มีปัญหากันมานานเรื่องที่สามีไม่ช่วยหยิบจับอะไรเลย ไม่ทำงานบ้าน ไม่เก็บของส่วนตัว ทำบ้านรก
เจ้าอารมณ์ ขี้ใช้ทุกอย่าง จุกจิก แบบอาบน้ำใช้หยิบผ้าใช้ตัว ล้างรถใช้หยิบน้ำยาล้างรถ ทำอะไรต้องใช้ต่อ
ทนมานาน ก่อนจะตัดสินใจจึงถามตรง ๆ ว่า ไม่เคยคิดจะช่วยเหลือกันบ้างเลยเหรอ
เวลาเห็นเราเหนื่อย เคยคิดจะใช้หยิบจับบ้างมั้ย ทำแต่เรื่องของตัวเอง ไม่เคยมีน้ำใจช่วยเหลือกัน
คำตอบที่ได้คือ เค้ามองว่าเค้าทำงานหาเงินเข้าครอบครัวแล้ว เรื่องงานบ้านไม่เคยคิดว่าจำเป็นต้องทำ
(เราย้อนว่า เราก็ทำงาน และผู้ชายคนอื่น ๆ เค้าก็ทำงานนอกบ้านและช่วยงานบ้านด้วย)
เค้าบอกเค้ามีด้านเดียว เค้าเน้นทำงานหาเงิน และเค้าบอกว่า เค้าก็เป็นดี
ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ทำงานหาเงิน ไม่เจ้าชู้แล้วจะเอาอะไรอีก
จริง ๆ งานบ้านเป็นของผู้หญิงเข้าใจนะค่ะ แต่กินไรไม่เคยเก็บจาน/แก้ว กินเสร็จไม่เคยทิ้งถุงพลาสติก
เสื้อผ้าไม่ใส่ตะกร้า พาดตามราวบันได ช่วยสอนการบ้านลูกไม่ได้ บอกตัวเองใจร้อน
เวลาอยู่กับลูกไม่ค่อยหาข้าวให้ลูกกิน ต้องคอยโทรถามลูกกินข้าวยัง ลูกอาบน้ำยัง (เราทำงานวันเสาร์)
หนักถึงขั้น ให้เรากลับบ้านไปตอนเที่ยง (ที่ทำงานใกล้บ้าน) เพื่อไปอาบน้ำและป้อนข้าวลูก
ปัจจุบันลูกต้องเรียนวันเสาร์ เราต้องไปทำงาน ก็เลือกที่จะให้ลูกตื่นเช้าเพื่อให้เราอาบน้ำ แต่งตัว
ส่วนตัวเค้าตื่นขึ้นมาลูกเสร็จแล้ว เราไปทำงาน เค้าถึงอาบน้ำแต่งตัวไปส่งลูก


เราความอดทนน้อย หรือต้องการมากไป หรือเปล่าค่ะ
ความรู้สึกถ้าอดทนมาก จนไม่ไหวอยากเป็น Single mom อยู่ 2 คนสบายใจกว่า