You are mine
บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/30159853
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/30189406
บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/30218583
บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/30295292
บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/30320658
บทที่ 6 http://ppantip.com/topic/30352517
บทที่ 7 http://ppantip.com/topic/30375049
บทที่ 8 http://ppantip.com/topic/30428212
บทที่ 9 http://ppantip.com/topic/30451112
บทที่ 10 http://ppantip.com/topic/30480601
บทที่ 11 http://ppantip.com/topic/30536249
บทที่ 12 http://ppantip.com/topic/30578912
บทที่ 13 http://ppantip.com/topic/30617352
บทที่ 14 http://ppantip.com/topic/30644858
บทที่ 15 http://ppantip.com/topic/30675674
บทที่ 16 http://ppantip.com/topic/30696831
บทที่ 17 http://ppantip.com/topic/30725364
บทที่ 18 http://ppantip.com/topic/30786119
บทที่ 19 http://ppantip.com/topic/30810491
บทที่ 20 http://ppantip.com/topic/30835568

บทที่ 21

นันทนามองร่างเล็กที่เดินเข้ามาก่อนตามด้วยร่างสูงของบุตรชายตัวเองเมื่อยามบ่ายแก่ แววตาคนเป็นแม่มีแววยิ้ม เมื่อเห็นปุณยนนท์ต้องก้มลงให้พ้นขอบประตู สุธีรายิ้มเขินๆ พนมมือไหว้คุณปรีชากับคุณนันทนา

“ไงล่ะพ่อคุณ น้องมาเหนื่อยๆ เอาตัวไปใช้งาน” นันทนาต่อว่า เมื่อเช้าบุตรชายโทรมาบอกว่าเขาจะพาสุธีรามาพร้อมเขา

“ก็แม่ให้ผมทำงานคนเดียวนี่ ผู้ช่วยมาแล้วก็ต้องไปช่วยผมก่อนซิ” ปุณยนนท์ตอบง่ายๆ เดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของพ่อ “เป็นไงครับพ่อ”

“ดี” ปรีชามองสองหนุ่มสาวยิ้มๆ อารมณ์ดีขึ้นมาก “หมออยากคุยกับนนท์แน่ะ ต้องรีบไปไหนหรือเปล่า จะอยู่รอพบหมอได้ไหม”

ปุณยนนท์มองสบตาบิดา ก่อนเลื่อนไปมองร่างสาวน้อยนุ่มนิ่มที่เปิดตู้เย็นหยิบผลไม้มาปอกใส่จานข้างๆ แม่เขา
“เรื่องผ่าตัดของพ่อเหรอ มันก็แล้วแต่เราว่าพร้อมแค่ไหน คนจะเจ็บตัวพร้อมไหมครับ” ปุณยนนท์อมยิ้ม เย้าพ่อเบาๆ

“แกล่ะ พร้อมจะทำงานแทนพ่อกับแม่หรือยัง”

ปุณยนนท์ หันไปมองสองสาวต่างวัยที่นั่งคุยกันอยู่ ก่อนหันมาตอบ
“ของพ่อไม่มีปัญหา ของแม่ ขอเวลาแม่ถ่ายทอดวิทยายุทธให้หลินก่อนสักปีได้ไหมฮะ”

“มากไป หกเดือนก็พอแล้ว” ปรีชาปฏิเสธยิ้มๆ “พ่อสัญญากับแม่มาตั้งแต่ก่อนนนท์เกิด ว่าจะพาเขาไปเที่ยวรอบโลกด้วยกัน ชิมอาหาร เดินชมบ้านเรือน ล่องแม่น้ำ จนป่านนี้พ่อกับแม่ก็ยังไม่เคยได้ไปด้วยกัน ต้องผลัดกันไปอีกคนอยู่ทำงานมาตลอด”

ปุณยนนท์อดหัวเราะไปกับคุณปรีชาไม่ได้

“อะไร นินทาอะไรแม่ ได้ยินแว่วๆ” นันทนาถาม หยิบจานผลไม้ที่ปอกแล้วมาส่งให้บุตรชายป้อนพ่อ

“ตานนท์ขอคุณให้สอนงานยายหลินสักปี ผมต่อให้หกเดือน แล้วเราจะไปเที่ยวรอบโลกกัน”

นันทนาค้อนให้ไม่ผิดกับวัยสาวน้อย “เอาอย่างนี้ซิ เย็นนี้พาหลินไปงานแต่งลูกสาวคุณป้ามาศแม้น”

ปุณยนนท์เลิกคิ้ว “คุณแม่ไม่ไปเอง”
เขารู้ว่าคุณมาศแม้นเป็นเพื่อนสนิทของมารดา สนิทกันมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ เพราะคุณตลับทอง แม่ของคุณมาศแม้นมีศักดิ์เป็นป้าของนันทนา เท่ากลับท่านให้เขาพาสุธีราไปเปิดตัวกับญาติกัน ถึงจะเป็นญาติทางสายยายก็ตาม

“แม่ไปงานหมั้นเขามาแล้ว นี่ข่าวพ่อเราก็ดังทั่วประเทศ แม่ไม่ไปไม่น่าเกลียดหรอก นนท์พาน้องไป ยังไงก็รีบกลับได้ อ้างว่าพ่อป่วย” ท้ายประโยคเธอลดเสียงเบาลงไม่ให้สุธีราได้ยิน

ปุณยนนท์ส่งจานผลไม้ที่เหลือให้มารดา
“แม่ต้องเอาเด็กที่บ้านมาอยู่ด้วยแล้วล่ะ ผลัดกัน กลางวันกลางคืน เพราะหลินคงต้องออกงานบ่อย” ปุณยนนท์บอกมารดาเบาๆ วันแรกๆ ก็เอาเด็กมาอยู่หรอก แต่ไม่ทันใจคุณนันทนา จึงได้แต่มาส่งอาหารในตอนเช้า และเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ปุณยนนท์มานอนเป็นเพื่อนตอนกลางคืนอยู่แล้ว ยกเว้นเมื่อคืน

“จะเอาน้องไปไหน” ปรีชาถาม

นันทนาที่เลื่อนตัวลงนั่งแทน ค้อนคนถาม “ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง ยายหลินมันงกไม่ชอบแต่งตัว พ่อลูกชายคุณมันก็ขี้หวงไม่ชอบให้สวย แต่ถ้าจะออกงานด้วยไม่สวยกว่ายายแอ้ม ลูกคุณจะควงหรือ ต้องเอาไปแปลงโฉมก่อน”

คำพูดมารดาถูกใจจนชายหนุ่มก้มลงหอมแก้ม อย่างที่นานๆ เขาจะทำสักครั้ง พลางกระซิบ “เหมือนที่แม่หวงพ่อไม่ยอมควงออกงานสักเท่าไรใช่ไหมครับ”

สุธีราเงยหน้าขึ้นมองเมื่อปุณยนนท์มายืนตรงหน้า เขาไม่ได้พูดว่าอะไร เธอเลยก้มหน้าลงปอกผลไม้ต่อ
เมื่อเช้าชายหนุ่มพาเธอไปเข้าประชุมด้วย โดนสั่งให้บันทึกการประชุม  แนะนำว่าเธอเป็นผู้ช่วยใหม่มาฝึกงาน สำหรับคนที่เคยเห็นหน้า หญิงสาวก็ได้แต่ไหว้แล้วหลบตา ส่วนคนไม่เคยพบเธอก็เลือกหลบอีก ไม่เข้าใจว่าปุณยนนท์ทำไปเพื่ออะไร มาได้หายใจคล่อง ตอนที่อยู่โรงพยาบาลนี่เอง

“พอแล้ว” ปุณยนนท์พูดเบาๆ ดึงจานผลไม้ออก “เดี๋ยวเราต้องไปธุระต่อ ไปล้างมือ”

“หลินไปด้วยหรือคะ”

เป็นครั้งแรกละมั่งที่เธอย้อนถามเมื่อโดนสั่ง ดวงตาคมดุมองนิ่ง เขาเห็นตาโตเบนหลบ ก่อนจะหันมาสู้ตาอีก ห่างไปสองสามเดือน ปีกกล้าขาแข็งขึ้นนะ

“ไปล้างมือ” ปุณยนนท์เน้นเสียงทีละคำเบาๆ ชะโงกไปใกล้ เท่านั้น สุธีราก็รีบเอนตัวห่าง เหลือบตาไปมองทางเตียงคนป่วยเหมือนจะหาผู้ช่วย “ไม่ต้องเลย แม่ให้เธอไปกับฉัน”

“หลิน เดี๋ยวไปงานลูกคุณป้ามาศแม้นกับพี่เขาหน่อย ถ้าคุณป้าถามก็บอกว่า ป้าเฝ้าคุณลุง” คุณนันทนาเหลียวหน้ามาบอก