You are mine
บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/30159853
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/30189406
บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/30218583
บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/30295292
บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/30320658
บทที่ 6 http://ppantip.com/topic/30352517
บทที่ 7 http://ppantip.com/topic/30375049
บทที่ 8 http://ppantip.com/topic/30428212
บทที่ 9 http://ppantip.com/topic/30451112
บทที่ 10 http://ppantip.com/topic/30480601
บทที่ 11 http://ppantip.com/topic/30536249
บทที่ 12 http://ppantip.com/topic/30578912
บทที่ 13 http://ppantip.com/topic/30617352

บทที่ 14

ปุณยนนท์พาสุธีราไปรับประทานอาหารในห้างสรรพสินค้าที่อยู่ระหว่างทางกลับที่พัก จากนั้นก็ช่วยกันคิดรายการของที่ต้องซื้อ

“หลินว่าเรื่องอาหาร ไม่ต้องเอาก็ได้มั่งคะ คุณนนท์ไม่ค่อยได้อยู่ทาน” สุธีราท้วงเสียงอ่อน เธอลองสำรวจของแช่แข็งที่เป็นของแช่แข็งสำเร็จกับของสดที่เธอปรุงแล้วแช่ในช่องแข็งมีมากพอสำหรับทั้งเดือน

“แล้วหลินล่ะ” ปุณยนนท์ขมวดคิ้ว เขาจำกล่องอาหารที่ทวีจำนวนขึ้นในช่วงที่เขาไม่ได้กลับมาทานอาหารเย็นที่บ้านได้

“หลินอะไรก็ได้ กินง่ายอยู่แล้วค่ะ” สุธีรายักไหล่ กิริยาแปลกตาที่เขาเพิ่งสังเกตเห็น

“อย่าไปยักไหล่ยักคอให้แม่เห็นล่ะ” เขาเตือนเสียงดุ เห็นไหล่มนจะขยับไหวอีกครั้งก่อนเจ้าของร่างจะบังคับตัวเองเอาไว้  เธอรับคำเขาสั้นๆ

“ถ้าอย่างนั้น เรื่องอาหารไม่ต้อง แต่ของใช้ล่ะ”

“หลินจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ” สุธีราใช้จ่ายเงินที่ปุณยนนท์ให้ไว้ จัดการบ้านช่องได้เรียบร้อย โดยซื้อจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ

“ไม่มีอะไรต้องซื้อเลยหรือ” ปุณยนนท์ถามยิ้มๆ เอื้อมมือไปจับมืออูมอิ่ม ไม่ได้นุ่มนิ่ม แต่เนื้อแน่นแข็งอย่างมือคนทำงาน เล็บเจียนเสมอปลายนิ้ว เคลือบสีชมพูอ่อน

“ไม่มีนี่คะ” ตาโตหวานจ้องมองมาอย่างสงสัย แววตาใสไร้เล่ห์เหลี่ยมใดๆ

“ไม่มีทั้งสร้อย แหวน กำไล เฮียดังไม่ชอบหรือ”

สุธีรากะพริบตาถี่ๆ มาย้อนถามเรื่องความชอบของเฮียดังได้ยังไง “ไม่ห้ามหรอกค่ะ เวลาทำงาน หลินรำคาญ ใส่ได้แต่ต่างหู” หญิงสาวอดยกนิ้วแตะใบหูที่ว่างเปล่าไม่ได้เมื่อเห็นสายตาเขามอง “เอ่อ พอรับโทรศัพท์มากๆ รำคาญหลินเลยถอดออก”

“ถ้าพี่ซื้อแหวนแต่งงานให้จะใส่ไหมนี่” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยประโยคเด็ดที่ทำเอาใจเต้นระรัว

“ไปเดินย่อยกันดีกว่า” ปุณยนนท์เรียกพนักงานมาเก็บเงิน ทิ้งให้สุธีราไม่แน่ใจว่าเขาพูดจริงหรือแค่พูดไปอย่างนั้นเองกับเรื่องแหวนแต่งงาน

หนุ่มสาวเดินจับมือกันเดินดูข้าวของในร้านต่างๆ ไปเรื่อยๆ สุธีรามองมือที่กุมมือเธอเอาไว้มั่น ชำเลืองมองคู่อื่นๆ บางคู่เด็กกว่าเธอ ก่อนทำใจกล้าเอามือข้างที่ว่างเกาะกอดแขนเขาเอาไว้

ปุณยนนท์ชำเลืองมองศีรษะที่เอนซบกับต้นแขนที่เจ้าตัวกอดเอาไว้หลวมๆ แล้วแย้มริมฝีปากออกยิ้มอย่างพึงใจ ยกมือที่กุมอยู่มาจูบ ขบเม้มข้อนิ้วเล่น

“พี่นนท์” สุธีราได้แต่ดุเบาๆ ชำเลืองมองไปรอบๆ ว่ามีใครมองบ้างหรือเปล่า

“อายทำไม” ปุณยนนท์อดเย้าไม่ได้ “จะได้รู้ว่าหลินเป็นของใคร”

สุธีราได้แต่ก้มหน้าแนบต้นแขนของคนที่กล้าประกาศว่าเขาเป็นเจ้าของเธอ แล้วเธอเล่า กล้าจะทำอย่างนั้นบ้างไหม