“ฉันอาจจะผิดที่เอาความรู้สึกของพวกนายมาเล่นเกมส์แต่นั่นก็เพราะฉันถูกผู้ชายเลวๆก็ทำก่อน แต่ว่าพวกนายน่ารังเกียจกว่าฉันอีกน้องชายของนายทำให้ความรักของฉันต้องพังทลาย พันธมิตรทำให้ฉันต้องแยกกับผู้ชายที่ฉันรักตลอดไป”
แววตาดูแคลนถูกจ้องมองไปที่พันธการไม่วางสายตา
“แต่ว่านายมันน่าสมเพชกว่าใครทั้งนั้นนายก้าวเข้ามาในชีวิตฉันเข้ามาทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายจนสงบไม่ได้ เพียงเพราะน้องชายของนายอยากให้นายมาแก้แค้นฉันที่ทิ้งเขา นายสองคนมันทุเรศอย่างร้ายกาจเลือดเย็นและไม่มีหัวใจ”
“ไม่มีหัวใจอย่างงั้นเหรอใครกันแน่ที่ไม่มีหัวใจ”
พันธการตะวาดเสียงลั่นคว้าต้นแขนทั้งสองข้างของเขาไว้ด้วยอุ้งมือแข็งแกร่งของเขา
“นายไงล่ะที่ไม่มีหัวใจนายมันก็แค่หุ่นยนต์ไร้ประโยชน์ที่ถูกบังคับโดยน้องชายจิตใจคับแคบของนาย”
“เมื่อก่อนนี้ฉันมีหัวใจ.........แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วฉันแทบไม่รู้จักว่ารอยยิ้มมันเป็นยังไงและยิ่งไม่รู้สึกว่าความสุขมันคืออะไร เพราะเธอเธอทำให้ฉันลืมความรู้สึกทั้งหมดนี้เพราะเธอคนเดียว”
พันธการตะวาดเสียงลั่นเพราะความรู้สึกต่างๆที่ประดังเข้ามาในสมองของเขาจนไม่อาจควบคุมได้
“เธอต้องชดใช้สิ่งที่เธอทำไว้......เธอต้องชดใช้”
พันธการกัดฟันกรอดๆก่อนจะใช้กำลังปลุกปล้ำน้ำตาลอย่างไร้สติยิ่งน้ำตาลร้องดังเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรุนแรงกับเธอเท่านั้น
“ปล่อยฉันนะไอ้คนทุเรศ....แค่นี้นายยังทำร้ายฉันไม่พอหรือไง  ไหนบอกว่าเกลียดฉันแล้วทำไมทำแบบนี้....ปล่อย”
น้ำตาลพยายามตั้งสติและเจรจากับพันธมิตรที่ดูท่าว่าตอนนี้จะฉุดอารมณ์เขาไม่อยู่ซะแล้ว
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ..........ฉันเกลียดนายที่สุดเกลียดน้องชายนายด้วยเกลียดจนเข้ากระดูกดำ........เกลียดจนหมดหัวใจเกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น.....เกลียด...เกลียด....เกลียด......เกลียด.....”
เพราะน้ำเสียงที่หนักแน่นและไม่ได้ลดความพยายามลงเลยสักนิดของน้ำตาลทำให้พันธการได้สติถอนริมฝีปากจากเรียวบ่างามของน้ำตาลแต่ยังคงขึ้นค่อมเธอไว้ ใบหน้าคมเข้มจ้องมองดวงตากลมโตของน้ำตาลด้วยแววตาแสนปวดร้าว
“ทำไมต้องทำแบบนั้นกับเขาทำไมต้องทิ้งเขาไป........ทำไมถึงดึงเขาเข้ามาในเกมส์ของคุณ...ทำไมน้ำตาล......ทำไม”
พันธการพูดหยดน้ำตาไหลรินลงบนใบหน้างดงามของน้ำตาลที่มองดูการกระทำของเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“เพราะว่าฉันเกลียดน้องชายคุณไงฉันเกลียดเขาที่สุดที่ทำให้ฉันต้องเลิกกับแบงค์ เพราะเขาฉันถึงต้องแยกทางกับผู้ชายคนเดียวที่ฉันรัก”
น้ำตาลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและแววตาที่ไม่หวั่นไหว
“ถึงเขาจะทำร้ายคนมากแค่ไหนโทษของเขาก็ไม่ควรถึงตาย......เขาไม่ควรตายเพียงเพราะถูกคุณทิ้งไป”
พันธการร้องไห้โฮซบใบหน้าเปื้อนน้ำตาลงข้างใบหน้าของน้ำตาลที่กำลังใจหายเพราะคำพูดของเขา
“ว่าไงนะ....นายล้อฉันใช่ไหมพันมิตรไม่ได้ตายใช่ไหม”
น้ำตาลเอ่ยถามหวังว่าจะเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก
“ใช่เขาตายไปแล้วเขาทิ้งผมไปแล้วเมื่อสามปีก่อนน้องชายคนเดียวของผมตายไปแล้วเพราะว่าเขารักคุณจริงๆ เขาตายเพราะว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”
พันธการพูดจ้องมองน้ำตาลด้วยแววตาที่แสนรวดร้าว
“เขาเฝ้าโทษตัวเองที่ทำให้คุณต้องร้องไห้ เขาเสียใจที่ทำให้คุณต้องงแยกจากผู้ชายที่คุณรักเขารู้สึกเจ็บปวดแทนคุณจริงๆในขณะที่ความรักที่คุณมีให้เขามันเป็นแค่เรื่องโกหกที่ไร้ความหมาย”
เพราะความจริงที่เพิ่งรับรู้ทำให้หยดน้ำตาน้ำตาลไหลรินไม่ขาดสาย เธอไม่เคยรู้สึกผิดที่โกหกหลอกลวงผู้ชายจนนับไม่ถ้วนแต่ตอนนี้พันธมิตรกำลังทำให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เคยทำลงไปมันผิดมหันต์
“เก็บน้ำตาของคุณไว้เถอะมันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วสำหรับรอยน้ำตาพวกนี้ เพราะว่ามันสายเกินไปสำหรับการขอโทษและผมจะไม่มีวันให้อภัยคุณที่ทำให้เขาต้องตาย คุณต้องชดใช้กับสิ่งที่คุณทำเอาไว้”
พันธการพูดผละขึ้นจากเตียงด้วยแววตาที่แข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง
“ฉันขอโทษ”
น้ำตาลกล่าวทั้งน้ำตาคว้าข้อมือพันธการเอาไว้
“มันสายไปแล้ว..................คุณไม่รู้เหรอว่าเขาไม่มีวันกลับมา”
พันธการหันกลับมาตะวาดน้ำตาทั้งน้ำตา
“ฉันไม่เคยอยากให้ใครตายฉันไม่ได้ต้องการให้พันธมิตรตาย”
“ใช่คุณไม่ได้อยากให้ใครตายคุณแค่หลอกลวงพวกเขา หลอกให้เขารักแล้วคุณก็ทิ้งเขาไปเท่านั้นคุณไม่ได้บอกให้เขาไปตาย แต่คุณจะทำยังไงล่ะเมื่อเขาตายไปแล้วตายเพราะว่ารักคุณ เขาตายเพราะไม่เข้มแข็งพอจะยอมรับได้ว่าคุณทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็น”
เพราะหยดน้ำตาที่ไหลนองใบหน้าของพันธการทำให้น้ำตาลเจ็บร้าวไปทั้งใจ ในวันนี้เธอรู้แล้วว่าเพราะอะไรเขาถึงจงเกลียดจงชังเธอมาตลอด
“ขอโทษจริงๆนะฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฉันทำให้นายกับพันธมิตรต้องเจ็บปวดถึงขนาดนี้คนที่เลือดเย็นและร้ายกาจที่สุดก็คือฉันเอง”
“คุณน่าจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้คุณน่าจะรู้ตัวว่าเขาไม่เข้มแข็งเหมือนคุณถึงทนดูคุณเดินจากไปไม่ได้ ถ้าคุณรู้ตัวเร็วกว่านี้เขาก็คงไม่ตายเขาคงไม่ต้องตายเพราะผู้หญิงใจร้ายแบบคุณ”
พันธการตะคอกน้ำตาลเสียงลั่นเพราะความเจ็บปวดทำให้เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกครั้งโถมตัวเข้าใส่น้ำตาลด้วยความสับสน สองมือแข็งแกร่งโอบรัดร่างบางไว้แน่นหนาก่อนจะระดมจูบไปทั่วไปหน้าน้ำตาล
“สมควรแล้วที่นายจะทำกับฉันแบบนี้”
น้ำตาลคิดในใจนอนนิ่งให้พันธการได้ทำตามที่เขาต้องการ
“ไม่ได้ฉันทำแบบนี้ไม่ได้”
พันธการนึกในใจเรียกสติกลับมาได้อีกครั้งผละจากร่างน้ำตาลเพราะเขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงพยายามใช้กำลังปลุกปล้ำน้ำตาลแบบนี้
“ทำไม”
น้ำตาลเอ่ยถามเสียงเรียบเรียวแขนกะทัดรัดสอดผ่านลำตัวบึกบึนของพันธการเพื่อโอบกอดเขาไว้ ก่อนจะซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของพันธการด้วยความรู้สึกผิดที่มีจนเต็มหัวใจ
“ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงอยากจะกอดคุณ ผมไม่รู้ว่าเพราะน้องชายของผมหรือเพราะตัวผมเองงกันแน่”
พันธการกล่าวด้วยความสับสน
“เพราะว่าฉันเป็นภรรยาของคุณเหตุผลแค่นี้เพียงพอแล้วที่คุณจะกอดฉัน”
น้ำตาลพูดเสียงแผ่วค่อยๆปลดกระดุมพันธการออก
“ฉันจะชดใช้ให้คุณและน้องชายของคุณเอง”

น้ำตาลนึกในใจก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบพันธการก่อนเพื่อจุดไฟปารถนาในตัวเขาให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
                       บนเตียงนุ่มพันธการนอนโอบร่างบางของน้ำตาลไว้ในอ้อมแขน เกิดความรู้สึกต่างๆในใจมากมายเขาไม่รู้ว่าควรจะมีมีความสุขหรือทุกข์ใจกันแน่
“ผมควรทำยังไงต่อไปดีผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำผิดต่อน้องชายตัวเองหรือปล่าว ผมไม่รู้จริงๆว่าทำไมผมถึงอยากจะกอดคุณ”
พันธมิตรพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายใจ
“ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าคุณทำผิดหรือปล่าวแต่ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดเครียดแค้นฉันอีกแล้ว นับจากวันนี้ไปฉันจะชดใช้ให้กับพวกคุณทุกคนทุกความรักที่ต้องเจ็บปวดผิดหวังเพราะว่าฉัน”น้ำตาลพูดขึ้นโอบกอดร่างของพันธการไว้เช่นกัน
“ฉันจะชดใช้ให้หมดรวมถึงคุณกับน้องชายของคุณด้วย ฉันไม่สามารถทำอะไรเพื่อพันธมิตรได้อีกแล้วแต่ฉันจะดูแลพี่ชายเขาให้เอง นับตั้งแต่วันนี้เองฉันจะเป็นคนนำความสุขกลับมาหาคุณเองแต่ถ้าหากว่าคุณอยากให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อชดใช้ฉันก็จะทำแบบนั้น”
“แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะผู้ชายคนสำคัญที่คุณรักเขาจนหมดหัวใจคุณจะเอาเขาไปไว้ที่ไหน”
พันธการเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“มันถึงเวลาที่ฉันต้องชดใช้แล้วฉันจะต้องยอมรับให้ได้ว่าฉันไม่มีสิทธิในตัวเขาอีกแล้ว ฉันจะยอมรับว่าเรื่องของเรามันสมควรจะจบลงแล้ว”
“คุณจะจบกับเขาทั้งที่เขายังรักคุณแบบนี้เหรอ”
“ใช่.....ฉันต้องทำให้ได้เพราะฉันเพิ่งจะรู้ความจริงที่ว่าเขาไม่มีทางทิ้งเธอมาได้ และฉันเองก็ไม่อาจเดินกลับไปหาได้อีกเพราะว่าฉันเป็นภรรยาของคนอื่นไปแล้ว ฉันยังมีคุณพ่อที่กำลังเสียใจเพราะว่าฉันฉันไม่มีสิทธิทำร้ายใครเพียงเพราะว่าฉันอยากจะมีความสุขอยู่ข้างๆคนที่ฉันรัก”
น้ำตาลกล่าวด้วยความแน่วแน่เมื่อเธอไม่มีเส้นทางที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
“คุณคิดว่าจะทนรับได้จริงๆอย่างงั้นเหรอคุณคงรู้ดีว่าการอยู่อย่างโดดเดี่ยวโดยปราศจากคนที่เราแสนคิดถึงและเขาไม่มีวันย้อนกลับมามันโหดร้ายแค่ไหน”
“ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะเจ็บได้มากกว่านี้อีกแล้วหัวใจของฉันมันคงจะไม่ย่ำแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว”
น้ำตาลกล่าวด้วยหัวใจที่เริ่มจะชินชา
                       เพราะมีแบงค์คอยดูแลทำให้ปูนฟื้นตัวได้เร็วจนหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ถึงแม้ปูนจะส่งรอยยิ้มให้แบงค์ก็ยังตามติดเธอทุกฝีก้าวอย่างกลัวว่าปูนจะคิดสั้นอีก
“เราหิวแล้วไปซื้ออะไรให้ทานหน่อยซิ”
ปูนพูดกับแบงค์ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวสวยตรงกันข้ามกับเธอ
“เธอยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวเราจะโทรไปบอกไอ้ต่อให้ซื้อขึ้นมาให้”
แบงค์พูดส่งรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติให้ปูนได้เห็น
“เธอไม่ต้องคอยเฝ้าเราแบบนี้หรอกเพียงแค่เธออยู่กับเราตรงนี้ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะอยากหายไปจากโลกใบนี้”
ปูนยังคงส่งรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดให้แบงค์
“เราสัญญาว่าเราจะอยู่ตรงนี้ตลอดไปถ้าเธอไม่เพิ่มรอยแผลเป็นน่าเกลียดแบบนั้นลงไปบนเรียวแขนสวยๆของเธออีก อย่าทำแบบนั้นอีกรู้ไหมเพราะถ้าหากเธอไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆชีวิตที่เหลืออยู่ของเราคงไม่มีวันได้พบกับรอยยิ้ม”
แบงค์พูดลูบบาดแผลที่ข้อมือปูนที่มีผ้าพันไว้อย่างแน่นหนาแผ่วเบา
“เธอคงเจ็บปวดมากใช่ไหมที่ต้องหันหลังกลับมา.......หัวใจเธอคงแตกสลายใช่ไหมที่ต้องทอดทิ้งเขาอีกครั้ง ขอโทษนะขอโทษที่ไม่อาจปล่อยเธอไปได้มันน่ากลัวจริงๆที่เราต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้เพียงลำพัง ถ้าไม่มีเธออยู่ข้างๆเราก็อยู่ต่อไปไม่ได้....ขอโทษนะแบงค์.....ขอโทษ”
ปูนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะหยดน้ำตากำลังไหลรินเพราะความเจ็บปวด
“จากวันนี้ไปเธอจะมีเราอยู่เคียงข้างจากวันนี้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเราจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป”แบงค์ให้คำมั่นโอบกอดร่างบางของปูนไว้ในอ้อมแขนเพราะความรักมากมายที่เธอมีให้เขาทำให้แบงค์ไม่อาจถอดทิ้งเธอคนนี้ไปได้
“กิ่งก่อง”
เสียงออดที่ดังอยู่หน้าประตูทำให้แบงค์ผละจากอ้อมกอดของปูนเดินตรงไปเปิดประตู
“มาเร็วจังนะไอ้......”
ยังไม่ทันที่แบงค์จะพูดจบประโยคเขาก็ต้องยืนนิ่งงันอยู่หน้าประตูเพราะร่างของน้ำตาลที่ยืนอยู่หลังบานประตู
“ฉันเข้าไปได้ไหม”
น้ำตาลเอ่ยขึ้นน้ำเสียงราบเรียบ
“เธอกลับไปก่อนได้ไหมน้ำตาล”
แบงค์ขอร้องสีหน้าตื่นตะหนก
“เราจะเข้าไปข้างใน”
น้ำตาลยืนยันคำเดิมเดินเลี่ยงแบงค์เข้ามาในห้อง
                       เรือนร่างสมส่วนและใบหน้างดงามที่หาที่ติไม่ได้ของน้ำตาลทำให้ปูนทั้งโมโหทั้งหวาดกลัวเธอไม่ต้องการแม้กระทั่งใช้อากาศหายใจร่วมกับน้ำตาล
“ออกไปนะ.....ออกไปให้พ้นฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”
ปูนตะโกนไล่น้ำตาลเสียงลั่น
“ฉันแค่มีบางอย่างจะพูดกับเธอ”
น้ำตาลตอบรับน้ำเสียงราบเรียบแต่ปูนก็ยังคงเกรี้ยวกราดใส่เธอ
“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นฉันไม่อยากรู้หรอกว่าเธอจะใจร้ายได้แค่ไหน......ออกไป”
“ออกไปเถอะน้ำตาลเราขอร้อง”
แบงค์พูดตรงเขาจับข้อมือน้ำตาลแต่กลับถูกเธอสะบัดกระเด็น
“ทำแบบนี้ไม่มากไปหน่อยเหรอฉันแค่อยากจะพูดบางประโยคกับเธอเพื่อให้จิตใจตัวเองสงบลงบ้าง......ฉันแค่อยากจะขอโทษเธอขอโทษที่คิดจะแย่งเขากลับคืนมา”
“ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอฉันไม่วันยกโทษให้เธอที่คิดจะแย่งเขาไปจากฉันทั้งที่เธอปล่อยมือเขาไปแล้ว เธอทำแบบนั้นโดยไม่คิดลังเลสักนิดเธอตั้งใจทำร้ายฉันโดยไม่สนใจเลยว่าฉันจะเป็นจะตายยังไง”
ปูนพูดใส่น้ำตาลอย่างไม่ยอมใยดีด้วยแม้แต่น้อย
“ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมยกโทษให้ฉันแค่อยากจะอยู่ต่อไปอย่างสงบฉันไม่อยากเป็นผู้ร้ายในสายตาของใครอีกแล้ว มันเหนื่อยจริงๆสำหรับความรู้สึกนั้นที่ฉันแบกรับมันมาพร้อมๆกับความรักของฉัน”
น้ำตาลอ้อนวอนด้วยความหวังว่าความสุขจะเดินทางมาหาเธอในอีกไม่นานนี้
“มันช้าเกินไปแล้วสำหรับคำขอโทษของเธอเพราะว่าเธอทำร้ายทุกๆคนที่อยู่ข้างๆเธอจนพวกเขาหัวใจสลายไปแล้ว และเหตุผลแค่นี้มันมากพอที่ฉันจะเกลียดและไม่ให้อภัยเธอ”
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงฉันต้องทำยังไงถึงจะได้รับการให้อภัยจากทุกคน”
น้ำตาลอ้อนวอนทั้งน้ำตา