บทที่ 8
“สวัสดีค่า” คนขับรถที่ถอดหมวกออกส่งเสียงทักเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ไม่ใช่ทีมงานยืนรวมอยู่ด้วย การินกะพริบตาปริบๆ อย่างให้แน่ใจสายตาตัวเองว่าคนที่ออกจากรถในชุดขับรถแข่งเต็มยศนั่นใช่แม่นางฟ้าอรนภา เธอเป็นนักแข่งคนที่เขามองอย่างชื่นชมในฝีมือเมื่อสักครู่นี้นี่เอง ในพริบตาชายหนุ่มก็ส่งยิ้มให้
“อย่าหวังให้เฮียส่งกุญแจรถให้แอ้มล่ะ เพราะรถเฮียคงเหยียบได้ไม่เท่าเจ้านี่”
“ไปรถแอ้มก็ได้ค่ะ แวะมาเที่ยวหรือคะ”
“ย้ายมาทำงานแถวๆ นี้เลยมาดูด้วยว่าพอจะมีอะไรทำไหม”
อรนภาหัวเราะเบาๆ “รอแอ้มเดี๋ยวนะคะ เฮียดังมายังไงคะ ให้ลูกน้องมาส่ง แล้วเดี๋ยวให้มารับหรือเปล่า”
เธอสังเกตว่าการินมักจะใช้วิธีนี้ ถ้าเขาอยากจะไปที่ไหนเร็วๆ มากกว่าจะขับรถไปเอง
“ใช่” ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนล้วงกระเป๋าด้วยมาดกวนสุดๆ ท่าทางที่เธอจำได้เสียแล้วว่านี่คือท่าแก้เขินของการิน หญิงสาวสอดแขนคล้องในวงแขนนั้น
“มาค่ะ ขอแอ้มอาบน้ำเดี๋ยว แล้วจะไปส่งเฮียดังเอง จะได้แวะชวนอี๊ทิไปหาอะไรกินด้วย”
“ชวนอี๊ทิคนเดียวหรือ”
“เฮียดังแอ้มไม่ชวนหรอกค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน “แอ้มจะให้เป็นเจ้ามือเลยล่ะ”
การินหัวเราะ เดินไปตามทางที่หญิงสาวนำ
สุธีราเงยหน้ามองเมื่อเห็นเงาผ่านแวบไป เฮียดังและ...คุณแอ้ม หญิงสาวยกมือกดหัวใจที่เต้นโลดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“เป็นไง” การินก้มลงถามหญิงสาวที่เดินเคียงข้างด้วยน้ำเสียงออกจะโอ้อวด อรนภาอมยิ้มเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบว่าอะไร เสียงแหลมก็ดังลั่นมาก่อนอย่างยินดี การินหลับตาปี๋ บ่นอุบ
“แม่ช้างมาแล้ว”
อรนภาลืมหมดว่าจะเอ่ยชมสาขาใหม่อย่างไรบ้าง เอามือฟาดไหล่หนาๆ อย่างลืมตัว
“เฮียดังนี่ ไปว่าอี๊ทิอย่างนั้นได้ยังไงคะ อี๊ออกจะรักเฮียนะ เข้าข้างเฮียทุกอย่างเลย”
การินยักไหล่ ยิ้มกว้าง ยอมรับว่าเขาก็รักทิชากร แต่อดแหย่ไม่ได้อยู่ดี
“หนูแอ้ม” ทิชากรดึงร่างของอรนภาเข้ามา จูบลมข้างแก้มซ้ายขวาฟอดใหญ่ๆ
สุธีรามองกิริยาสาวสังคมอย่างไม่เข้าใจ ส่ายหน้ากับตัวเอง เธอไม่มีทางยอมให้กอด จุ๊บๆ ลมอย่างนั้นหรอก กอดก็กอดเต็มๆ ไปเลยมากอดห่างๆ แบบกลัวเสื้อผ้าจะยับนี่มองดูแปลกๆ นะ
“คิดถึงจังเลย ใจร้ายนะนี่ไม่มาเยี่ยมอี๊เสียที อี๊ก็รอ...ร้อ...รอ”
อรนภาหัวเราะ “นี่ไงคะ พอเจอเฮียดัง แอ้มเลยตามมาหาอี๊ เฮียดังรับปากจะเป็นเจ้ามือให้เราค่ะ”
ทิชากรเหลือบตามองหลายชายจอมงก ก็เห็นเจ้าตัวยิ้มๆ
“รอหน่อยได้ไหม วันนี้มีงานไปไหนหรือเปล่า” ทิชากรถาม ตามองนาฬิกา
“ไม่มีค่ะ จะมาถล่มเฮียดัง” หญิงสาวชายตามอง “อย่างที่ปวารณาตัวเอาไว้ไงคะ”
ทิชากรหัวเราะคิกเหมือนสาวๆ “เดี๋ยวไปถล่มเฮียดังกันเรา เอ่อ” เธอเหลียวเข้าไปมองในห้องกระจกพลอยทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมองด้วย
“เอาไปด้วยก็ได้นี่อี๊” การินทอดเสียง ก่อนหันมาทางอรนภา “เด็กที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนอี๊ทิ กินข้าวด้วยกันประจำ คงไม่ได้ไปไหนต่อเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องทำงาน” เขาบอกง่ายๆ ให้ทุกฝ่ายสบายใจ ว่าเขาไม่มีนอกมีในกับใครทั้งสิ้น ทิชากรพยักหน้า
“จะให้อยู่คนเดียวอี๊ก็เป็นห่วง” ทิชากรบ่นอย่างคนที่มีเลือดแม่แรงแม้จะไม่มีลูกสักคนเดียว “มีแต่หนุ่มๆ ทั้งนั้น ในหอมีแต่อี๊กับยายหลินที่เป็นผู้หญิง ดีที่เฮียดังมานอนด้วยนะนี่ไม่งั้นอี๊ไม่กล้านอนหรอก”
การินทำปากพูดโดยไร้เสียงข้ามศีรษะน้าสาวมาว่า ...ใครจะกล้า... ทำให้อรนภาขึงตาดุไปอีกครั้ง
“มาไปคุยกับอี๊ที่ห้อง” ทิชากรจูงมือหญิงสาวไม่ให้ห่าง การินจึงขอตัวไปดูงานก่อน ปล่อยให้ทิชากรแวะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานเอกสารของฝ่ายช่างอย่างถือวิสาสะ
“หลิน เดี๋ยวเลิกงานออกไปกินข้าวข้างนอกกัน” ก่อนจะแนะนำหญิงสาวข้างตัว “นี่คุณอรนภา เรียกคุณแอ้มก็ได้ แต่ถ้าได้ยินช่างเรียกว่านางฟ้าก็ไม่ต้องแปลกใจคนนี้อีกเหมือนกัน”
สุธีราพนมมือไหว้ ก้มหน้าหลบตา “เอ่อ หลิน”
“ไม่ ต้องไปกินข้าวด้วยกัน นานๆ เจ้านายจอมตืดจะยอมควักกระเป๋าเสียที เรายิ่งต้องไปยายหลินกินเก่งๆ ไปช่วยถล่ม”
อรนภาเอาแต่หัวเราะจนไม่ได้สนใจสาวน้อยที่ถูกสาวใหญ่ลากไปช่วยกินถล่ม จนมานั่งอยู่ตรงข้ามกัน ในร้านอาหาร การินและทิชากรตัวไม่น้อยทั้งคู่เลยต้องนั่งแยกกันนั่งคนละฝั่ง ก่อนที่โต๊ะมันจะเอียง อย่างที่ทิชากรบ่น ลูกน้องที่ถูกลากมารีบไปนั่งข้างทิชากร แต่เบี่ยงไปนั่งตรงข้ามการินแทน
อรนภาและทิชากรร่วมมือกันสั่งอาหารตั้งใจจะถล่มเจ้ามือให้กระเป๋าฉีก การินทอดตามองลูกน้องสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงข้าม ก่อนจะยิ้มนิดๆ ไม่ใช่ไม่เคยพาไปกินข้าวด้วยเสียที่ไหน เดือนที่แล้วยอดทะลุเป้าเขาพาไปทั้งสาขา สุธีราก็ออกจะเฮฮาไปกับคนอื่นๆ ไม่ได้นั่งจ๋องอย่างนี้
ชายหนุ่มชำเลืองมองหญิงสาวข้างกาย นางฟ้าของการินที่ชอบไปเคียงคู่ปุณยนนท์ ก่อนตวัดสายตากลับมามองลูกน้องที่นั่งเงียบกริบ
เรื่องนี้ชักสนุกแล้วซิ
“หลิน เอากุ้งเผานะอี๊สั่งมาสองกิโล แล้วหลินแกะ อี๊กิน”
“อี๊คะ” เรียกได้เท่านั้นอรนภาก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“คนนี้ฝีมือแกะกุ้งยกให้เลย แกะเก่งมาก” ทิชากรบอก “ชงกาแฟก็อร่อย ลืมให้หลินชงให้แอ้มชิม”
กาแฟบวกกับชื่อหลิน กระตุ้นความทรงจำของอรนภาขึ้นมาทันใด เธอเป็นคนความจำดีอยู่แล้ว ยิ่งการเข้าสังคม พบปะผู้คนมากมาย ยิ่งทำให้หญิงสาวไวมากในเรื่องการจับเอกลักษณ์เข้าคู่กับชื่อ
“หลีสุหรือนี่”
You are mine. บทที่ 8
“สวัสดีค่า” คนขับรถที่ถอดหมวกออกส่งเสียงทักเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ไม่ใช่ทีมงานยืนรวมอยู่ด้วย การินกะพริบตาปริบๆ อย่างให้แน่ใจสายตาตัวเองว่าคนที่ออกจากรถในชุดขับรถแข่งเต็มยศนั่นใช่แม่นางฟ้าอรนภา เธอเป็นนักแข่งคนที่เขามองอย่างชื่นชมในฝีมือเมื่อสักครู่นี้นี่เอง ในพริบตาชายหนุ่มก็ส่งยิ้มให้
“อย่าหวังให้เฮียส่งกุญแจรถให้แอ้มล่ะ เพราะรถเฮียคงเหยียบได้ไม่เท่าเจ้านี่”
“ไปรถแอ้มก็ได้ค่ะ แวะมาเที่ยวหรือคะ”
“ย้ายมาทำงานแถวๆ นี้เลยมาดูด้วยว่าพอจะมีอะไรทำไหม”
อรนภาหัวเราะเบาๆ “รอแอ้มเดี๋ยวนะคะ เฮียดังมายังไงคะ ให้ลูกน้องมาส่ง แล้วเดี๋ยวให้มารับหรือเปล่า”
เธอสังเกตว่าการินมักจะใช้วิธีนี้ ถ้าเขาอยากจะไปที่ไหนเร็วๆ มากกว่าจะขับรถไปเอง
“ใช่” ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนล้วงกระเป๋าด้วยมาดกวนสุดๆ ท่าทางที่เธอจำได้เสียแล้วว่านี่คือท่าแก้เขินของการิน หญิงสาวสอดแขนคล้องในวงแขนนั้น
“มาค่ะ ขอแอ้มอาบน้ำเดี๋ยว แล้วจะไปส่งเฮียดังเอง จะได้แวะชวนอี๊ทิไปหาอะไรกินด้วย”
“ชวนอี๊ทิคนเดียวหรือ”
“เฮียดังแอ้มไม่ชวนหรอกค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน “แอ้มจะให้เป็นเจ้ามือเลยล่ะ”
การินหัวเราะ เดินไปตามทางที่หญิงสาวนำ
สุธีราเงยหน้ามองเมื่อเห็นเงาผ่านแวบไป เฮียดังและ...คุณแอ้ม หญิงสาวยกมือกดหัวใจที่เต้นโลดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“เป็นไง” การินก้มลงถามหญิงสาวที่เดินเคียงข้างด้วยน้ำเสียงออกจะโอ้อวด อรนภาอมยิ้มเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบว่าอะไร เสียงแหลมก็ดังลั่นมาก่อนอย่างยินดี การินหลับตาปี๋ บ่นอุบ
“แม่ช้างมาแล้ว”
อรนภาลืมหมดว่าจะเอ่ยชมสาขาใหม่อย่างไรบ้าง เอามือฟาดไหล่หนาๆ อย่างลืมตัว
“เฮียดังนี่ ไปว่าอี๊ทิอย่างนั้นได้ยังไงคะ อี๊ออกจะรักเฮียนะ เข้าข้างเฮียทุกอย่างเลย”
การินยักไหล่ ยิ้มกว้าง ยอมรับว่าเขาก็รักทิชากร แต่อดแหย่ไม่ได้อยู่ดี
“หนูแอ้ม” ทิชากรดึงร่างของอรนภาเข้ามา จูบลมข้างแก้มซ้ายขวาฟอดใหญ่ๆ
สุธีรามองกิริยาสาวสังคมอย่างไม่เข้าใจ ส่ายหน้ากับตัวเอง เธอไม่มีทางยอมให้กอด จุ๊บๆ ลมอย่างนั้นหรอก กอดก็กอดเต็มๆ ไปเลยมากอดห่างๆ แบบกลัวเสื้อผ้าจะยับนี่มองดูแปลกๆ นะ
“คิดถึงจังเลย ใจร้ายนะนี่ไม่มาเยี่ยมอี๊เสียที อี๊ก็รอ...ร้อ...รอ”
อรนภาหัวเราะ “นี่ไงคะ พอเจอเฮียดัง แอ้มเลยตามมาหาอี๊ เฮียดังรับปากจะเป็นเจ้ามือให้เราค่ะ”
ทิชากรเหลือบตามองหลายชายจอมงก ก็เห็นเจ้าตัวยิ้มๆ
“รอหน่อยได้ไหม วันนี้มีงานไปไหนหรือเปล่า” ทิชากรถาม ตามองนาฬิกา
“ไม่มีค่ะ จะมาถล่มเฮียดัง” หญิงสาวชายตามอง “อย่างที่ปวารณาตัวเอาไว้ไงคะ”
ทิชากรหัวเราะคิกเหมือนสาวๆ “เดี๋ยวไปถล่มเฮียดังกันเรา เอ่อ” เธอเหลียวเข้าไปมองในห้องกระจกพลอยทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมองด้วย
“เอาไปด้วยก็ได้นี่อี๊” การินทอดเสียง ก่อนหันมาทางอรนภา “เด็กที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนอี๊ทิ กินข้าวด้วยกันประจำ คงไม่ได้ไปไหนต่อเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องทำงาน” เขาบอกง่ายๆ ให้ทุกฝ่ายสบายใจ ว่าเขาไม่มีนอกมีในกับใครทั้งสิ้น ทิชากรพยักหน้า
“จะให้อยู่คนเดียวอี๊ก็เป็นห่วง” ทิชากรบ่นอย่างคนที่มีเลือดแม่แรงแม้จะไม่มีลูกสักคนเดียว “มีแต่หนุ่มๆ ทั้งนั้น ในหอมีแต่อี๊กับยายหลินที่เป็นผู้หญิง ดีที่เฮียดังมานอนด้วยนะนี่ไม่งั้นอี๊ไม่กล้านอนหรอก”
การินทำปากพูดโดยไร้เสียงข้ามศีรษะน้าสาวมาว่า ...ใครจะกล้า... ทำให้อรนภาขึงตาดุไปอีกครั้ง
“มาไปคุยกับอี๊ที่ห้อง” ทิชากรจูงมือหญิงสาวไม่ให้ห่าง การินจึงขอตัวไปดูงานก่อน ปล่อยให้ทิชากรแวะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานเอกสารของฝ่ายช่างอย่างถือวิสาสะ
“หลิน เดี๋ยวเลิกงานออกไปกินข้าวข้างนอกกัน” ก่อนจะแนะนำหญิงสาวข้างตัว “นี่คุณอรนภา เรียกคุณแอ้มก็ได้ แต่ถ้าได้ยินช่างเรียกว่านางฟ้าก็ไม่ต้องแปลกใจคนนี้อีกเหมือนกัน”
สุธีราพนมมือไหว้ ก้มหน้าหลบตา “เอ่อ หลิน”
“ไม่ ต้องไปกินข้าวด้วยกัน นานๆ เจ้านายจอมตืดจะยอมควักกระเป๋าเสียที เรายิ่งต้องไปยายหลินกินเก่งๆ ไปช่วยถล่ม”
อรนภาเอาแต่หัวเราะจนไม่ได้สนใจสาวน้อยที่ถูกสาวใหญ่ลากไปช่วยกินถล่ม จนมานั่งอยู่ตรงข้ามกัน ในร้านอาหาร การินและทิชากรตัวไม่น้อยทั้งคู่เลยต้องนั่งแยกกันนั่งคนละฝั่ง ก่อนที่โต๊ะมันจะเอียง อย่างที่ทิชากรบ่น ลูกน้องที่ถูกลากมารีบไปนั่งข้างทิชากร แต่เบี่ยงไปนั่งตรงข้ามการินแทน
อรนภาและทิชากรร่วมมือกันสั่งอาหารตั้งใจจะถล่มเจ้ามือให้กระเป๋าฉีก การินทอดตามองลูกน้องสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงข้าม ก่อนจะยิ้มนิดๆ ไม่ใช่ไม่เคยพาไปกินข้าวด้วยเสียที่ไหน เดือนที่แล้วยอดทะลุเป้าเขาพาไปทั้งสาขา สุธีราก็ออกจะเฮฮาไปกับคนอื่นๆ ไม่ได้นั่งจ๋องอย่างนี้
ชายหนุ่มชำเลืองมองหญิงสาวข้างกาย นางฟ้าของการินที่ชอบไปเคียงคู่ปุณยนนท์ ก่อนตวัดสายตากลับมามองลูกน้องที่นั่งเงียบกริบ
เรื่องนี้ชักสนุกแล้วซิ
“หลิน เอากุ้งเผานะอี๊สั่งมาสองกิโล แล้วหลินแกะ อี๊กิน”
“อี๊คะ” เรียกได้เท่านั้นอรนภาก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“คนนี้ฝีมือแกะกุ้งยกให้เลย แกะเก่งมาก” ทิชากรบอก “ชงกาแฟก็อร่อย ลืมให้หลินชงให้แอ้มชิม”
กาแฟบวกกับชื่อหลิน กระตุ้นความทรงจำของอรนภาขึ้นมาทันใด เธอเป็นคนความจำดีอยู่แล้ว ยิ่งการเข้าสังคม พบปะผู้คนมากมาย ยิ่งทำให้หญิงสาวไวมากในเรื่องการจับเอกลักษณ์เข้าคู่กับชื่อ
“หลีสุหรือนี่”