บทนำ - ตอนล่าสุด http://my.dek-d.com/thezircon/writer/view.php?id=893020

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

26

    ปีแสงมองหาคนที่นัดเจอเขาเย็นนี้ในร้านอาหารของเจ้าหล่อนเอง ไม่นานบริกรหนุ่มก็ปรี่มาต้อนรับอย่างอ่อนน้อม เมื่อเขาเอ่ยถึงเธอ ฝ่ายนั้นก็พาเดินลัดเลาะผ่านโต๊ะไม้ริมบึงไปยังมุมเงียบสงบที่มีลูกค้านั่งอยู่บางตา

ยามแดดร่มลมตกเช่นนี้ ลมหนาวปลายฤดูพัดผ่านโอบไล้ผิวกาย แล้วเขาก็สังเกตร่างบางซึ่งสวมเสื้อหนาวไหมพรมสีส้มอ่อนโดยง่าย เธอมองมาพบเขาเช่นกัน

"รถติดน่าดู เกดรอนานแล้วสินะ" เขาบ่นแต่ก็ยิ้ม ยิ้มอย่างที่ไม่รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะมีเรื่องให้ยิ้มไม่ออก

เกตน์สิรียิ้มบาง เธอสั่นศีรษะให้อีกฝ่ายตีความเอาเองว่าไม่เป็นไรหรือไม่นาน

เธอมาที่ร้านเรือนน้ำนี้ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล คนงานกำลังปิดร้านพักอยู่ด้วยซ้ำขณะที่เธอมา แต่เพราะบางคนจำเธอได้จึงมิได้ขัดขวาง หลังนั่งคิดทบทวนดีแล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจโทรหาคนที่ตนไว้ใจที่สุด เธอมีเรื่องสำคัญจะปรึกษาพี่ชาย

"เกดขอโทษนะคะที่รบกวนพี่ปอ"

"ทำไมพูดเป็นทางการอย่างนั้น" เขานิ่วหน้าราวแสลงหู "แล้วนี่ไปเยี่ยมไอ้แบงค์มาแล้วเหรอ พรุ่งนี้พี่ว่าจะเข้าไป"

เกตน์สิรีหน้าหมองลงทันตา เมื่อจะต้องเข้าเรื่องจริงๆ แล้วกลับไม่ง่ายอย่างที่ทำใจไว้แต่ต้นเลย

"มีอะไรหรือเกด" ปีแสงรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

นับแต่วันที่เกตน์สิรีเป็นลมล้มพับไปเมื่อทราบความจริง เจ้าหล่อนก็ไม่ได้เอ่ยถึงเหตุการณ์วันนั้นอีกเลย ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเป็นหนามแหลมทิ่มแทงความสัมพันธ์ของพวกเธอมาก่อน เขารู้ว่าน้องของเขารอคอยฟังคำของคนรักอย่างมีความหวัง จนเขายังเผลอคิดไปว่าเรื่องทุกอย่างคงลงเอยด้วยดีแล้ว ยังเยาะหยันตนเองให้เจ็บใจว่าทำใจกว้างไม่เข้าท่า ทั้งที่เขาก็รักเธอไม่น้อยกว่าใคร

หญิงสาวสูดหายใจลึกก่อนตอบ "เกดไม่คิดว่าจะแต่งงานกับพี่แบงค์ได้อีกแล้วค่ะ"

แทนที่จะดีใจ ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย สมองของเขามืดตื้อ งุนงงว่าสิ่งใดทำให้เธอตัดสินใจเด็ดขาดเช่นนี้

"ไอ้แบงค์มันทำอะไร มันพูดอะไรให้เกดต้องเสียใจงั้นเหรอ"

เกตน์สิรีสั่นศีรษะ ดวงตาแดงเรื่อมีหยาดน้ำรื้นขึ้นมา เพราะเขาไม่พูดต่างหากล่ะ เธอถึงได้ผิดหวัง เสียใจจนไม่อาจหลอกตัวเองให้มีความหวัง ความฝันถึงชีวิตคู่อันสงบสุขได้อีก

"ถ้าเกดไม่พูดแล้วพี่จะช่วยเกดได้ไง" เขาห่วงเสียจนร้อนใจไปหมด

เธอกะพริบตาไล่หยาดน้ำตา มือยังกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นอย่างรวบรวมพลังใจ

"เกดอยากให้พี่ปอช่วยพูดกับอาม้า...ให้ท่านเข้าใจเกดด้วย เกดยินดีไม่รับบ้านที่ท่านจะยกให้ เกดยอมอยู่บ้านยายนงต่อไป ไม่สะดวกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"เดี๋ยวๆ เกดคุยกับแบงค์แล้วเหรอ"

เธอนิ่งแทนคำตอบ ปีแสงผ่อนลมหายใจที่อึดอัดคับอก เธอนิ่งอย่างนี้เขายิ่งร้อนใจ

"ไป ไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวนี้เลย ไปคุยกันให้เข้าใจ"

เกตน์สิรีรีบปฏิเสธ เธอขยับตัวนั่งติดเก้าอี้ให้รู้ว่าจะไม่ยอมลุกไปไหน น้ำตาเจียนหยดลงมาอีก ริมฝีปากสั่นระริกขณะเอ่ยขอร้องพี่ชาย

"อย่าให้เกดไปเลยนะ พี่ปอไม่ต้องช่วยเกดพูดกับอาม้าแล้วก็ได้ แต่อย่าพยายามให้เกดรู้สึกกับพี่แบงค์เหมือนเดิมเลยนะคะ มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เกดจะอยู่อย่างหวาดระแวง กับคนที่เคยทำร้ายความไว้ใจเกดได้ไง เกดไม่อยากต้องทุกข์ใจอย่างแม่ไปตลอดชีวิต" ความในใจพรั่งพรูออกมา

พี่ชายใจหายวาบเมื่อเห็นน้ำตาซึ่งพรากลงมาราวทำนบแตก เธอทำเหมือนจะยกมือไหว้ขอร้องเขาในนาทีใดนาทีหนึ่งข้างหน้า หากเขายังดึงดันทำตามความตั้งใจ

นี่ความหวังดีของเขาทำร้ายเธอถึงเพียงนี้เชียวหรือ ปีแสงเอนพิงพนักเก้าอี้ไม้อย่างอ่อนแรง เท่าที่เจอมาเธอก็ต้องทุกข์พออยู่แล้ว ยังต้องมาแบกรับความกดดันจากเขาเพื่อรักษาความสุขของทุกคนต่อไป

เกตน์สิรีพยายามกลั้นสะอื้น เท่านี้ก็มีสายตาจากโต๊ะซึ่งห่างออกไปพอสมควรหันมามอง เธอใช้ผ้าเช็ดหน้ายับยู่ยี่ในกำมือกดซับหัวตา ไหล่บางสะท้านไหว ไม่ต่างจากลูกนกที่เพิ่งผ่านพายุร้าย แม้ไม่ตาย ไม่บาดเจ็บ แต่คงอีกนานกว่ามันจะโผบินไกลลับฟ้าดังเคย

ชายหนุ่มลุกไปนั่งข้างก่อนจับมือซึ่งกดผ้ากับหน้าลง เขาไล้นิ้วหัวแม่มือซับน้ำตาบนแก้มเซียวอย่างอ่อนโยน ดวงแก้วฉ่ำน้ำตาเงยขึ้นมองพี่ชายอย่างตัดพ้อ หากก็เหมือนมองเงาสะท้อน รอยเจ็บปวดปรากฏในดวงตาของเขาเช่นกัน

"ไม่ร้องนะ พี่จะไม่ฝืนใจเกดแล้ว" เสียงทุ้มแหบพร่า

คำปลอบโยนนั้นกลับทำให้หญิงสาวถอนสะอื้นตัวโยน

"พี่ปอไม่รักเกดเลย" เธอตัดพ้อราวกลับไปเป็นน้องเล็กของพี่ชาย

ปีแสงลูบเรือนผมที่ซบกับบ่า หัวใจเขาสั่นคลอนยามรับฟังคำพ้ออันตรงข้ามความจริง

"เกดอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ใครว่าพี่ไม่รัก..."

รัก...รักมากจนต้องเก็บคำนั้นไว้กับตัว แล้วทำทุกทางให้เธอสุขสมหวังกับความฝันสวยงาม รัก...จนทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นเธอเป็นทุกข์ ไม่ว่าจากตัวเขาเองหรือใครก็ตาม

ใช่! เขาเคยถอยเพื่อความสุขของเธอ แต่การเสียสละครั้งนั้นกลับสูญเปล่า ปีแสงเสียใจกับเพื่อนอยู่หรอก ทว่าความสุข รอยยิ้มของเกตน์สิรีสำคัญกว่าอะไรทั้งมวล และพี่คนนี้จะเรียกมันคืนกลับมา

ทั้งสองไม่รู้ตัวว่าถูกจับจ้องจากใครคนหนึ่ง มันเหยียดยิ้มอยู่หลังเงาไม้ไกลๆ !