ความรู้สึกแบบนี้มันมาเรื่อยๆค่ะ เมื่อโดนครอบครัวทิ้งตั่งแต่วัยเด็ก
แล้ววันหนึ่ง คนที่สัญญาว่ารักเราเหมือนลูกหลานท่านก็เริ่มห่างหายไป
แต่รอบนี้เจ็บและเสียใจมากกว่าการถูกทิ้งครั้งแรกมากมายค่ะ
(ทำให้ตอกย้ำความรู้สึกลึกๆว่าไม่มีใครรักเราเลย)
เพราะเราเชื่อมาเสมอว่าเค้าจะอยู่ข้างๆเราเสมอไม่ว่าเราจะเป็นยังไง
เหมือนคนอยากได้ความสำคัญเลยเนอะ คิดแล้วก็แอบเศร้านะคะเหมือนเด็กมีปัญหาเลย
ทุกครั้งที่รู้สึกแบบนี้ เราก็เฝ้าถามตัวเองตลอดว่าเราทำผิดอะไรหรือป่าว
มันอาจจะเป็นความผิดของเราเองเหรอที่ทำให้เค้าเหนื่อยหน่ายก็ได้
เวลาเราทำอะไรที่เค้าไม่พอใจไม่ชอบใจเหนื่อยหน่ายก็บอกเราสิ เราจะไม่ทำอีก
แต่ถ้าอยู่ๆแล้วห่างหายมันทำให้เราเจ็บและรู้สึกผิดรู้มั้ยว่าเราทำผิดอะไร T_T