหนื่อย เหนื่อยมาก เหนื่อยจริงๆ  อิจฉาคนอื่นที่มีคนอยู่ข้างๆให้กำลังใจ  (พูดแล้วก้น้อยใจเนอะ)

           เราจะฟูมฟายและตายไปซะในคืนนี้ ความอึดอัดความรู้สึกแย่มันจะได้ตายไปพร้อมๆกัน   พรุ่งนี้เช้าเราจะขอเกิดใหม่อีกที จะลืมเรื่องแย่ทุกอย่าง
จะเข้มแข็ง จะสู้  ทางมันตันมากนักก็จะสร้างทางใหม่ไว้เดินเอง  อะไรที่ไม่เคยได้ก็ไม่เอา สร้างเองก็ได้ แต่เอาเข้าจริงๆกำลังใจก็มาจากตัวเราเองทุกคนนั่นแหล่ะ คนรอบข้างนับว่าเป็นเหมือนยาทาแผล ทำให้ไม่เจ็บมากแผลจะหายเร็ว สำหรับเราถึงแม้จะหายช้า ยาก็ไม่มี แต่มันต้องไม่เน่า มันต้องดีขึ้น

         เราเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคนที่เค้าคิดสั้นทำร้ายตัวเองก่อนที่จะทำลงไป เค้ารู้สึกแย่แค่ไหน   ตอนนี้ เวลานี้ มีใครที่กำลังอยยู่ในสถานการณ์คล้ายๆเราบ้าง
เข้มแข็งไว้นะ ร้องไห้ ฟูมฟาย บ้าคลั่งให้สุดๆแล้วจบให้ได้ในวันนี้  ปล่อยให้คนอ่อนแอคนนั้นมันตายไปซะ  พรุ่งนี้เราจะเกิดใหม่เป็นคนที่เข้มแข็ง ฉลาด สวย เก่ง เป็นคนดี และรวย ไปพร้อมๆกันนะ เรารู้ว่าเวลาล้มแล้วพยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเองมันทำยาก  แต่สู้เข้าไว้เราต้องทำได้  สู้โว้ยยยยย