บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/30159853
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/30189406
บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/30218583
บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/30295292
บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/30320658
บทที่ 6 http://ppantip.com/topic/30352517
บทที่ 7 http://ppantip.com/topic/30375049
บทที่ 8 http://ppantip.com/topic/30428212
บทที่ 9 http://ppantip.com/topic/30451112
บทที่ 10 http://ppantip.com/topic/30480601
บทที่ 11 http://ppantip.com/topic/30536249
บทที่ 12 http://ppantip.com/topic/30578912
บทที่ 13 http://ppantip.com/topic/30617352
บทที่ 14 http://ppantip.com/topic/30644858

บทที่ 15

การินจอดรถไม่ฟังคำท้วงของลูกน้องสาวว่าเธอกลับไปถึงห้องได้อย่างปลอดภัยแน่นอน
“รู้แล้วว่าปลอดภัย ที่บอกให้รอหน่อย เพราะเฮียเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ ลืมคีย์การ์ด จำไม่ได้ว่าเอาไปไว้ที่ไหน”

คำบ่นของหัวหน้าทำให้สุธีราล้วงกระเป๋าถือหยิบคีย์การ์ดออกมา แล้วล้วงกระเป๋าเสื้อก็ได้คีย์การ์ดมาอีกอัน ก่อนเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้การิน
“อยู่กับหลินเองค่ะ หลินเห็นหล่นตรงทางเดิน คิดว่าทำของตัวเองหล่น”

การินรับมากำแล้วทำท่าเหมือนจะยื่นมือข้างนั้นไปทุบลงกลางกระหม่อม ก่อนเปลี่ยนใจจับศีรษะโยกไปมา “ขอบใจ ไปกันได้แล้ว ห้องเราอยู่ชั้นไหนล่ะ”

สุธีรายิ้ม ไม่ยอมบอกชั้นที่พักของตัวเอง พยายามเกี่ยงให้การินขึ้นลิฟต์ไปก่อน ไม่คิดว่าอยู่ๆ จะโดนดันให้เซถลาเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดค้าง การินกระชากแขนผู้ชายที่บังอาจมายุ่งกับเด็กของเขา เมื่อเห็นหน้า หมัดที่เงื้อก็ง้างค้าง เขาทำหน้าเสียดายที่ห้ามมือตัวเองไว้ทัน ปุณยนนท์ก็อยากให้อีกฝ่ายหยุดตัวเองไม่ได้เช่นกัน

ชายหนุ่มรีบจอดรถเผ่นตามมาทันทีที่เห็นชายเสื้อสีคุ้นตาลับหายไปทางประตูทางเข้า ที่สำคัญไอ้หนุ่มคนนั้นยังเดินตามติด ในระยะใกล้ชิดบ่งบอกว่าไม่ใช่คนแปลกหน้า เมื่อเขาเลี้ยวพ้นมุมที่รอลิฟต์ สองหนุ่มสาวยังไม่ไปไหน เหมือนยังติดพันกับการสนทนาจนไม่ได้สนใจลิฟต์ที่เปิดรอ เลือดเข้าตาจนไม่ได้สังเกตว่าชายที่หันหลังคุยอยู่กับสุธีราเป็นใคร

ปุณยนนท์ผลักร่างภรรยาเข้าไปในลิฟต์ หันมาจะจัดการชายที่บังอาจมายุ่งกับของของเขา แรงกระชากไหล่บอกว่า ไอ้หนุ่มคนนี้ก็เอาจริงกับสุธีราพอที่จะปกป้องเธอเช่นกันยิ่งทำให้ปุณยนนท์อยากกระแทกหน้าไอ้หมอนี่สักเปรี้ยง แต่เมื่อเห็นหน้ากันถนัด ชายหนุ่มปริศนาคนนั้นกลับเป็นการิน!

คำพูดที่ว่าอาดังปกป้องลูกน้องของตัวเองเป็นอย่างดี...เป็นความจริง!

ปุณยนนท์ออกจะขัดใจอยู่เมื่อลูกน้องที่ว่านี่คือภรรยาของเขา ชายหนุ่มเบี่ยงไหล่ให้พ้นการจับของการิน ก้าวเข้าไปในลิฟต์ก่อน อีกฝ่ายก้าวตามมา สอดมือที่เมื่อครู่กำเป็นหมัดพร้อมจะหาเรื่องล้วงกระเป๋า มองหน้ายิ้มกวนๆ

“อ้าวพี่นนท์” นายช่างเลิกคิ้วทักทาย ฤกษ์ปลอดโอกาสเปิดให้มีผู้โดยสารเพียงสามคนเท่านั้น เขากดตัวเลขตามหลังปุณยนนท์ ทำให้รู้ว่าเขาอาศัยอยู่สูงกว่าสองชั้น

“เฮียเพิ่งย้ายเข้ามา ถ้าวันไหนไม่สะดวกฝากไปฝากกลับกับเฮียได้” การินบอกยิ้มๆ ปุณยนนท์ชำเลืองมองสาวน้อยข้างตัว เห็นหลบสายตาวูบแสดงว่ารู้ตัวอยู่ว่าจะโดนลงโทษทำให้ชายหนุ่มยิ้มตอบการินได้

“ขอบคุณเฮียดังครับ ผมว่าคงต้องหัดให้หลินขับรถแล้ว จะได้ไปไหนมาไหนเองได้”

การินชำเลืองมองผ่านหน้าทั้งสองหนุ่มสาว ก็ พี่นนท์ขี้หวงออกอย่างนี้นี่เล่า สุธีราถึงได้ทำตัวลีบไม่กล้าให้เขามาส่ง

“ไม่ยุ่งยากอะไร คาร์พูล ทางเดียวกันไปด้วยกัน ถ้าพรุ่งนี้จะไปทำงานกับรถเมล์สายอาดังก็โทรมาจองที่นั่งนะ” การินบอกปนหัวเราะ พอดีถึงชั้นของปุณยนนท์ สุธีราได้แต่อ้อมแอ้มรับคำ ส่วนปุณยนนท์เม้มปากให้เห็นเพียงนิดเดียวที่แสดงถึงความไม่พอใจของเขา

“ขอบคุณล่วงหน้าครับเฮีย แล้วผมจะซื้อตั๋วเดือนให้หลินเอง”

การินหัวเราะเบาๆ กับคำประชดของหนุ่มรุ่นน้อง แค่นี้ไม่สะเทือน มันต้องมากกว่านี้ แล้วยิ่งนางฟ้าเริ่มจะบินมาทางนี้ ทำอะไรก็สะกิดผิวขาวๆ ของอาดังไม่ได้หรอก