พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแบงค์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั้นเช่นกัน
“แบงค์........แบงค์”  น้ำตาลร้องไห้โฮใจเต้นรัวจนไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นว่าแบงค์อยู่ที่นี่ด้วยและเขาคงไม่เข้าใจเธอแน่ๆ
“แพศยา”แบงค์พูดประโยคเดียวที่แวบเข้ามาในหัวสมองของเขาตอนนี้ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ทั้งที่ใบหน้าและลำตัวชาไปหมด
“แบงค์..........ฟังเราก่อน”
น้ำตาลตะโกนเสียงลั่นวิ่งตามแบงค์ออกมาจากห้องและคว้าข้อมือของเขาไว้ แต่ทว่าแบงค์กับสะบัดจนร่างของน้ำตาลเซถลาในวินาทีต่อมา
“อย่ามาจับตัวฉัน”
“แบงค์เราอธิบายได้นะ เราไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น”
น้ำตาลร้องไห้โฮเมื่อเห็นท่าทีที่รังเกลียดของแบงค์

“ไม่มีเราอีกแล้วน้ำตาล......ไม่มีอีกแล้ว”
แบงค์ตะคอกใส่น้ำตาลเสียงลั่น ลำตัวสั่นเกร็งเพราะอารมณ์รุนแรงที่กำลังเดือดพล่านอยู่ในใจ
“เราไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
น้ำตาลทำได้แค่ร้องไห้โฮออกมาและทรุดร่างลงกับพื้นอย่างไม่รู้จะทำยังไงให้แบงค์เข้าใจ
“เลิกอย่างหน้าด้านๆซะทีเหอะ.....อย่าทำแบบนั้นอีกเลย”
แบงค์โมโหจนฟิวขาดกระชากต้นแขนทั้งสองข้างของน้ำตาลให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
“เธอทำตัวร่านแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วน้ำตาลฮะ....เธอทำแบบนี้หลับหลังฉันใช่ไหม ต่อหน้าฉันทำเป็นไร้เดียงสาแต่ลับหลังฉันเธอก็มั่วกับผู้ชายไม่เลือกหน้า..........กลัวเซ็กอย่างนั้นเหรอโกหกทั้งเพเลย.........นังผู้หญิงแพศยา”
เพราะความโกรธและเสียใจที่มีมากจนสุดขีดทำให้แบงค์ด่าทอน้ำตาลอย่างลืมตัว
“ฉันจะไม่ว่านายสักคำเลยถ้าสิ่งที่นายพูดมันคือเรื่องจริง”
น้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เข้มแข็งขึ้น
“แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันไม่จริงตรงไหน เธอมีแฟนอยู่แล้วแต่ก็มานอนกับผู้ชายคนอื่นได้หน้าตาเฉยในเมื่อเธอทำตัวแรดร่านขนาดนี้ แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันไม่จริงตรงไหน”
เพราะคำพูดที่ทำร้ายน้ำใจกันจนสุดที่จะทนทำให้น้ำตาลตบหน้าแบงค์ไปฉาดใหญ่
“อย่ามาดูถูกฉันถ้านายเองก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้ชายเลวๆพวกนั้นเลย”
“อย่าเอาฉันไปเปรียบกับชู้รักของเธอ”
“ทำไมฉันจะเปรียบไม่ได้ในเมื่อนายมันก็แค่ผู้ชายเลวๆคนนึงที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น และนายเองไม่อยากได้ของเล่นที่เคยมีคนเล่นมาแล้วก่อนหน้านายก็เท่านั้นเอง”
น้ำตาลพูดด้วยแววตาที่ร้ายกาจขึ้นกว่าเดิม
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงเป็นของเล่นสาธารณะซินะถึงได้มีแต่คนจ้องจะเล่นเธอกันทั้งนั้น”
แบงค์เอาคืนด้วยถ้อยคำที่แสบแสนเช่นกัน
“นายพูดถูกฉันเองก็เลือกจะเล่นกับเฉพาะผู้ชายสาธารณะแบบนายเท่านั้นแหละมันเร้าใจดี......ว่ามั๊ย”เพราะคำพูดของน้ำตาลทำให้แบงค์โมโหจนฟิวขาดบีบแขนเธอจนแทบจะแหลกคามือเขาอีกครั้ง
“เธอนี่มันต่ำที่สุดนอกจากแพศยาแล้วเธอยังอย่างหนาตาช้างอีกด้วย”
“แต่นายก็เคยชอบฉันไม่ใช่เหรอ”
เพราะคำพูดและแววตาเยาะเย้ยของน้ำตาลทำให้แบงค์ยอมปล่อยต้นแขนเธออย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่จะประชดประชันต่อไป แววตาที่แข็งกร้าวและดุดันเพราะความโมโหตอนนี้กลับกลายเป็นแววตาของความผิดหวังเสียใจ ดวงตาแดงกร่ำกลับถูกแทนที่ด้วยหยดน้ำตาที่ไหลคลอสองนัยน์ตาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเอ่อไหล
“ต่างกันจังนะ.......ในขณะที่ฉันอยากจะหยุดอยู่ที่เธอแต่เธอกลับวิ่งวนไปเรื่อยๆจนกำลังจะออกนอกเส้นทางของฉันไปแล้ว แต่ในเมื่อนี่คือเส้นทางที่เธอเลือกมันก็คงไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะรั้งเธอเอาไว้และมันคงเสียเวลาปล่าวกับผู้หญิงที่ไม่มีวันเป็นแม่ที่ดีของลูกฉันได้อย่างเธอ”
แบงค์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อไหลเพราะความเจ็บปวดก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆปล่อยให้น้ำตาลทรุดกายลงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น และพยายามกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้จนแบงค์เดินลับสายตาไป
“ฮือ.......”
น้ำตาลร้องไห้โฮออกมาปานจะขาดใจเมื่อผู้ชายคนเดียวที่เธอรักกำลังจะเดินจากเธอไป และเธอรู้ดีว่าเขาคงไม่มีวันย้อนกลับมา
                      “เป็นไงบ้างวะ.........นุกนานหรือปล่าวเมื่อคืนนี้”   ต่อเอ่ยปากถามแบงค์ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้องของเขาเอง
“นึกไม่ถึงใช่ไหมล่ะว่าเพื่อนๆที่น่ารักอยากพวกกูจะทำเพื่อขนาดนี้”
พลตบบ่าแบงค์เบาๆเมื่อคิดว่าที่เขายืนอึ้งเพราะความซึ้งใจ
“แล้วน้ำตาลไม่ได้มาด้วยกันเหรอ.......อย่าบอกนะว่าทำซะลุกไม่ขึ้นเลยเนี่ย”
พลกับต่อพากันหัวเราะชอบใจในขณะที่แบงค์ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่
“กูว่า..........”
ยังไม่ทันที่พลจะพูดอะไรต่อแบงค์ก็หันมาตะวาดพวกเขาเสียงลั่นซะก่อน
“นี่พวกทำอำไรลงไปเนี๊ย......พวกทำอะไรกัน.......ทำให้กูต้องเสียน้ำตาลไปให้คนอื่น......ดูซิว่าพวกทำอะไรกันลงไป...........เฮ้ย”
แบงค์ใส่ไม่ยั้งพังข้าวของในห้องด้วยความโมโหทั้งเพื่อนและตัวเอง
“เพ่นเหอะว่ะ....สงสัยมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ”
พลชวนต่อออกจาห้องอย่างรู้จักนิสัยแบงค์ดีว่าเวลาเขาโมโหให้หลบไปให้พ้นๆหน้า
“กูไปก่อนนะเพื่อน”
ต่อบอกแบงค์เสียงแผ่วก่อนจะรีบออกจากห้องไปพร้อมพล
“อา...........”
แบงค์ตะโกนสุดเสียงก่อนจะทรุดลงกลางห้องที่มีแต่เศษเสี้ยวของข้าวของในห้อง หยดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินพร้อมเสียงสะอื้นของความเจ็บปวดที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปิดบัง  หยดน้ำตายังคงไหลรินออกจากสองนัยน์ตาที่มีแต่วี่แววของความเจ็บช้ำเพื่อชะตากรรมเลวร้ายที่เขาไม่อยากพบเจอ
                      เพราะรู้ความจริงจากเพื่อนๆว่าพวกเขาเปิดห้องให้พันธมิตรกับสาวสวยคนนึงเพราะต้องการให้เขาหายเศร้าเรื่องน้ำตาล ทำให้พันธมิตรถึงกับพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้แล้วว่าเขาเข้าไปอยู่ในห้องของน้ำตาลเพราะความผิดพลาด ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้คือรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น
“น้ำตาลครับ”
พันธมิตรส่งเสียงเรียกน้ำตาลที่มาเรียนพิเศษช่วงปิดเทอมใหญ่ที่มหาวิทยาลัย
“ไปให้พ้นหน้าเลยนะ....ถ้าไม่อยากให้ฉันเกลียดนายไปมากกว่านี้”
น้ำตาลพูดเดินหนีพันธมิตรแต่เขาก็ยังตามไปคว้าข้อมือน้ำตาลไว้
“พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างแต่พี่ยินดีจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น”เพราะคำพูดของพันธมิตรทำให้น้ำตาลหัวเราะเยาะเขาอย่างดูถูก
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อกับฉันอีกแล้วเพราะว่าฉันรู้แจ้งแล้วว่านายมันเลวร้ายแค่ไหน........ไอ้สารเลว”น้ำตาลเหวี่ยงกระเป๋าใส่พันธมิตรด้วยความโมโห
“คนอื่นเขารู้กันทั่วแล้วว่านายสองคนไปทำอะไรกันมาไม่ต้องพยายามโปรโมทถึงขนาดนี้ก็ได้ มันหน้าสมเพช”

เพราะน้ำเสียงดูถูกของแบงค์ที่ดังขึ้นทำให้น้ำตาลเจ็บร้าวไปถึงหัวใจแต่เธอก็ยังคงหันไปส่งยิ้มให้แบงค์อย่างเข้มแข็ง
“ฉันก็แค่อยากจะย้ำให้คนแถวๆนี้ ได้เห็นชัดๆไงจะได้ไม่ต้องช้ำใจหนัก”
น้ำตาลตรอกกลับอย่างเจ็บแสบ ทำให้แบงค์ตรงเข้ากระชากต้นแขนน้ำตาลด้วยความโมโห
“เธอสนุกมากเลยใช่ไหมที่ปั่นหัวฉันเล่นแบบนี้”
“แล้วนายว่าผู้หญิงที่ถูกแฟนทิ้งอย่างจะฉันสนุกมากไหมล่ะ”
“เธอนี่เหลือเชื่อจริงๆเลยนะน้ำตาลทั้งๆที่เธอเป็นคนก่อเรื่องขึ้นเองแต่เธอกลับมาพูดว่าฉันทิ้งเธอ”แบงค์ตะคอกเสียงลั่น
“ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่รู้เรื่องแต่นายก็ทิ้งฉันไปเอง มันช่วยไม่ได้จริงๆที่นายจะต้องเจ็บปวดทั้งๆที่นายเองนั่นแหละที่เป็นคนเลือกที่จะทิ้งฉัน”
น้ำตาลสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วเธอคิดว่าฉันโง่นักเหรอถึงจะอยู่กับผู้หญิงร่านๆคนนึงที่นอนกับผู้ชายอื่นไม่เลือกหน้า และมันไม่ใช่เรื่องโกหกเพราะว่าฉันเห็นมันเองกับตาของฉัน”
เพราะคำพูดดูถูกของแบงค์ทำให้น้ำตาลยืนนิ่งงันเพราะความเจ็บปวด หยดน้ำตามากมายไหลรินอย่างไม่อาจกลั้น
“ฉันจะจำไว้จนวันตายเลยว่าเธอทำเลวอะไรกับฉันไว้บ้าง ฉันจะไม่มีวันลืมเด็ดขาดว่าเธอเอาความรักของฉันมาล้อเล่นยังไง”
แบงค์กัดฟันพูดก่อนจะพลักน้ำตาลลงกับพื้นและเดินออกไป ปล่อยให้น้ำตาลนั่งนิ่งเงียบด้วยความแค้นใจที่เธอถูกคนรักดูถูกถึงเพียงนี้
“เดี๋ยวครับคุณ”
พันธมิตรวิ่งตามแบงค์มาและคว้าข้อมือของเขาไว้
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
แบงค์หันกลับมาชกพันธมิตรอย่างแรงจนเลือดกบปากและล้มลงกับพื้น
“จริงอยู่ที่ผมอยู่ในห้องนั้นกลับน้ำตาลจนถึงเช้าแต่ในสภาพที่ผมเมาจนจำอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมาอยู่ในห้องนั้นได้ยังไงแล้วแบบนี้คุณคิดว่าผมจะมีปัญญาไปทำอะไรกับน้ำตาลอย่างที่คุณคิด”
พันธมิตรพยายามอธิบาย
“นายไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะก่อนที่ฉันจะฆ่านาย”
แบงค์กัดฟันพูดอย่างใกล้จะหมดความอดทน
“คุณคิดว่าผมชอบหน้าคุณมากอย่างนั้นเหรอ ผมไม่เคยนึกชอบคุณแม้แต่น้อยจะพูดว่าผมเกลียดคุณเลยก็ได้ เพราะว่าน้ำตาลชอบคุณเธอจึงไม่เคยมองผมเลยเธอรักคุณแต่คุณกำลังจะทิ้งเธอไป”
“อยากตายมากใช่ไหม”
แบงค์โมโหจนสุดขีดตรงเข้าต่อยพันธมิตรไม่ยั้งที่เขาแสดงความเป็นห่วงน้ำตาล จนเลือดอาบใบหน้าพันธมิตรก็นอนนิ่งให้แบงค์ต่อยอย่างไม่คิดที่จะสู้จนแบงค์ต้องหยุดชกเขาเอง
“ถ้ารักเขามากก็เอาไปเลยกูยกให้”
“ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกที่เจ็บปวดคนอื่นเขาก็เจ็บเหมือนกัน นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณแล้วถ้าคุณทิ้งเขาไปผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณได้กลับมารักกันอีก”
ยังไม่ทันที่แบงค์จะพูดอะไรเสียงตะโกนที่บอกมีคนกรีดข้อมือตัวเองในห้องน้ำก็ดังโหวกเหวกขึ้น
“ช่วยด้วยคะมีคนกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย เลือดไหลเต็มไปหมดเลย......ช่วยด้วย”
“น้ำตาล”
สองหนุ่มอุทานพร้อมกันก่อนจะวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำหญิงเห็นน้ำตาลนั่งพิงพนังห้องน้ำอยู่ ข้างตัวมีมีดโกนอันเล็กๆวางอยู่เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้นห้องน้ำ
“กลับมาทำไม”
น้ำตาลเอ่ยถามแบงค์ที่ยืนตะลึงอยู่ตรงหน้าเธอน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะสติที่ใกล้จะหมดลงเต็มที
“น้ำตาล......อย่าเป็นอะไรนะ.....ทำใจดีๆไว้”
พันธมิตรตรงเข้าเอาผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่ข้อมือน้ำตาลด้วยความเป็นห่วง แบงค์ยังคงยืนนิ่งสบสายตากับน้ำตาลที่จ้องมองเขาไม่วางสายตา
“ยัยโง่”
แบงค์กัดฟันพูดประโยคสั้นก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาน้ำตาล
“เพี๊ย”
ฝ่ามือใหญ่โตตบลงใบหน้าซีดเผือดของน้ำตาลอย่างแรงเพื่อเตือนสติเธอให้รู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันผิดมหันต์ ก่อนจะอุ้มน้ำตาลออกไปจากห้องน้ำและพาเธอส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
                      กว่าสองชั่วโมงที่คุณหมอรักษาน้ำตาลจนเธอปลอดภัยและนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องคนไข้เพราะความอ่อนเพลียจากการเสียเลือดมาก
“ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเธอเลยถ้าเธอเป็นอะไรไป”
แบงค์พูดประโยคแผ่วเบา บีบมือน้ำตาลเบาๆเพื่อเรียกสติของเธอ
“แบงค์”
น้ำตาลเรียกชื่อแบงค์เมื่อลืมตาตื่นขึ้นแล้วพบว่าเขานั่งมองเธออยู่
“เธอเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอน้ำตาล เธอถึงได้ทำแบบนั้นเธออยากให้ฉันทุกข์ใจไปจนวันตายอย่างนั้นเหรอถึงได้เอาชีวิตตัวเองมาแลกแบบนี้”
แบงค์พูดเสียงเรียบปราศจากความรู้สึกใดๆ
“เราไม่เคยเกลียดเธอ........แต่เรารัก”
เพราะคำพูดของน้ำตาลทำให้แบงค์ปล่อยมือเธอและจ้องมองน้ำตาลอย่างค้นหาคำตอบ
“มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความฝันแต่เราต่างรู้ดีว่ามันคือเรื่องจริง เพราะฉะนั้นทางออกของเราสองคนมันมีอยู่ทางเดียวเมื่อฉันให้อภัยเธอไม่ได้.............หวังว่าเธอจะไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นอีกเพียงเพราะว่าเธอรับความจริงไม่ได้ ถึงมันจะน่าเศร้าที่ต้องอยู่ต่อไปโดยปราศจากคนที่เรารักแต่เราก็ต้องทำมันให้ได้”
แบงค์พูดประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องและน้ำตาลรู้ดีว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้พบเขา ความสัมพันธ์อันซับซ้อนนี้กำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าเขาจึงเลือกที่จะเดินจากไป
“น้ำตาล”

พันธมิตรเดินเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของน้ำตาล สภาพของน้ำตาลตอนนี้ทำให้พันธมิตรพูดอะไรไม่ออก เพราะว่าเขาเองที่ทำให้น้ำตาลต้องเป็นแบบนี้
“เขาไปแล้วเขาไม่มีวันกลับมาหาน้ำตาลอีกแล้ว.......ฮือ”
น้ำตาลร้องไห้โฮโผกอดพันธมิตรไว้แน่นหนาอย่างต้องการที่พึ่ง ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่เธอจะเกลียดเขาเมื่อผู้ชายคนเดียวที่เธอรักเดินจากเธอไปแล้วและเขาไม่มีวันย้อนกลับมา
3 ปีผ่านไป