เป็นคำถามที่ดีมากเลยครับและไม่โง่เลยจริงๆ คำถามอย่างนี้แหละครับที่เป็นต้นกำเนิดของอินซูลินฉีดเลย
1.หากร่างกายมีการดูดกลับที่presynaptic cellมากเกินไปการใช้ยาไปลดการดูดกลับเป็นการรักษาที่ตรงจุดครับ การฉีดยาจะไม่ใช่การรักษาที่ตรงจุด
2.ข้อเสียของยาฉีดแบบนี้คือ
2.1 พอฉีดแล้วร่างกายจะรับรู้ว่าซีโรโทนินในร่างกายสูงเป็นปกติอยู่ หากปรับโดสไม่ดีแล้วฉีดมากเกินไปร่างกายจะรู้สึกว่ามีเซโรโทนินมากและจะลดการสร้างเซโรโทนินจริงๆลง ทำให้ต่อไปจะต้องพึ่งยาตลอดเพราะต่อมสร้างฝ่อลง
2.2การปรับโดสของเซโรโทนินในยาที่ใช้ฉีดยากมากถึงยากที่สุดเพราะเซโรโทนินที่ร่างกายสังเคราะห์ขึ้นน้อยมากๆจนปรับขนาดเพื่อฉีดได้ยาก
2.3 เซโรโทนินในร่างกายจะปรับขึ้นลงในระหว่างวันไม่เท่ากันสมมุตนะครับ ร่างกายสร้างมากตอนเช้าครั่งนึงกับเย็นอีกครั้งนึง ทำให้ต้องฉีดยาวันละหลายครั้ง หรือเราอาจไม่รู้เลยก็ได้ว่าต้องฉีดตอนไหนและแต่ละวันต้องฉีดโดสเท่าไหร่ เพราะปัจจัยอื่นที่กระทบกับเซโรโทนินมากกว่า หากเปรียบเทียบกับฮอร์โมนอื่นเช่นอินซูลินที่เรารู้ว่ามื้ออารหารของผู้ป่วยจะทำให้ร่างกายมีน้ำตสลสูงช่วงไหน
2.4 การฉีดยาจะทำให้ร่างกายได้รับเซโรโทนินกระจายไปทั่วทำให้สมองส่วนอื่นหรืออวัยวะอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องได้รับเซโรโทนินเกิน ทีนี้จะทำให้ส่วนอื่นที่เป็นปกติรวนได้ การกินยาก็อาจเกิดเช่นกันแต่บริเวณsynaptic areaจะมีการปรับสมดุลอยู่ด้วยในareaนั้นๆจึงเกิดผลได้น้อยกว่ายาฉีด