ตลอดระยะทางที่ขับรถออกมาจากบ้าน ภคพรก็ออกฤทธิ์ออกเดชทุบตีประพนธ์มาตลอดทาง จนทำให้เขายิ่งโมโห
และไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ก่อนจะเลี้ยวลดเข้าโรงแรมม่านรูด ความโกรธเกลียดทำให้เขาไม่อยากมีแล้วหัวใจ
การเป็นคนดีเพื่อผู้หญิงอย่างภคพรมันอยากเกินไปสำหรับเขา เขาหมดความอดทนกับผู้หญิงคนนี้แล้ว พอกันทีกับการเป็นคนดี
“ลงรถ ผมบอกให้ลงรถ”
ประพนธ์ฉุดกระชากรากภคพรที่เอาแต่ตะโกนร้องด่าเขาลงมาจากรถ และเหวี่ยงเธอกระแทกกับข้างรถจนหญิงสาวจุก
พูดอะไรไม่ออก เธอเหลือบมองหน้าเขาเกลียดแสนเกลียด ก่อนจะถูกประพนธ์อุ้มขึ้นบ่าอย่างไร้ความปราณี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”
ภคพรพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ก็ไม่เป็นผล
“มีอะไรกันหรือเปล่าพี่”
พนักงานต้อนรับร้องถาม ตกใจ
“เรื่องของผัวเมีย อย่ามายุ่ง”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ก่อนจะดุ่มเดินเข้าห้องอย่างไม่สนใจใยดีอะไร ทันทีที่มาถึงเตียงนอนเขาก็เหวี่ยงร่างบางของภคพร
ลงกับที่นอนอย่างแรงชนิดที่ภคพรถึงกับนอนนิ่ง ไม่อาจขยับเขยื้อน
“ผู้หญิงอย่างคุณ มันต้องเจอแบบนี้”
พูดจบประพนธ์ก็กระโจนเข้าใส่หญิงสาวและตรึงมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้กับเตียงนอน
หน้าตาท่าทางเอาจริงของเขาทำให้ภคพรกลัวและเริ่มที่จะร้องขอความเห็นใจ
“ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วจริงๆ”ภคพรนอนสั่นเทามองจ้องหน้าประพนธ์ตาปริบๆ หวาดกลัวในสิ่งที่เขาจะทำกับเธอ
แววตาของเธอตอนนี้มันไม่หลงเหลือคาบของภคพรจอมร้ายกาจอยู่เลย
“กลัวหรอ คนอย่างคุณรู้จักคำนี้ด้วยหรอ ผมนึกว่าคุณจะดีแต่ทำให้คนอื่นรู้จักคำนี้ซะอีก”
ประพนธ์มองจ้องหน้าภคพรด้วยความรู้สึกโกรธ โมโห ที่ไม่อาจควบคุม ดวงตาคมกริบของเขาจดจ้องเธอ
ราวกับจะฆ่าให้ตาย กลิ่นเหล้าจากตัวเขายิ่งทำให้ภคพรกลัว
“คุณเมามากแล้ว คุณไม่ทำกับฉันแบบนี้หรอก คุณสัญญากับทุกคนเอาไว้แล้วไม่ใช่หรอ
ว่าคุณจะไม่แตะต้องตัวฉัน ฉันไม่สเปคคุณเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ภคพรพยายามหว่านล้อม แต่ก็ถูกประพนธ์ตะคอกใส่ จนกลัวรนราน
“ฝันไปเถอะ ในเมื่อไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเป็นสามีของคุณตลอดไป ผมก็ควรทำหน้าที่ให้มันสมบูรณ์แบบไม่ใช่หรอ
ถึงแม้ว่าจะรังเกียจจะขยะแขยงคุณขนาดไหน แต่คุณคงลืมไปว่าไม่ว่ายังไงผมมันก็คือผู้ชาย
แล้วสัญชาติญาณผู้ชายไม่ว่าผู้หญิงคนไหนๆ ถ้าเลือดขึ้นหน้าขึ้นมามันก็เอาได้เหมือนกันหมดนั่นแหละ”
พูดจบประพนธ์ก็ซุกไซร้ลำคอของหญิงสาวอย่างไร้ความปราณี กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอยิ่งชวนเชิญให้เขาอยากลิ้มลอง
“ปล่อย ฉันนะ ปล่อยๆๆ”
ภคพรดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของประพนธ์ได้ หยดน้ำตาและเสียงร้องไห้ของเธอไม่ทำให้ประพนธ์ยอมใจอ่อน
กับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมเกลียดคุณ”
ประโยคสุดท้ายที่ประพนธ์พูดกับภคพรก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเผ็ดร้อน ไม่นานร่างของภคพรก็อ่อนปลวกเปียก
และเริ่มไม่เคลื่อนไหวในที่สุด ความนิ่งสงบของเธอทำให้ประพนธ์แปลกใจและหยุดจูบเธอ หญิงสาวนอนสนิทนิ่ง
เป็นลมหมดสติไปก่อนหน้านี้แล้ว
“เธอมันน่ารังเกียจ”
ประพนธ์ยอมหยุดและถอยห่างออกมาจากร่างของภคพร มองจ้องหน้าเธออย่างแสนเกลียดชัง
ไม่รู้จะสรรหาวิธีไหนมาทำร้ายให้เธอเจ็บปวดได้จริงๆซะที ชายหนุ่มหมดความอดทนและไม่อยากเป็นคนดีกับภคพรอีกแล้ว
เขาตัดสินใจถอดเสื้อผ้าเธอออกและถ่ายรูปเก็บเอาไว้เพื่อกลั่นแกล้งให้เธอได้รับรู้ถึงความพ่ายแพ้และความเจ็บปวดบ้าง

    ทันทีที่ภคพรลืมตาตื่นขึ้น ก็พบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอน โดยมีเพียงแค่ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปกคุมร่างบาง
ของเธอเอาไว้ หญิงสาวลุกขึ้นนั่งร้องไห้โฮออกมาเหมือนใจจะขาด โดยมีประพนธ์นั่งนิ่งงันไม่พูดไม่จาอะไร
หลังจากที่เขาสร่างเมาเขาก็รู้สึกตัวทันทีว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไปแล้ว เขารู้ทันทีเลยว่าเรื่องราวมันจะยิ่งต้องยุ่งขึ้นไปอีก
เพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้นของภคพร
“ฉันจะฆ่านาย ฉันจะฆ่านายให้ตายไปเลย ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้สารเลว นายมันเลว เลว เลว”
ภคพรกระโจนเข้าใส่ประพนธ์ ทั้งทุบทั้งตีทั้งตบ ทั้งหยิกและข่วนเขาอย่างแสนเกลียดชัง
“ผมเจ็บ”
ประพนธ์จับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและน้ำตานองหน้าเอาไว้
“แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่เธอทำกับชีวิตของคนอื่น เธอมันสมควรโดน ฉันเกลียดเธอ ขยะแขยงเธอ
ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรที่เอาแต่ร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“ก็ดี”
ภคพรพยายามเก็บกลั้นความอ่อนไหวเอาไว้ในใจของเธอ เธอจะไม่ยอมอ่อนแอไปมากกว่านี้อีกเด็ดขาด
“ฉันจะได้เลวให้มันสุดๆ โดยไม่ต้องคำนึงถึงอะไรอีก ฉันจะเล่นงานทุกคนที่เกี่ยวข้องกับนายกับผู้หญิงคนนั้น
ให้พินาศย่อยยับไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเลย คอยดู”
ภคพรกัดฟันพูด ความโกรธเกลียดและรู้สึกผิดหวังเสียใจ กำลังจะทำให้เธอกลายเป็นอีกคนนึงที่ไร้หัวใจ
“ก่อนจะถึงวันนั้น ฉันก็จะเล่นงานเธอให้ย่อยยับ ให้ไม่ได้ผุดได้เกิด ให้ไม่ต่างอะไรจากทุกคำพูดที่เธอคิดที่เธอพูดมันกับฉันเลย
ฉันจะทำให้เธอท้องแล้วทิ้งให้เหมือนกับแค่ขยะไร้ค่าชิ้นนึง เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต
เพราะความคิดชั่วๆที่เธอคิดร้ายกับคนอื่น”
ประพนธ์ผลักภคพรลงบนเตียงนอนอีกครั้ง รู้สึกเกลียดเธอขึ้นมาอีกครั้งอย่างสุดขั้วหัวใจ
ความเลวร้ายของเธอทำให้เขาไม่อยากมองหาแง่ดีของเธออีกแล้ว
“มันอาจจะดูเลวร้ายในสิ่งที่ผมทำกับคุณ ผมก็แค่อยากให้คุณได้รู้เอาไว้ว่าสิ่งที่คุณทำกับคนอื่นมันก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
ไม่ได้ต่างกัน”
ประพนธ์ยังคงเกรี้ยวกราดใส่ภคพรแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
“นายทำให้ฉันตกนรกทั้งเป็น นายทำให้ฉันรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่า
เพื่อผู้หญิงคนนั้นน้องสาวของฉันต้องท้องไม่มีพ่อ เพื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วฉันต้องถูกนายข่มเหงรังแก
ฉันจะตอบแทนความขมขื่นทั้งหมดนี้ กลับไปให้พวกคุณทุกคน โดยเฉพาะเกตุแก้ว
ผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ตาขวาง โกรธเกลียดเขาจนสุดขั้วหัวใจ และโยนความผิดทั้งหมดไปให้เกตุแก้ว
ผู้หญิงที่น่าสงสารอีกคนนึงที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“ใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดนี้ เรื่องราวทุกอย่างมันควรจะจบลงตั้งแต่วันที่น้องสาวคุณแต่งงาน
สร้างครอบครัวใหม่แล้ว เพราะความแค้นความเกลียดชังในจิตใจคุณต่างหาก ที่ทำให้เรื่องมันบานปลายร้ายแรงขนาดนี้
ถ้าจะต้องหาคนผิดซักคนเพื่อรับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องราวๆทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น คนคนนั้นก็คือคุณ .. ภคพร ..
คุณมันใจร้าย ใจดำ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพร
“ไม่จริง ต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดก็คือไอ้ชาติชั่....ที่มันทำน้องสาวของฉันท้อง แล้วมันก็ไม่คิดที่จะรับผิดชอบ”
ภคพรยังคงเก็บความเคียดแค้นเอาไว้ในใจ เธอไม่สามารถปล่อยหรือวางมันลงจากจิตใจของเธอได้เลย
“คุณก็ไปแก้แค้นพี่กันย์สิ ไปทำร้ายเขาสิ คุณจะมาทำร้ายผม ทำร้ายเกตุแก้วทำไม”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรอีกครั้ง
“ผู้ชายคนนั้น มันไม่มีหัวใจ ทำอะไรไปมันก็ไม่รู้สึก เพราะว่าหัวใจของมันอยู่ที่น้องสาวต่างสายเลือด
ฉันถึงจำเป็นต้องทำแบบนี้ มันก็ไม่แน่นะ ซักวันมันอาจจะทำกับสุดที่รักของนายเหมือนที่นายทำกับฉันก็ได้”
ภคพรเย้ยหยัน
“สกปรก นอกจากใจจะสกปรกแล้ว ปากยังสกปรก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำกับคุณ
มันกลายเป็นสิ่งถูกต้องโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ก็เพราะความต่ำหยาบช้าในจิตใจคุณ คุณมันสมควรโดน
ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่าการทำชั่วกับคนชั่ว มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง”
ประพนธ์เย้ยหยันด้วยรอยยิ้ม ภคพรหน้าชาเพราะรู้สึกแย่
“สิ่งที่ฉันทำ มันต่ำ มันหยาบช้า มันชั่วร้าย แต่สิ่งที่คุณทำกับฉัน คุณบอกว่ามันถูกต้อง ตลกสิ้นดี คุณมันหน้าตัวเมี.....”
ภคพรสบถคำหยาบออกมา สิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอมันร้ายกาจ เธอกำลังคิดไปเองว่าประพนธ์ได้ข่มเหงเธอไปแล้ว
“รู้เอาไว้ซะด้วยนะ ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ ฉันก็แค่ถอดเสื้อผ้าเธอออกแล้วก็ถ่ายรูปเก็บเอาไว้เท่านั้นเอง
ถ้าไม่อยากโดนกระทำในสิ่งที่มันมากกว่านี้ก็หุบปากไปซะ”
ประพนธ์ขู่เข็ญ เย้ยหยันใส่ภคพรที่หน้าแดงกร่ำด้วยความโกรธ หญิงสาวเงื้อมือฟาดลงไปบนหน้าของประพนธ์เต็มแรงเสียงดังสนั่น
“รู้เอาไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยกลัวนาย ต่อให้นายหยาบช้ากับฉันกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรมองจ้องประพนธ์อย่างแสนเกลียดชัง ณ ตอนนี้ เขากลายเป็นศัตรูตัวฉกาจอีกคนนึง
ที่เธอต้องการที่จะกำจัดไปให้พ้นทาง
“แน่ใจนะว่าคุณไม่กลัวผม”
ประพนธ์ร้องคำราม ผลักร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าลงบนที่นอนและตึงมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้อีกครั้ง
ภคพรมองจ้องหน้าเขาตาเขม็งนอนนิ่งไม่ขัดขืน
“ฉันไม่กลัว”
ภคพรยังคงท้ายทาย ความอ่อนแอในสายตาหายไปหมดแล้วตอนนี้ สิ่งเดียวที่ประพนธ์มองเห็นในดวงตาเธอคือความชิงชัง
“ฉันขยะแขยงเธอ ตัวเธอมันสกปรก”
ประพนธ์พูดใส่หน้าภคพรอย่างเลือดเย็น
“ผมจะลงไปรอข้างล่าง”
ประพนธ์หันหน้าหนีและเดินจากไป ทิ้งให้ภคพรนอนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความแค้นเคือง ทุกสิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอ
เขาจะต้องได้รับมันกลับไปด้วยความทุกข์ทรมานมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า

    “ขึ้นรถ ผมจะไปส่ง”ประพนธ์เอ่ยปากขึ้น เมื่อภคพรเดินลงมาที่รถ
“ฉันไม่ไป”
ภคพรสะบัดสะบิ้ง
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังอีกเป็นครั้งที่ 2 ไปขึ้นรถ”
ประพนธ์คว้าแขนหญิงสาว เหวี่ยงเธอใส่รถ แต่ภคพรขัดขืน
“ฉันจะกลับเอง”
ภคพรยังคงดื้อดึง
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่”
เด็กรับรถคนเดิมเข้ามาถาม เมื่อเห็นท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจ
“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องของผัวเมีย อย่ามายุ่ง”
ประพนธ์ตะวาดอีกครั้งจนเด็กรับรถเดินหายจากไป
“ฉันจะกลับบ้านฉัน”
ภคพรดื้อดึงและพยายามจะเดินหนี แต่ก็ถูกประพนธ์รากกลับมาที่เดิม
“คุณต้องกลับบ้านกับผม เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ หมดเวลาเล่นตัวของคุณแล้ว ถ้าไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้ ไปขึ้นรถ”
ประพนธ์จับภคพรกระแทกลงกับข้างๆรถ ดุดัน
“ฉันไม่กลัว”
ภคพรยังคงเดินหนี แต่ครั้งนี้ประพนธ์เอาจริงและใช้กำลังบังคับขู่เข็ญและยัดเธอใส่เข้าไปในรถด้วยกำลัง
หญิงสาวนั่งกำหมัดนิ่ง น้ำตาคลอเบ้า แค้นเคืองในความอ่อนแอของตัวเองที่ไม่อาจต่อสู้เพื่อเอาชนะประพนธ์ได้


    รถของประพนธ์ขับเข้ามาจอดสนิทลงในบ้าน ทันที่ที่รถจอดสนิทภคพรก็รีบเดินลงจากรถ และได้พบกับประไพรและพิภพ
ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้านพอดิบพอดี
“หนูภคพร...”
พิภพยิ้มหวาน อ้าปากจะพูด แต่ก็ถูกภคพรสวนกลับด้วยกริยาหยาบคาย
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรตะคอกใส่และเดินเลยพวกเขาทั้งสองคนไปด้วยท่าทางที่เกรี้ยวกราดหนัก
“นี่เธอ...”
ประไพรของขึ้นขึ้นมาบ้างแต่ก็ถูกพิภพห้ามทับ
“ช่างเถอะคุณ”
“หวัดดีครับพ่อ แม่ ผมจะจัดการผู้หญิงร้ายกาจคนนี้เอง”
ประพนธ์เริ่มหนักใจ
“เมียแกมันอสรพิษชัดๆ อย่าหวังว่าแม่จะทำดีด้วยอีก ไม่มีทาง”
ประไพรพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“อย่าห่วงเลยครับแม่ ผมจะจัดการผู้หญิงคนนี้เอง”
“สิ่งเดียวที่จะเอาชนะความเกลียดได้ก็คือความรัก ไม่ใช่ความเกลียดชัง”
พิภพตักเตือนลูกชาย
“ผมไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้น”
ประพนธ์แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเกลียดภคพร และ กริยาท่าทางของพวกเขาทั้งสองคนนั้นทำให้ผู้เป็นพ่อแม่เริ่มทุกข์ใจหนักยิ่งกว่าเดิม