ตอนนี้ผมมีปัญหาที่ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วต้องทำอย่างไรดี..ผมสงใสในความรับ..อะครับอยากขอความเห็นจากทุกๆท่านว่าผมควรทำอย่างไรต่อไปดี
ขอกล่าวนำก่อนเลยครับต้องเริ่มต้นก่อนว่าผมจริงๆแล้วเป็นคนอ้วน(หนัก105 สูง 180)ตั่งแต่ผมเกิดมาผมเคยชอบผู้หญิงอยู่หลายคนครับแต่ก็ไม่เคยสมหวังไม่ใช้ว่าไปบอกชอบเค้าแล้วถูกปฏิเศษนะครับแต่เนื่องจากผมเป็นคนเจียมตัวหรือรู้ตัวนั่นแหละว่าผมเป็นยังไงจึงได้แต่แอบชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอดและสุดท้ายเค้าก็หายไปทำให้ผมยังไม่เคยได้รักใครจริงๆจังๆสักครั่งครับหรือก็คือไม่เคยรู้จักความรักและไม่เคยอกหักครับ
เรื่องทั่งหมดเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันหนึ่งของการเปิดภาคเรียนหลังจากปิดเทอมมานานเมื่อทุกอย่างสำหรับผมในตอนนั่นดูธรรมดาเหลือเกินเหมือนทุกวันและผมก็ใช้ชีวิต ม.ปลายของผมเหมือนปกติ จนกระทั่งมีนักเรียนใหม่ที่ถูกครูพามาเข้ามาในห้องเรียนของผม แวบแรกที่ผมเห็นเธอผมพูดกับตัวเองว่า"เอ๊ะมีนักเรียนหญิงมาใหม่นิหว่าแล้วมาแทรกชั้นได้ไงว่ะ !!" หลังจากตอนนั่นที่ผมได้เห็นเธอก็เริ่มทำให้ผมชอบเธอขึ้นมาบ้างแต่ยังไม่ได้คิดชอบจริงจังเพราะผมก็ยังคิดว่าผมคงทำได้แค่แอบชอบเหมือนเดิมวันเวลาผ่านไปกว่า1 เดือนหลังจากที่เธอย้ายเข้ามาและแล้ววันนั่นก็มาถึงวันที่ผมยังจำได้ดีวันนั่นขณะที่ผมไปดูหนังคนเดียวอยู่มีการแจ้งเตือนเกิดขึ้นใน iphone ของผมเป็นการแจ้งเตือนผ่านทาง facebook โดยมีข้อความว่า "xxxx ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ" ผมยังไม่ได้เอ๊ะใจอะไรในตอนแรกจึงหยิบขึ้นมาเปิดเฟสของคนที่แอ๊ดมาปรากฏว่าคนที่แอ๊ดเข้ามานั่นคือเธอนี่เองผมแอบดีใจลึกๆอยู่ข้างในความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกในตอนนั่น ผมไม่ลังเลและกฏยอมรับโดยไม่ได้คิดอะไรแม้แต่น้อยและใครจะไปรู้ว่าการกดยอมรับครั่งนี้จะเปลี่ยนชีวิตผมไปจากหน้ามือเป็นหลังมือหลังจากที่ผมดูหนังจนเสร็จผมรีบกลับบ้านและตัดสินใจรวบรวมความกล้าทักเธอไปผ่านทาง facebook และเธอก็ตอบกลับมาหลังจากนั่นเราได้พิมพ์คุยกันจนกระทั่งถึงเวลา ตี 2 ของคืนวันนั่นเราคุยกันถูกคอมากและผมก็เริ่มชอบเธอขึ้นมาจริงๆจังๆสะแล้วสิผมเลยของ ไลน์ของเธอไว้และเธอก็ให้ไลน์ผมมาตั่งแต่วันนั่นเราก็ได้คุยกันทุกวัน หลังจากที่เราได้คุยกันไม่นานผมก็เริ่มรู้เรื่องส่วนตัวของเธอขึ้นมาบ้างรู้ว่าเธอจริงๆแล้วไปเรียนที่ต่างประเทศมาแต่เนื่องจากเบื่อ รร ที่นั่นเธอเลยตัดสินใจกลับมาเรียนไทยผมได้รู้ว่าขณะที่เธออยู่ที่นั่นเธอเคยมีแฟนมาแล้วแต่เพราะหลังจากที่เธอกลับมาเมืองไทยระยะทางทำให้เธอต้องเลิกกับแฟนเก่าของเธอทุกๆวันที่ผมคุยกับเธอเธอก็จะคอยบอกผมตลอดเวลาว่าเธอเบื่อเธอเหงามากเพราะเธออยากให้คนมาดูแลเธอผมเลยตัดสินใจว่าผมอยากจะเป็นคนๆนั่นคนที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้คนที่จะไม่ทำให้เธอเหงาหรือเบื่ออีกต่อไปผมอยากเป็นคนๆนั่นจริงๆ
แต่สิ่งที่เป็นกำแพงสำหรับผมคือผมได้แต่คุยกับเธอในไลน์จริงๆไม่กล้าเข้าไปคุยกับเธอแบบตัวต่อตัวสักทีเนื่องจากผมเป็นคนที่ไม่ค่อยได้คุยกับผู้หญิงมาแต่ไหนแล้วไม่ใช้ว่าไม่ชอบแต่ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรปกติผมเป็นคนเข้ากับเพื่อนผู้ชายง่ายมากคงเป็นเพราะผมเป็นคนคุยเก่งแต่กลับปากแข็งเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงแต่อย่างไรก็ตามผมก็พิมพ์บอกเธอตามตรงว่าผมเป็นคนที่พูดกับผู้หญิงไม่เก่งเธอก็บอกให้ลองดูผมเลยพยายามที่จะทักเธอให้มากขึ้นและยิ้มให้เธอเวลาที่ผมสบตาเธอตั่งแต่นั่นผมก็เริ่มที่จะพอคุยกับเธอได้บ้างแล้วจนกระทั่งวันๆนั่นมาถึง
วันนั่นเป็นวันศุกร์ที่เป็นวันที่คนส่วนมากถ้าเป็นวัยทำงานก็อาจหาเรื่องไปกินเหล้ากับเพื่อนท้าเป็นวัยรุ่นก็อาจจะไปดูหนังหรือนัดกินบุฟเฟ่กันระหว่างเพื่อนในกลุ่มถ้าคนที่มีแฟนก็อาจจะไปดูหนังด้วยกันวันนั่นทั่งๆที่ปกติผมควรอยู่กับเพื่อนแต่เนื่องจากเพราะเรื่องงานและปัญหาหลายๆอย่างทำให้ผมต้องอยู่บ้านผมเลยลองทักไลน์เธอไปดูเพื่อว่าเธอจะว่างเหมือนผมที่อยู่บ้านไม่มีอะไรทำปรากฎว่าเธอก็ตอบกลับมาจริงๆเธอบอกวันนี้เธอก็อยู่บ้านเหมือนกันผมเลยได้คุยไลน์กับเธอจนกระทั่งถึงเวลา 5 ทุ่มการคุยของเรายาวนานที่สุดเท่าที่เคยคุยกันมาเพราะคุยกันสนุกมากและ ณ ตอนนั่นใจของผมรักเธอเข้าเต็มๆเข้าสะแล้วจนเวลาของการคุยเริ่มหมดลง เธอเริ่มพูดถึงอดีตของเธอแฟนเก่าแล้วบอกว่าเธอเหงาแค่ไหน ผมก็ได้แต่ปลอบเธอ(ในใจผมตอนนั่นผมคิดว่ากูไงโว้ยยยอยากจะเป็นคนๆนั่นจริงๆอยากทำให้เธอยิ้มไม่อยากให้เธอเหงา) จนกระทั่งผมได้รวบรวมความกล้าครั่งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผมตัดสินใจโทรไปหาเธอ....เธอรับสาย....ผมเริ่มต้นด้วยการพูดชื่อเธอออกมาแล้วผมก็บอกกับเธอถึงสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอและผมรู้สึกกับเธอมากแค่ไหนผมบอกว่าผมรักเธอและประโยคสุดท้ายที่ผมพูดคือเราจะลองคบกันได้ไหม้ นี่คือการบอกรักครั่งแรกในชีวิตของผมความรู้สึกนี้ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนต่อให้เธอจะตอบอะไรกลับมาผมก็ดีใจแล้วที่อย่างน้อยผมก็เคยได้บอกรักใครกับเค้ามั่งแล้ว คำตอบที่เธอตอบกับมาคือ..ไม่...เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละดีที่สุดแล้วแล้วก็บอกขอโทษผมแล้วจากนั่นเธอก็ตัดสายไป ใช้ครับนี้คือการบอกรักครั่งแรกของผมและการอกหักครั่งแรกของผมมันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เลยจริงๆมันทั่งเศร้าและสุขไปในตัวจนผมไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกอย่างไรดีในตอนั่นจะเศร้าก็เศร้าจะสุขก็สุขผมพยายามที่จะร้องไห้ออกมาเพื่อให้ความเศร้ามันหายไปแต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา ทำให้ผมได้นั่งอยู่กับตัวเองและได้คุยกับตัวเองถึงสิ่งที่ผ่านมาและอนาคตที่ผมจะเลือก ณ ตอนนั่นสติของผมก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวผมได้แต่คิด ทำไม ทำไม ทำไม?? ความสงใสอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมดจนเวลาผ่านไป...ผมก้มลองมองตัวเองจากนั่นผมก็คิดอะไรบางอย่างได้ผมเลยลุกไปที่กระจกเพื่อมองตัวเองจากนั่นผมก็คิดได้ทำไมผมไม่ลองทำอะไรเพื่อให้เธอเห็นว่าผมทำได้ทุกๆอย่างเพื่อเธอจริงๆและผมอยากทำให้เธอเห็นเพื่อเธอจะมองเห็นค่าในตัวของผมว่าผมสามารถดูแลเธอได้จริงๆตั่งแต่วันนั่น ผมก็พยายามที่จะลดน้ำหนักและเปลี่ยนตัวเองจากคนที่ไม่กล้าให้กลายเป็นคนที่เข้มแข็ง ผมพยายามหาวิธีลดน้ำหนักจากหลายๆเว็บและรวบรวมข้อมูลมาผมทนไม่กินของที่ชอบและเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่ไม่อ้วนแทนเช่นผักหรือผลไม้ทุกๆวันหลังเลิกเรียนผมจะไปที่ fitness ของ รร เพื่อจะไปที่ลู่วิ่งทุกๆวันทุกๆอย่างที่ผมเคยทำเมื่อก่อนผมต้องปฏิเศษทุกๆคำชวนของเพื่อนๆไม่ว่าจะไปไหนเพื่อที่จะไปออกกำลังกายเปลี่ยนแปลงชีวิตประจำวันของตัวเองไปอย่างสิ้นเฉิงตอนนั่นมีคนให้กำลังใจผมมากมายทั่งจาก พ่อ แม่ เพื่อนๆ ญาติๆ หรือแม้แต่เธอเองก็ด้วยตั่งแต่วันนั่นผมก็คุยกับเธอน้อยลง น้อยลงเวลาผ่านมา 1 เดือนตอนนั่นผมก็ยังพยายามต่อไปขณะที่กำเดินออกมาจากตึกเรียนเธอก็วิ่งมาหาผมแล้วบอกว่า ผมผอมลงนะ ตอนนั่นผมรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากและหลังจากนั่นเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น มากขึ้นและสนิทกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้วในตอนหลังผมก็รู้ว่ามีคนชอบเธอคุยและชอบเธออยู่หลายคนเหมือนกัน
เวลาล่วงเลยผ่านมาถึง 3 เดือนตอนนี้ผมจากที่เคยเป็นคนอ้วนกลายเป็นคนอีกคนแล้วจากที่เคยหนัก 105 ตอนนี้เหลือเพียง 80 และผมก็กลายเป็นคนที่กล้าพูดกล้าคุยกว่าเมื่อก่อนกล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอแบบปากต่อปากและแล้ววันๆหนึ่งก็มาถึงวันนั่นเป็นวันหยุดผมกะว่าจะไป fitness ที่ รร ในวันนั่นผมก็เลยบอกเธอว่าผมจะมา รร เธอก็เลยบอกกับผมว่าเธอก็จะมาเหมือนกันเพราะเธอต้องมาตามงานจากนั่นวันต่อมาผมก็ได้มาเจอกันกับเธอที่ รร 2 ต่อ 2วันนั่นเป็นวันแรกที่ผมได้พูดคุยกับเธอแบบปากต่อปากเราอยุ่ด้วยกันจนถึงเย็นเพราะเธอต้องรอรับน้องกลับบ้านด้วยผมตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนเธอจนเธอกลับบ้าน วันนั่นเป็นครั่งแรกที่ผมได้คุยกับเธอแบบปากต่อปากที่นานที่สุดเราเริ่มไม่เขิลอายซึ่งกันและกันแล้วเราคุยกันมากขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำไป ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาผมคยคิดที่จะตัดใจจากเธออยู่หลายครั่งแต่เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้ผมยังคงรักเธออยู่ผมใช้ความรักที่ผมมีต่อเธอเป็นแรงผลักดันให้ตัวผมพยามต่อไปจนมีวันนี้ได้ระหว่างนั่นมีผู้ชายหลายคนเข้ามาบอกรักเธอเหมือนกันแต่ก็ถูกเธอปฏิเศษมาตลอด ณ ตอนนั่นคนที่รู้ว่าผมชอบเธอนั่นมีเพียงแค่เพื่อนสนิทของผมเพียง 2 คนเท่านั่นและเพราะนี้แหละคือต้นเหตุ ของเหตุการ์ณในครั่งที่ 2 หลังจากตอนที่เราได้อยุ่ด้วยกัน บางวันตอนเย็นแต่บางครั่งผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเธอจะกลับบ้านผมพยายามที่จะทำให้เธอไม่เหงาเหมือนในตอนแรกที่ผมตั่งใจไว้ผมได้พูดคุยกับเธอมากมายและเธอก็เริ่มเหมือนมีใจให้ผมบ้างแล้ว และแล้ววันๆนั่นก็มาถึงวันนั่นที่ รร ในห้องประชุมมีการจัดประกวดดนตรีของเด็กประถมผมจึงชวนเธอไปดูแล้วเธอก็มากับผมขณะที่ผมกำลังคุยและดูการแสดงอย่างสนุกสนานตอนนั่นผมเหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งที่รู้ว่าผมชอบเธอเดินเข้ามาแต่เพื่อนของผมนั่นไม่ได้จะเดินมาหาผมหรอกนะแต่เดินมานั่งข้างๆเธออีกฝั่งต่างหาก....จริงๆแล้วผมก็รู้มาบ้างแล้วว่าเพื่อนสนิทของผมก็ชอบเธอเหมือนกันหลังจากที่ผมบอกรักเธอครั่งแรกเพื่อนของผมเค้าก็ได้คุยกับเธอเหมือนกันตอนแรกที่ผมรู้ผมคิดว่ามันแค่แกล้งพูดเล่นๆเฉยๆแต่ตอนหลังผมก็มารู้ความจริงเข้าเมื่อตอนที่ผมเดินผ่านตึกเรียนผมเห็นเพื่อนของผมกำลังนั่งอยู่กับเธอเหมือนกับที่ผมทำแล้วผมก็รู้ได้ทันทีว่ามันคงเป็นเรื่องจริง...แต่ผมก็นึกไม่ถึงว่ามันจะเดินเข้ามานั่งตรงๆเลยทั่งๆที่ผมก็นั่งอยู่ผมอยู่ในความรู้สึกที่เหมือนดิ่งลงเหวที่ไม่มีก้นความรู้สึกช๊อคที่ไม่สามารถอธิบายได้จนผมทนไม่ไหวและตัดสินใจเดินออกมาระหว่างที่ผมลุกออกมาเธอตะโกนเรียกชื่อผมแต่ผมไม่ได้ยินและเดินออกมาและเธอก็วิ่งตามมาเธอตะโกนเรียกผมอีกครั่งและผมก็หันไปแล้วเธอก็เดินเข้ามา ผมพูดไม่ออกและไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดีเธอถามว่าผมเป็นอะไรแต่ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะจริงๆแล้วผมโกหกเธอบอกว่าไม่ได้ชอบเธอแล้วแต่สาเหตุที่ผมเดินออกมาเพราะผมทนต่อไปไม่ไหวที่คนสองคนที่ชอบเธอจะมานั่งอยู่ด้วยกันได้ผมไม่รู้จะบอกเธอยังไงดีผมได้แต่บอกไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจากนั่นผมก็บอกว่าจะกลับเข้าไปดูไหม้เธอไม่ตอบผมจากนั่น ผมก็บอกเธอว่าผมมีอะไรอยากคุยด้วยเธอก็ไม่ตอบจากนั่นเธอก็เดินเข้าไปข้างในอีกครั่งเพื่อไปหาเพื่อนของผมผมล้มตัวลงนั่งจากความเครียดและความหนักของสถานะการผมทำอะไรไม่ถูกแล้วผมนั่งอยู่ตรงทางเข้าในหัวของผมคิดแต่ว่าจะทำอย่างไรดีจะบอกเธอตรงๆเลยไหม้เพราะผมกลัวว่าเธอผมบอกว่าชอบเธออีกครั่งอาจจะถูกปฎิเศษเหมือนในครั่งแรกผมนั่งคิดๆๆๆๆๆผมคิดว่าผมควรจะเข้าไปคุยกับเธอไหม้หรือเดินจากมาโดยไม่ต้องทำอะไรผมนั่งรอ รอ รอน้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาครั่งนี้มันออกมาจริงๆมันชั่งเศร้าเหลือเกินเวลาผ่านไป 2 นาทีแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันนานเหลือเกินนานมากๆ แต่แล้วเธอก็เดินออกมาในตอนแรกผมเห็นแค่เพียงขาของเธอยืนอยู่ข้างๆผมผมมองขึ้นไป เธอมองหน้าผมแล้วก็เอามือจับหัวผมแ้วถามว่าเป็นอะไรผมลุกขึ้นและจูงมือเธอมาที่ๆเรานั่งกันประจำและผมก็ตัดสินใจเอามือโอบกอดไหลของเธอไว้แล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างๆหูของเธอแล้วผมก็บอกว่าจริงๆแล้วผมโกหกผมยังรู้สึกกับเธอเหมือนเมื่อก่อนและผมก็บอกรักเธออีกครั่งและพยายามบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหนผมถามเธอว่าเธอจะตกลงไหม้ เธอบอกกับผมว่าถ้าเธอตอบตกลงผมจะทำอย่างไรผมก็บอกกับเธอว่าผมจะรักเธอตลอดไป เธอบอกว่าตลอดไปมันนานนะ ผมก็บอกกับเธอว่างั่นผมก็ขอรักเธอให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะรักได้เธอนั่งเงียบไปสักพักจากนั่นผมก็เริ่มคุยกับเธอในสภาพแบบนั่นด้วยการกระซิบที่หูของเธอแล้วบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหนและผมทำอะไรเพื่อเธอบ้างพอถึงเวลากับบ้านเธอยังไม่ให้คำตอบผม และผมก็ยังไม่ได้ถามเธอผมเลยตัดสินใจนั่งรถพาเธอไปส่งถึงบ้านแล้วจากนั่นผมก็กลับบ้านของผมระหว่างทางกลับเธอได้ไลน์มาบอกผมว่าเธอจะยังไม่ให้คำตอบผมแต่เธอขอคิดดูก่อนซึ่งต่างจากในตอนแรกแต่แค่นั่นก็ทำให้ผมดีใจมากแล้ว....
แล้วต่อจากนี้ก็จะถึงเวลาปิดเทอมแล้วผมควรทำอย่างไรดีผมควรที่จะพอกับเรื่องทั่งหมดหรือพยายามเพื่อเธอต่อไปดีเพื่อสักวันเธอจะได้รักผมและผมก็จะได้รู้จักความรักสักที ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วผมทำทุกๆอย่างเพื่อเธอจริงๆ จึงมาขอความเห็นจากบอร์ดแห่งนี้ ขอบคุณมากครับ....
พยายามทุกทาง ทำเพื่อเธอทุกอย่างทำไม ...มันยังไม่พอหรือ...
ขอกล่าวนำก่อนเลยครับต้องเริ่มต้นก่อนว่าผมจริงๆแล้วเป็นคนอ้วน(หนัก105 สูง 180)ตั่งแต่ผมเกิดมาผมเคยชอบผู้หญิงอยู่หลายคนครับแต่ก็ไม่เคยสมหวังไม่ใช้ว่าไปบอกชอบเค้าแล้วถูกปฏิเศษนะครับแต่เนื่องจากผมเป็นคนเจียมตัวหรือรู้ตัวนั่นแหละว่าผมเป็นยังไงจึงได้แต่แอบชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอดและสุดท้ายเค้าก็หายไปทำให้ผมยังไม่เคยได้รักใครจริงๆจังๆสักครั่งครับหรือก็คือไม่เคยรู้จักความรักและไม่เคยอกหักครับ
เรื่องทั่งหมดเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันหนึ่งของการเปิดภาคเรียนหลังจากปิดเทอมมานานเมื่อทุกอย่างสำหรับผมในตอนนั่นดูธรรมดาเหลือเกินเหมือนทุกวันและผมก็ใช้ชีวิต ม.ปลายของผมเหมือนปกติ จนกระทั่งมีนักเรียนใหม่ที่ถูกครูพามาเข้ามาในห้องเรียนของผม แวบแรกที่ผมเห็นเธอผมพูดกับตัวเองว่า"เอ๊ะมีนักเรียนหญิงมาใหม่นิหว่าแล้วมาแทรกชั้นได้ไงว่ะ !!" หลังจากตอนนั่นที่ผมได้เห็นเธอก็เริ่มทำให้ผมชอบเธอขึ้นมาบ้างแต่ยังไม่ได้คิดชอบจริงจังเพราะผมก็ยังคิดว่าผมคงทำได้แค่แอบชอบเหมือนเดิมวันเวลาผ่านไปกว่า1 เดือนหลังจากที่เธอย้ายเข้ามาและแล้ววันนั่นก็มาถึงวันที่ผมยังจำได้ดีวันนั่นขณะที่ผมไปดูหนังคนเดียวอยู่มีการแจ้งเตือนเกิดขึ้นใน iphone ของผมเป็นการแจ้งเตือนผ่านทาง facebook โดยมีข้อความว่า "xxxx ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ" ผมยังไม่ได้เอ๊ะใจอะไรในตอนแรกจึงหยิบขึ้นมาเปิดเฟสของคนที่แอ๊ดมาปรากฏว่าคนที่แอ๊ดเข้ามานั่นคือเธอนี่เองผมแอบดีใจลึกๆอยู่ข้างในความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกในตอนนั่น ผมไม่ลังเลและกฏยอมรับโดยไม่ได้คิดอะไรแม้แต่น้อยและใครจะไปรู้ว่าการกดยอมรับครั่งนี้จะเปลี่ยนชีวิตผมไปจากหน้ามือเป็นหลังมือหลังจากที่ผมดูหนังจนเสร็จผมรีบกลับบ้านและตัดสินใจรวบรวมความกล้าทักเธอไปผ่านทาง facebook และเธอก็ตอบกลับมาหลังจากนั่นเราได้พิมพ์คุยกันจนกระทั่งถึงเวลา ตี 2 ของคืนวันนั่นเราคุยกันถูกคอมากและผมก็เริ่มชอบเธอขึ้นมาจริงๆจังๆสะแล้วสิผมเลยของ ไลน์ของเธอไว้และเธอก็ให้ไลน์ผมมาตั่งแต่วันนั่นเราก็ได้คุยกันทุกวัน หลังจากที่เราได้คุยกันไม่นานผมก็เริ่มรู้เรื่องส่วนตัวของเธอขึ้นมาบ้างรู้ว่าเธอจริงๆแล้วไปเรียนที่ต่างประเทศมาแต่เนื่องจากเบื่อ รร ที่นั่นเธอเลยตัดสินใจกลับมาเรียนไทยผมได้รู้ว่าขณะที่เธออยู่ที่นั่นเธอเคยมีแฟนมาแล้วแต่เพราะหลังจากที่เธอกลับมาเมืองไทยระยะทางทำให้เธอต้องเลิกกับแฟนเก่าของเธอทุกๆวันที่ผมคุยกับเธอเธอก็จะคอยบอกผมตลอดเวลาว่าเธอเบื่อเธอเหงามากเพราะเธออยากให้คนมาดูแลเธอผมเลยตัดสินใจว่าผมอยากจะเป็นคนๆนั่นคนที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้คนที่จะไม่ทำให้เธอเหงาหรือเบื่ออีกต่อไปผมอยากเป็นคนๆนั่นจริงๆ
แต่สิ่งที่เป็นกำแพงสำหรับผมคือผมได้แต่คุยกับเธอในไลน์จริงๆไม่กล้าเข้าไปคุยกับเธอแบบตัวต่อตัวสักทีเนื่องจากผมเป็นคนที่ไม่ค่อยได้คุยกับผู้หญิงมาแต่ไหนแล้วไม่ใช้ว่าไม่ชอบแต่ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรปกติผมเป็นคนเข้ากับเพื่อนผู้ชายง่ายมากคงเป็นเพราะผมเป็นคนคุยเก่งแต่กลับปากแข็งเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงแต่อย่างไรก็ตามผมก็พิมพ์บอกเธอตามตรงว่าผมเป็นคนที่พูดกับผู้หญิงไม่เก่งเธอก็บอกให้ลองดูผมเลยพยายามที่จะทักเธอให้มากขึ้นและยิ้มให้เธอเวลาที่ผมสบตาเธอตั่งแต่นั่นผมก็เริ่มที่จะพอคุยกับเธอได้บ้างแล้วจนกระทั่งวันๆนั่นมาถึง
วันนั่นเป็นวันศุกร์ที่เป็นวันที่คนส่วนมากถ้าเป็นวัยทำงานก็อาจหาเรื่องไปกินเหล้ากับเพื่อนท้าเป็นวัยรุ่นก็อาจจะไปดูหนังหรือนัดกินบุฟเฟ่กันระหว่างเพื่อนในกลุ่มถ้าคนที่มีแฟนก็อาจจะไปดูหนังด้วยกันวันนั่นทั่งๆที่ปกติผมควรอยู่กับเพื่อนแต่เนื่องจากเพราะเรื่องงานและปัญหาหลายๆอย่างทำให้ผมต้องอยู่บ้านผมเลยลองทักไลน์เธอไปดูเพื่อว่าเธอจะว่างเหมือนผมที่อยู่บ้านไม่มีอะไรทำปรากฎว่าเธอก็ตอบกลับมาจริงๆเธอบอกวันนี้เธอก็อยู่บ้านเหมือนกันผมเลยได้คุยไลน์กับเธอจนกระทั่งถึงเวลา 5 ทุ่มการคุยของเรายาวนานที่สุดเท่าที่เคยคุยกันมาเพราะคุยกันสนุกมากและ ณ ตอนนั่นใจของผมรักเธอเข้าเต็มๆเข้าสะแล้วจนเวลาของการคุยเริ่มหมดลง เธอเริ่มพูดถึงอดีตของเธอแฟนเก่าแล้วบอกว่าเธอเหงาแค่ไหน ผมก็ได้แต่ปลอบเธอ(ในใจผมตอนนั่นผมคิดว่ากูไงโว้ยยยอยากจะเป็นคนๆนั่นจริงๆอยากทำให้เธอยิ้มไม่อยากให้เธอเหงา) จนกระทั่งผมได้รวบรวมความกล้าครั่งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผมตัดสินใจโทรไปหาเธอ....เธอรับสาย....ผมเริ่มต้นด้วยการพูดชื่อเธอออกมาแล้วผมก็บอกกับเธอถึงสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอและผมรู้สึกกับเธอมากแค่ไหนผมบอกว่าผมรักเธอและประโยคสุดท้ายที่ผมพูดคือเราจะลองคบกันได้ไหม้ นี่คือการบอกรักครั่งแรกในชีวิตของผมความรู้สึกนี้ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนต่อให้เธอจะตอบอะไรกลับมาผมก็ดีใจแล้วที่อย่างน้อยผมก็เคยได้บอกรักใครกับเค้ามั่งแล้ว คำตอบที่เธอตอบกับมาคือ..ไม่...เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละดีที่สุดแล้วแล้วก็บอกขอโทษผมแล้วจากนั่นเธอก็ตัดสายไป ใช้ครับนี้คือการบอกรักครั่งแรกของผมและการอกหักครั่งแรกของผมมันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เลยจริงๆมันทั่งเศร้าและสุขไปในตัวจนผมไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกอย่างไรดีในตอนั่นจะเศร้าก็เศร้าจะสุขก็สุขผมพยายามที่จะร้องไห้ออกมาเพื่อให้ความเศร้ามันหายไปแต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา ทำให้ผมได้นั่งอยู่กับตัวเองและได้คุยกับตัวเองถึงสิ่งที่ผ่านมาและอนาคตที่ผมจะเลือก ณ ตอนนั่นสติของผมก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวผมได้แต่คิด ทำไม ทำไม ทำไม?? ความสงใสอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมดจนเวลาผ่านไป...ผมก้มลองมองตัวเองจากนั่นผมก็คิดอะไรบางอย่างได้ผมเลยลุกไปที่กระจกเพื่อมองตัวเองจากนั่นผมก็คิดได้ทำไมผมไม่ลองทำอะไรเพื่อให้เธอเห็นว่าผมทำได้ทุกๆอย่างเพื่อเธอจริงๆและผมอยากทำให้เธอเห็นเพื่อเธอจะมองเห็นค่าในตัวของผมว่าผมสามารถดูแลเธอได้จริงๆตั่งแต่วันนั่น ผมก็พยายามที่จะลดน้ำหนักและเปลี่ยนตัวเองจากคนที่ไม่กล้าให้กลายเป็นคนที่เข้มแข็ง ผมพยายามหาวิธีลดน้ำหนักจากหลายๆเว็บและรวบรวมข้อมูลมาผมทนไม่กินของที่ชอบและเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่ไม่อ้วนแทนเช่นผักหรือผลไม้ทุกๆวันหลังเลิกเรียนผมจะไปที่ fitness ของ รร เพื่อจะไปที่ลู่วิ่งทุกๆวันทุกๆอย่างที่ผมเคยทำเมื่อก่อนผมต้องปฏิเศษทุกๆคำชวนของเพื่อนๆไม่ว่าจะไปไหนเพื่อที่จะไปออกกำลังกายเปลี่ยนแปลงชีวิตประจำวันของตัวเองไปอย่างสิ้นเฉิงตอนนั่นมีคนให้กำลังใจผมมากมายทั่งจาก พ่อ แม่ เพื่อนๆ ญาติๆ หรือแม้แต่เธอเองก็ด้วยตั่งแต่วันนั่นผมก็คุยกับเธอน้อยลง น้อยลงเวลาผ่านมา 1 เดือนตอนนั่นผมก็ยังพยายามต่อไปขณะที่กำเดินออกมาจากตึกเรียนเธอก็วิ่งมาหาผมแล้วบอกว่า ผมผอมลงนะ ตอนนั่นผมรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากและหลังจากนั่นเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น มากขึ้นและสนิทกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้วในตอนหลังผมก็รู้ว่ามีคนชอบเธอคุยและชอบเธออยู่หลายคนเหมือนกัน
เวลาล่วงเลยผ่านมาถึง 3 เดือนตอนนี้ผมจากที่เคยเป็นคนอ้วนกลายเป็นคนอีกคนแล้วจากที่เคยหนัก 105 ตอนนี้เหลือเพียง 80 และผมก็กลายเป็นคนที่กล้าพูดกล้าคุยกว่าเมื่อก่อนกล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอแบบปากต่อปากและแล้ววันๆหนึ่งก็มาถึงวันนั่นเป็นวันหยุดผมกะว่าจะไป fitness ที่ รร ในวันนั่นผมก็เลยบอกเธอว่าผมจะมา รร เธอก็เลยบอกกับผมว่าเธอก็จะมาเหมือนกันเพราะเธอต้องมาตามงานจากนั่นวันต่อมาผมก็ได้มาเจอกันกับเธอที่ รร 2 ต่อ 2วันนั่นเป็นวันแรกที่ผมได้พูดคุยกับเธอแบบปากต่อปากเราอยุ่ด้วยกันจนถึงเย็นเพราะเธอต้องรอรับน้องกลับบ้านด้วยผมตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนเธอจนเธอกลับบ้าน วันนั่นเป็นครั่งแรกที่ผมได้คุยกับเธอแบบปากต่อปากที่นานที่สุดเราเริ่มไม่เขิลอายซึ่งกันและกันแล้วเราคุยกันมากขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำไป ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาผมคยคิดที่จะตัดใจจากเธออยู่หลายครั่งแต่เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้ผมยังคงรักเธออยู่ผมใช้ความรักที่ผมมีต่อเธอเป็นแรงผลักดันให้ตัวผมพยามต่อไปจนมีวันนี้ได้ระหว่างนั่นมีผู้ชายหลายคนเข้ามาบอกรักเธอเหมือนกันแต่ก็ถูกเธอปฏิเศษมาตลอด ณ ตอนนั่นคนที่รู้ว่าผมชอบเธอนั่นมีเพียงแค่เพื่อนสนิทของผมเพียง 2 คนเท่านั่นและเพราะนี้แหละคือต้นเหตุ ของเหตุการ์ณในครั่งที่ 2 หลังจากตอนที่เราได้อยุ่ด้วยกัน บางวันตอนเย็นแต่บางครั่งผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเธอจะกลับบ้านผมพยายามที่จะทำให้เธอไม่เหงาเหมือนในตอนแรกที่ผมตั่งใจไว้ผมได้พูดคุยกับเธอมากมายและเธอก็เริ่มเหมือนมีใจให้ผมบ้างแล้ว และแล้ววันๆนั่นก็มาถึงวันนั่นที่ รร ในห้องประชุมมีการจัดประกวดดนตรีของเด็กประถมผมจึงชวนเธอไปดูแล้วเธอก็มากับผมขณะที่ผมกำลังคุยและดูการแสดงอย่างสนุกสนานตอนนั่นผมเหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งที่รู้ว่าผมชอบเธอเดินเข้ามาแต่เพื่อนของผมนั่นไม่ได้จะเดินมาหาผมหรอกนะแต่เดินมานั่งข้างๆเธออีกฝั่งต่างหาก....จริงๆแล้วผมก็รู้มาบ้างแล้วว่าเพื่อนสนิทของผมก็ชอบเธอเหมือนกันหลังจากที่ผมบอกรักเธอครั่งแรกเพื่อนของผมเค้าก็ได้คุยกับเธอเหมือนกันตอนแรกที่ผมรู้ผมคิดว่ามันแค่แกล้งพูดเล่นๆเฉยๆแต่ตอนหลังผมก็มารู้ความจริงเข้าเมื่อตอนที่ผมเดินผ่านตึกเรียนผมเห็นเพื่อนของผมกำลังนั่งอยู่กับเธอเหมือนกับที่ผมทำแล้วผมก็รู้ได้ทันทีว่ามันคงเป็นเรื่องจริง...แต่ผมก็นึกไม่ถึงว่ามันจะเดินเข้ามานั่งตรงๆเลยทั่งๆที่ผมก็นั่งอยู่ผมอยู่ในความรู้สึกที่เหมือนดิ่งลงเหวที่ไม่มีก้นความรู้สึกช๊อคที่ไม่สามารถอธิบายได้จนผมทนไม่ไหวและตัดสินใจเดินออกมาระหว่างที่ผมลุกออกมาเธอตะโกนเรียกชื่อผมแต่ผมไม่ได้ยินและเดินออกมาและเธอก็วิ่งตามมาเธอตะโกนเรียกผมอีกครั่งและผมก็หันไปแล้วเธอก็เดินเข้ามา ผมพูดไม่ออกและไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดีเธอถามว่าผมเป็นอะไรแต่ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะจริงๆแล้วผมโกหกเธอบอกว่าไม่ได้ชอบเธอแล้วแต่สาเหตุที่ผมเดินออกมาเพราะผมทนต่อไปไม่ไหวที่คนสองคนที่ชอบเธอจะมานั่งอยู่ด้วยกันได้ผมไม่รู้จะบอกเธอยังไงดีผมได้แต่บอกไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจากนั่นผมก็บอกว่าจะกลับเข้าไปดูไหม้เธอไม่ตอบผมจากนั่น ผมก็บอกเธอว่าผมมีอะไรอยากคุยด้วยเธอก็ไม่ตอบจากนั่นเธอก็เดินเข้าไปข้างในอีกครั่งเพื่อไปหาเพื่อนของผมผมล้มตัวลงนั่งจากความเครียดและความหนักของสถานะการผมทำอะไรไม่ถูกแล้วผมนั่งอยู่ตรงทางเข้าในหัวของผมคิดแต่ว่าจะทำอย่างไรดีจะบอกเธอตรงๆเลยไหม้เพราะผมกลัวว่าเธอผมบอกว่าชอบเธออีกครั่งอาจจะถูกปฎิเศษเหมือนในครั่งแรกผมนั่งคิดๆๆๆๆๆผมคิดว่าผมควรจะเข้าไปคุยกับเธอไหม้หรือเดินจากมาโดยไม่ต้องทำอะไรผมนั่งรอ รอ รอน้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาครั่งนี้มันออกมาจริงๆมันชั่งเศร้าเหลือเกินเวลาผ่านไป 2 นาทีแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันนานเหลือเกินนานมากๆ แต่แล้วเธอก็เดินออกมาในตอนแรกผมเห็นแค่เพียงขาของเธอยืนอยู่ข้างๆผมผมมองขึ้นไป เธอมองหน้าผมแล้วก็เอามือจับหัวผมแ้วถามว่าเป็นอะไรผมลุกขึ้นและจูงมือเธอมาที่ๆเรานั่งกันประจำและผมก็ตัดสินใจเอามือโอบกอดไหลของเธอไว้แล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างๆหูของเธอแล้วผมก็บอกว่าจริงๆแล้วผมโกหกผมยังรู้สึกกับเธอเหมือนเมื่อก่อนและผมก็บอกรักเธออีกครั่งและพยายามบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหนผมถามเธอว่าเธอจะตกลงไหม้ เธอบอกกับผมว่าถ้าเธอตอบตกลงผมจะทำอย่างไรผมก็บอกกับเธอว่าผมจะรักเธอตลอดไป เธอบอกว่าตลอดไปมันนานนะ ผมก็บอกกับเธอว่างั่นผมก็ขอรักเธอให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะรักได้เธอนั่งเงียบไปสักพักจากนั่นผมก็เริ่มคุยกับเธอในสภาพแบบนั่นด้วยการกระซิบที่หูของเธอแล้วบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหนและผมทำอะไรเพื่อเธอบ้างพอถึงเวลากับบ้านเธอยังไม่ให้คำตอบผม และผมก็ยังไม่ได้ถามเธอผมเลยตัดสินใจนั่งรถพาเธอไปส่งถึงบ้านแล้วจากนั่นผมก็กลับบ้านของผมระหว่างทางกลับเธอได้ไลน์มาบอกผมว่าเธอจะยังไม่ให้คำตอบผมแต่เธอขอคิดดูก่อนซึ่งต่างจากในตอนแรกแต่แค่นั่นก็ทำให้ผมดีใจมากแล้ว....
แล้วต่อจากนี้ก็จะถึงเวลาปิดเทอมแล้วผมควรทำอย่างไรดีผมควรที่จะพอกับเรื่องทั่งหมดหรือพยายามเพื่อเธอต่อไปดีเพื่อสักวันเธอจะได้รักผมและผมก็จะได้รู้จักความรักสักที ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วผมทำทุกๆอย่างเพื่อเธอจริงๆ จึงมาขอความเห็นจากบอร์ดแห่งนี้ ขอบคุณมากครับ....