ตอนที่ 31 โดมิโน่ หรือ ผูกเรือไว้...แล้วจุดไฟเผามันทั้งหมด
จอมแอบเล็ดลอดไปที่บ้านพัก ของสารวัตรธงชัย จับภรรยาและลูกชายมัดรวมกับ คนรับใช้
อยู่ในห้องรับแขก จอมตักข้าวเย็น ซึ่งภรรยาเตรียมไว้ให้สามี หลังจากกลับจากทำงาน กินอย่าง
เอร็ดอร่อย จอมกินอาหารเหล่านั้น เหมือนเป็นอาหารที่จัดเตรียมให้ตน โดยมีทั้งสามที่ถูกมัดอยู่
เป็นคนรับใช้ ทั้งหมดถูกมัดปาก มัดมือ มัดเท้าอย่างแน่นหนา
"ฝีมือของคุณนายนี่ มันเด็ดมากๆ...นี่ผมกินไปตั้งสามจานแล้ว ยังไม่รู้สึกอิ่มเลย เหอ...ๆ...นี่ถ้า
ไม่ติดว่า คุณนาย เป็นเมียของไอ้ธงชัยละก็...ผมอยากพาคุณนายไปเป็นแม่บ้านของผมจริงๆ...
เหม!!...เสียดายจริง..ๆ..."
จอมตอนนี้ ได้โกนผมออกหมดแล้ว เพราะผมของเขาถูกไฟไหม้ไปเมื่อตอนไปลอบสังหาร
สิทธิชัยในครั้งแรก ทำให้ผมของจอมแหว่งเป็นวงๆ รอบศีรษะ จอมจึงโกนเส้นผมออกทั้งหมด
จอมเอาทรัพย์สินของ ภรรยา และของสารวัตร ใส่ในเป้สนาม สายตาของจอมนั้น ไม่ปรากฎ
แววอำมหิตเลยแม้แต่น้อย ระหว่างที่กินอาหารเหล่านั้น จอมก็ฮัมเพลงที่เขาชอบร้อง..อย่าง
อารมณ์ดี เสียงรถยนต์ของสารวัตรธงชัยเคลื่อนเข้ามาภายในบ้าน ภรรยาที่ถูกมัด พยายาม
ดิ้นรนเพื่อเป็นการเตือน ให้สามีของเธอรู้ถึงภัยที่กำลังรอเขาอยู่ จอมยิ้มอย่างยียวน ใช้นิ้วชี้
แตะที่ปาก ทำเสียง จุ๊...ๆ...พร้อมกับ ยกปืน ๑๑ ม.ม. ไปยังเด็กชาย น้ำตาของเธอไหลพราก...
ทั้งกลัวว่าลูกของเธอจะถูกยิง และสามีของเธอจะถูกฆ่าในอีก....ไม่กี่นาที...ข้างหน้า
.....................
เอกแจ้งความต้องการที่จะให้ นฤมล ส่งคนไปจัดการ อาจารย์สามารถ ที่เชียงใหม่ เธอรับฟัง
อย่างเรียบเฉย เหมือนไม่รู้สึกตื่นเต้นในข้อมูลที่เอกแจ้งให้เธอทราบ
"คุณนฤมล คุณจะไม่ทำอะไร...กับไอ้อาจารย์เพี้ยนคนนั้นหรือ...มันอาจทำให้แผนการของเราทั้งหมด
....พังไม่เป็นท่า...."
เอกกรอกเสียงตามสายโทรศัพท์ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเครียด อย่างที่รับรู้ได้ในน้ำเสียง
"คุณเอก....คุณอย่ากังวลไปเลย...ถึงอาจารย์คนนั้นจะมีความเชี่ยวชาญในด้านสมุนไพร หรือสารเคมี
แต่มัน...ไม่มีทางถอนพิษยาของดิฉันไปได้หรอก...อย่างมากก็อาจจะทำให้จดจำอะไรได้บ้าง แต่ไม่มี
ทางที่จะรอดพ้น อำนาจของยาสั่ง...ของดิฉันไปได้...."
"คุณนฤมล...อย่าหาว่าผมสอนเลย...ไอ้คนส่วนใหญ่ที่พลาดงานใหญ่...มันก็คิดคล้ายๆคุณนั่นแหละ...
นั่นก็คือ...ความประมาท...แล้วมันจะส่งผลอะไร...คุณก็น่าที่จะรู้ดี...อีกอย่าง ที่ผมอยากเตือนความจำ
ของคุณ...ถ้าอาเจ็กเกิดจำได้ว่าผมไปทำร้าย...มันจะเกิดอะไรขึ้น...ถ้าผมเกิดต้อง..พลาดจากลูกศร...
ผมเอง...ก็จะเปิดโปงคุณเช่นกัน...คุณนฤมล..."
"คุณเอก...คิดจะขู่ดิฉัน...จริงๆ...หรือคะ!!!...หึ..ๆ...คุณนี่ช่างโอหังจริงๆ...ที่กล้า...พูดกับดิฉัน...แบบนี้...
แต่เอาเถอะ...ดิฉันจะคิดเสียว่า...คุณมิได้พูดมันออกมา...ส่วนเรื่องอาจารย์สามารถ อะไรนั่น...ดิฉัน
ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน ว่าจะปล่อยให้มันทำงานวิจัยที่ มหาวิทยาลัย...หรือใน...นรก...แค่นี้นะคะ!!.."
นฤมลวางสาย จากเอก สายตาของเธอเป็นประกายอำมหิต ภายในใจนั้นคิดว่า
"สงสัยคนที่ต้อง...กำจัดทิ้ง...คนต่อไป...ก็คือแก...ไอ้บุญเหลือ...ไพรพนา..."
เช่นเดียวกับเอก ที่สบถออกมาอย่างเผ็ดร้อน
"นังเจ้าเล่ห์....ถ้าฉันได้ครองสมบัติของไอ้ธนูเมื่อไหร่...เมื่อนั้น...แกก็ต้อง...ตาย.....นังนฤมล..."
สายตาของเอกนั้นเป็นประกายโหดเหี้ยมเหลือจะกล่าว
......................
เหนือตะวัน ตอนที่ 31
จอมแอบเล็ดลอดไปที่บ้านพัก ของสารวัตรธงชัย จับภรรยาและลูกชายมัดรวมกับ คนรับใช้
อยู่ในห้องรับแขก จอมตักข้าวเย็น ซึ่งภรรยาเตรียมไว้ให้สามี หลังจากกลับจากทำงาน กินอย่าง
เอร็ดอร่อย จอมกินอาหารเหล่านั้น เหมือนเป็นอาหารที่จัดเตรียมให้ตน โดยมีทั้งสามที่ถูกมัดอยู่
เป็นคนรับใช้ ทั้งหมดถูกมัดปาก มัดมือ มัดเท้าอย่างแน่นหนา
"ฝีมือของคุณนายนี่ มันเด็ดมากๆ...นี่ผมกินไปตั้งสามจานแล้ว ยังไม่รู้สึกอิ่มเลย เหอ...ๆ...นี่ถ้า
ไม่ติดว่า คุณนาย เป็นเมียของไอ้ธงชัยละก็...ผมอยากพาคุณนายไปเป็นแม่บ้านของผมจริงๆ...
เหม!!...เสียดายจริง..ๆ..."
จอมตอนนี้ ได้โกนผมออกหมดแล้ว เพราะผมของเขาถูกไฟไหม้ไปเมื่อตอนไปลอบสังหาร
สิทธิชัยในครั้งแรก ทำให้ผมของจอมแหว่งเป็นวงๆ รอบศีรษะ จอมจึงโกนเส้นผมออกทั้งหมด
จอมเอาทรัพย์สินของ ภรรยา และของสารวัตร ใส่ในเป้สนาม สายตาของจอมนั้น ไม่ปรากฎ
แววอำมหิตเลยแม้แต่น้อย ระหว่างที่กินอาหารเหล่านั้น จอมก็ฮัมเพลงที่เขาชอบร้อง..อย่าง
อารมณ์ดี เสียงรถยนต์ของสารวัตรธงชัยเคลื่อนเข้ามาภายในบ้าน ภรรยาที่ถูกมัด พยายาม
ดิ้นรนเพื่อเป็นการเตือน ให้สามีของเธอรู้ถึงภัยที่กำลังรอเขาอยู่ จอมยิ้มอย่างยียวน ใช้นิ้วชี้
แตะที่ปาก ทำเสียง จุ๊...ๆ...พร้อมกับ ยกปืน ๑๑ ม.ม. ไปยังเด็กชาย น้ำตาของเธอไหลพราก...
ทั้งกลัวว่าลูกของเธอจะถูกยิง และสามีของเธอจะถูกฆ่าในอีก....ไม่กี่นาที...ข้างหน้า
.....................
เอกแจ้งความต้องการที่จะให้ นฤมล ส่งคนไปจัดการ อาจารย์สามารถ ที่เชียงใหม่ เธอรับฟัง
อย่างเรียบเฉย เหมือนไม่รู้สึกตื่นเต้นในข้อมูลที่เอกแจ้งให้เธอทราบ
"คุณนฤมล คุณจะไม่ทำอะไร...กับไอ้อาจารย์เพี้ยนคนนั้นหรือ...มันอาจทำให้แผนการของเราทั้งหมด
....พังไม่เป็นท่า...."
เอกกรอกเสียงตามสายโทรศัพท์ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเครียด อย่างที่รับรู้ได้ในน้ำเสียง
"คุณเอก....คุณอย่ากังวลไปเลย...ถึงอาจารย์คนนั้นจะมีความเชี่ยวชาญในด้านสมุนไพร หรือสารเคมี
แต่มัน...ไม่มีทางถอนพิษยาของดิฉันไปได้หรอก...อย่างมากก็อาจจะทำให้จดจำอะไรได้บ้าง แต่ไม่มี
ทางที่จะรอดพ้น อำนาจของยาสั่ง...ของดิฉันไปได้...."
"คุณนฤมล...อย่าหาว่าผมสอนเลย...ไอ้คนส่วนใหญ่ที่พลาดงานใหญ่...มันก็คิดคล้ายๆคุณนั่นแหละ...
นั่นก็คือ...ความประมาท...แล้วมันจะส่งผลอะไร...คุณก็น่าที่จะรู้ดี...อีกอย่าง ที่ผมอยากเตือนความจำ
ของคุณ...ถ้าอาเจ็กเกิดจำได้ว่าผมไปทำร้าย...มันจะเกิดอะไรขึ้น...ถ้าผมเกิดต้อง..พลาดจากลูกศร...
ผมเอง...ก็จะเปิดโปงคุณเช่นกัน...คุณนฤมล..."
"คุณเอก...คิดจะขู่ดิฉัน...จริงๆ...หรือคะ!!!...หึ..ๆ...คุณนี่ช่างโอหังจริงๆ...ที่กล้า...พูดกับดิฉัน...แบบนี้...
แต่เอาเถอะ...ดิฉันจะคิดเสียว่า...คุณมิได้พูดมันออกมา...ส่วนเรื่องอาจารย์สามารถ อะไรนั่น...ดิฉัน
ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน ว่าจะปล่อยให้มันทำงานวิจัยที่ มหาวิทยาลัย...หรือใน...นรก...แค่นี้นะคะ!!.."
นฤมลวางสาย จากเอก สายตาของเธอเป็นประกายอำมหิต ภายในใจนั้นคิดว่า
"สงสัยคนที่ต้อง...กำจัดทิ้ง...คนต่อไป...ก็คือแก...ไอ้บุญเหลือ...ไพรพนา..."
เช่นเดียวกับเอก ที่สบถออกมาอย่างเผ็ดร้อน
"นังเจ้าเล่ห์....ถ้าฉันได้ครองสมบัติของไอ้ธนูเมื่อไหร่...เมื่อนั้น...แกก็ต้อง...ตาย.....นังนฤมล..."
สายตาของเอกนั้นเป็นประกายโหดเหี้ยมเหลือจะกล่าว
......................