1...หลายปีก่อนโน้น ริมทางก่อนถึง จ.เพชรบุรี มีแผงค้านำน้ำตาลสดมาใส่ขวดขาย ขายดิบขายดี
ผมคนหนึ่ง ที่ถ้าขับรถผ่านไม่ว่าจะขาขึ้นขาล่อง แวะซื้อทีเป็นลังเบียร์ ทั้งกินเองและเอาไปฝาก
แต่ปัจจุบัน ริมทางไม่มีมาวางขายแล้ว เพราะไม่มีคนซื้อ มีวางขายบ้างตามร้านขายของฝาก แต่ก็คงงั้นงั้น.....
2...เมื่อก่อนนี้ไปเที่ยว จ.จันทบุรี จ.ระยอง ผมซื้อขึ้นรถทีละเป็นเข่ง เอามากินเองและเอาไปฝาก
แต่ปัจจุบัน ลูกเดียวก็ไม่ซื้อ ซื้อที่ตลาดใกล้บ้านปีละ1ลูก กินแค่หายอยาก(บางปีไม่กินทุเรียนเลย)
3....ป้าขายกาแฟบนเกาะกลางที่แห่งหนึ่ง ตอนแกมาขายครั้งแรก ลูกค้ารุมแกแบบมือเป็นระวิง
เพราะป้าแกตั้งใจชง คนกินอร่อยติดใจ ผมคนหนึ่งที่เป็นลูกค้าขาประจำทุกวัน แต่ปัจจุบัน นั่งหาวอยู่เกาะกลาง
นานทีก็แวะไปอุดหนุนครั้งนึง ด้วยความหวัง (หวังว่ามันจะอร่อยเหมือนเดิม แต่...)
4....ป้าตำน้ำพริกที่ตลาดสดใกล้บ้านผม ตอนมาครั้งแรกก็แต่งตัวแบบบ้านมาก(เสื้อผ้าเก่าออกโทรม) คงยังไม่ค่อยมีทุนทรัพย์ ต่อมาการแต่งตัวเริ่มดูมีสีสรร มีสร้อยทองใส่ หน้าตาดูมีน้ำมีนวลขึ้น เพราะป้าตั้งใจตำน้ำพริก คนกินติดใจยืนเข้าคิวรอ ผมคนหนึ่งที่แถวยาวก็ยอมยืนรอ ปัจจุบันเลิกขายไปแล้วเพราะไม่มีลูกค้ามาซื้อ
เพราะอะไรครับ
ของเรื่องที่ 1 เพราะคุณเอาน้ำตาลไปต้มก่อนแล้วค่อยมาใส่ขวด เพื่อจะได้เก็บไว้ได้นาน แต่มันไม่ไช่น้ำตาลสด!
ของเรื่องที่ 2 เพราะคุณเก็บทุเรียนตอนยังไม่แก่ เพื่อจะได้ยืดอายุการขายออกไปได้อีก แต่ตอนกินมันไม่หอมหวานมันเหมือนทุเรียนที่แก่สุก
ของเรื่องที่ 3 เพราะป้าไม่ได้ตั้งใจชงกาแฟเหมือนเดิม บางแก้วเหมือนน้ำล้างแก้ว คุณภาพหดหายเป็นเพราะหวังกำไรมากเกินไป
ของเรื่องที่ 4 เพราะป้าขี้เกียจตำ ให้สามีตำแทน บางทีก็บอกให้ลูกค้าซื้อที่ตำสำเร็จใส่ถุงไว้แล้ว บอกลูกค้าว่า มันก็เหมือนกันนั่นแหละ! ....แต่คนเค้าจะกินฝีมือป้า เค้าขอให้ตำใหม่โดยยอมจ่ายตังค์เพิ่ม แต่ป้าก็ !
และอีกหลากหลายเรื่องราว เหล่านี้เป็นเพราะคุณทำลายอาชีพของคุณเองใช่มั๊ย!
ไม่มีใครมาทำอะไรให้ มีแต่คุณทำลายอาชีพตัวเอง ใช่หรือไม่
ผมคนหนึ่ง ที่ถ้าขับรถผ่านไม่ว่าจะขาขึ้นขาล่อง แวะซื้อทีเป็นลังเบียร์ ทั้งกินเองและเอาไปฝาก
แต่ปัจจุบัน ริมทางไม่มีมาวางขายแล้ว เพราะไม่มีคนซื้อ มีวางขายบ้างตามร้านขายของฝาก แต่ก็คงงั้นงั้น.....
2...เมื่อก่อนนี้ไปเที่ยว จ.จันทบุรี จ.ระยอง ผมซื้อขึ้นรถทีละเป็นเข่ง เอามากินเองและเอาไปฝาก
แต่ปัจจุบัน ลูกเดียวก็ไม่ซื้อ ซื้อที่ตลาดใกล้บ้านปีละ1ลูก กินแค่หายอยาก(บางปีไม่กินทุเรียนเลย)
3....ป้าขายกาแฟบนเกาะกลางที่แห่งหนึ่ง ตอนแกมาขายครั้งแรก ลูกค้ารุมแกแบบมือเป็นระวิง
เพราะป้าแกตั้งใจชง คนกินอร่อยติดใจ ผมคนหนึ่งที่เป็นลูกค้าขาประจำทุกวัน แต่ปัจจุบัน นั่งหาวอยู่เกาะกลาง
นานทีก็แวะไปอุดหนุนครั้งนึง ด้วยความหวัง (หวังว่ามันจะอร่อยเหมือนเดิม แต่...)
4....ป้าตำน้ำพริกที่ตลาดสดใกล้บ้านผม ตอนมาครั้งแรกก็แต่งตัวแบบบ้านมาก(เสื้อผ้าเก่าออกโทรม) คงยังไม่ค่อยมีทุนทรัพย์ ต่อมาการแต่งตัวเริ่มดูมีสีสรร มีสร้อยทองใส่ หน้าตาดูมีน้ำมีนวลขึ้น เพราะป้าตั้งใจตำน้ำพริก คนกินติดใจยืนเข้าคิวรอ ผมคนหนึ่งที่แถวยาวก็ยอมยืนรอ ปัจจุบันเลิกขายไปแล้วเพราะไม่มีลูกค้ามาซื้อ
เพราะอะไรครับ
ของเรื่องที่ 1 เพราะคุณเอาน้ำตาลไปต้มก่อนแล้วค่อยมาใส่ขวด เพื่อจะได้เก็บไว้ได้นาน แต่มันไม่ไช่น้ำตาลสด!
ของเรื่องที่ 2 เพราะคุณเก็บทุเรียนตอนยังไม่แก่ เพื่อจะได้ยืดอายุการขายออกไปได้อีก แต่ตอนกินมันไม่หอมหวานมันเหมือนทุเรียนที่แก่สุก
ของเรื่องที่ 3 เพราะป้าไม่ได้ตั้งใจชงกาแฟเหมือนเดิม บางแก้วเหมือนน้ำล้างแก้ว คุณภาพหดหายเป็นเพราะหวังกำไรมากเกินไป
ของเรื่องที่ 4 เพราะป้าขี้เกียจตำ ให้สามีตำแทน บางทีก็บอกให้ลูกค้าซื้อที่ตำสำเร็จใส่ถุงไว้แล้ว บอกลูกค้าว่า มันก็เหมือนกันนั่นแหละ! ....แต่คนเค้าจะกินฝีมือป้า เค้าขอให้ตำใหม่โดยยอมจ่ายตังค์เพิ่ม แต่ป้าก็ !
และอีกหลากหลายเรื่องราว เหล่านี้เป็นเพราะคุณทำลายอาชีพของคุณเองใช่มั๊ย!