ฉันรักผู้ใหญ่ท่านหนึ่งของฉันมากๆ รักเหมือนกับคนในครอบครัวเลย
เพราะครั้งหนึ่งเค้าเคยช่วยเหลือฉันคอยเป็นกำลังใจให้ฉันมาตลอด
จนฉันรักเค้ามากพอๆกับผู้ให้กำเนิด แต่ทุกวันนี้เค้ากลับไม่ใส่ใจฉันเหมือนเดิมอีกแล้ว
หรือบางทีเค้าอาจไม่เคยรักฉันเหมือนลูกดั่งที่เค้าพูดเลย ทำไมคนเราเวลาเปลี่ยนไปก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ทุกวันนี้ฉันพยายามทำใจ ไม่ติดต่อท่านอีกเท่าที่ฉันจะทำได้เพราะฉันรัก ฉันจึงเสียใจ
หวังว่าสักวันหนึ่งท่านจะลบหายไปจากใจฉันได้ แรกๆฉันเศร้ามาก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มทำใจได้มากขึ้น
ฉันอยากรู้ว่าท่านเคยได้รับรู้ถึงความรักของฉันบ้างไหม เหมือนความรักที่ลูกมีให้แม่
แต่ฉันกลับรู้สึกว่าแม่ที่ฉันรักกำลังจะทิ้งฉันไป ฉันคงหมดบุญต่อท่านแต่เพียงเท่านี้
ความรักที่บริสุทธิ์ เปี่ยมไปด้วยความเคารพจงรักภักดี ความจริงใจ ของฉัน ทำให้ฉันต้องเสียใจ
หรือฉันทำผิดอะไร คงผิดที่ฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งในครอบครัวของท่านใช่ไหม
ฉันเป็นมากถึงขนาดซึมเศร้าในช่วงแรกๆที่ท่านค่อยๆหายไป กว่าฉันจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้รู้ไหมว่าฉันแย่แค่ไหน
ฉันหมดกำลังใจไม่กระตือรือร้นเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ไม่สนใจอะไรเลย และเป็นครั้งแรกที่ฉันร้องไห้อย่างหนัก
มาวันนี้ฉันเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ฉันก็ไม่ค่อยมีเป้าหมายในชีวิตเหมือนเดิมหลังจากที่ฉันเสียใจและผิดหวังมาก
แต่ฉันก็ยังแอบติดตามข่าวของท่านเสมอๆจนฉันมานั่งคิดว่าฉันจะทำไปเพื่ออะไร ในเมื่อท่านไม่สนใจฉันอีกแล้ว
นับวันๆก็จะยิ่งทำให้ฉันเสียใจมากยิ่งขึ้น แต่เวลาฉันเห็นแค่รูปของท่านฉันก็ยังนั่งอมยิ้ม
แต่มาวันนี้คงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่ฉันจะเป็นอยู่แบบนี้ เฮ้อ... สุดท้ายในใจลึกๆฉันก็ยังคงเศร้ามากค่ะ