เวลาผู้ใหญ่ที่เรารักเค้าไม่สนใจเราทำไมเราถึงเกิดอาการน้อยใจหรือค่ะ
บางครั้งถึงขนาดหมดกำลังใจ ท่านจะสนใจใครจะรักใครเราไม่รู้สึกน้อยใจเลยถ้าเค้าให้ความสำคัญกับเราบ้าง
แสดงออกว่ารักเราบ้างแม้เล็กน้อยก็เกิดกำลังใจในชีวิต เราก็มักคิดเสมอว่าเราคงดีไม่พอสู้คนอื่นไม่ได้
ทำให้เราซึมเศร้าทุกครั้งที่คิดแบบนี้ ทำให้เราไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความสุขในชีวิต
จนบางครั้งเราคิดว่าผู้ใหญ่ต้องการอะไร เงินทอง ทรัพย์สิน ชื่อเสียง หรือการยอมรับนับถือ...
หรือท่านรักเราจากสิ่งภายนอกพวกนี้ซึ่งไม่จีรังยั่งยืน ทั้งๆที่เรารักท่านด้วยจิตใจ
คุณรู้มั้ยว่าเป้าหมายที่หล่อเลี้ยงเราให้มีกำลังใจไม่ใช่สิ่งของเหล่านี้ แต่กลับเป็นความรักที่เราต้องการ
หรือผิดที่เราเอง นี่จะเป็นความเศร้าและความพยายามหาคำตอบเป็นครั้งสุดท้าย ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ความรักที่เราคิดมาตลอดว่าจะไม่มีวันทำให้เราเสียใจคือความรักที่เรามีต่อผู้ใหญ่
และเพราะคิดเสมอมาว่าผู้ใหญ่ย่อมรักและหวังดีต่อเราเสมอ
สุดท้ายไม่ว่ารักแบบใดหรือรักใครต่างก็ต้องเสียใจทุกข์ตรม?