“เรียบร้อยมั้ย”กันย์ยืนคุยโทรศัพท์เสียงเข้มอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน ที่นอกจากจะได้ยินเสียงคลื่นโทรศัพท์ชัดเจนแล้ว
ยังได้ยินเสียงคลื่นทะเลชัดเจนอีกด้วย
“ใกล้แล้วพี่ ผมว่าท่านตรีจักรน่าจะช่วยเราได้นะครับ”
น้ำเสียงประพนธ์ฟังดูไม่สบายใจเอาซะเลย
“นายไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นใช่หรือเปล่า”
กันย์ถามสิ่งที่เขาเริ่มรู้สึกอย่างไม่อ้อมค้อม
“ไม่ได้รัก”
ประพนธ์ตอบเสียงแผ่วเบา แต่ในใจเขาก็ไม่ได้รู้สึกว่ารักเธอเลยจริงๆ
“งั้นเย็นนี้หลอกพาภคพรมาที่โรงแรมริเวอร์ ที่อยู่ในตัวเมืองให้ที”
กันย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคมกริบของเขาแฝงไปด้วยความร้ายกาจอีกครั้ง
“ทำไมพี่”
ประพนธ์เริ่มรู้สึกถึงความหายนะที่กำลังจะมาเยือน
“ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันบอกให้พามา นายก็แค่พามา”
กันย์ตัดบท
“ผมรู้นะว่าพี่คิดจะทำอะไร ผมไม่ยอมให้พี่ข่มขืนภคพรแน่”
ประพนธ์กัดฟันพูดด้วยความโกรธ ไม่เข้าใจว่าทำไมจิตใจของคนเรามันถึงคิดที่จะทำร้ายกันได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้
“ฉันสาบานว่าจะไม่ข่มขืนผู้หญิงคนนั้น ถ้านายยังรักเกตุแก้วอยู่และอยากให้เธอหลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆพวกนี้
แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
กันย์วางหูโทรศัพท์ใส่ประพนธ์ ความโลเลไม่มั่นคงของเขาทำให้กันย์ชักเริ่มไม่แน่ใจ

    ภารกิจที่ได้รับมอบหมายทำให้ประพนธ์รู้สึกอึดอัดและขัดใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเกตุแก้ว
มันทำให้เขาไม่มีทางเลือกและยอมพาภคพรมาที่โรงแรมริเวอร์ตามที่กันย์ต้องการจนได้
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ไหนบอกว่าจะพากลับบ้านไง”
ภคพรโวยใส่ประพนธ์ทันทีที่เขาฉุดร่างเธอเข้ามาในโรงแรม
“มาทำธุระแค่แป๊บเดียว แต่คุณต้องขึ้นไปกับผมด้วย ผมไม่ไว้ใจ”
ประพนธ์พยายามออกอุบาย
“แล้วทำไมต้องจับมือแน่นขนาดนี้ด้วย ปล่อยฉันได้แล้ว นายคิดจะทำอะไรฉันกันแน่”
ภคพรเริ่มสงสัย หันรีหันขวาง ไม่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน
“ไร้สาระ ผมไม่มีทางทำอะไรคุณแน่ พูดออกมาแต่ละคำ ฟังแล้วก็ทำอะไรไม่ลงหรอก เลิกโวยวายได้แล้ว
ช่วยหุบปาก แล้วก็เดินตามผมมาดีๆ ถ้าอยากพบน้องสาวของคุณ”
ทันทีที่พูดถึงนวพรรษ ภคพรก็เริ่มมีรอยยิ้มและยอมเดินตามประพนธ์ไปทุกที่อย่างอารมณ์ดี
โดยไม่ได้คิดเอะใจเลยว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว

    502 คือจุดนัดพบของประพนธ์และกันย์ ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ภคพรก็เดินเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มแสนหวาน
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเธอก็เป็นลมล้มหมดสติลงเพราะฤทธิ์ของยาสลบที่กันย์โปะลงบนหน้าสวยๆของเธอ
ก่อนที่ภคพรจะสลบไสลอยู่ในอ้อมอกของกันย์
“พี่จะทำอะไร”
ประพนธ์ร้องถามเสียงเข้ม ตื่นตระหนก แต่กันย์ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขา ชายหนุ่มแค่อุ้มภคพรไปนอนลงบนเตียง
และค่อยๆถอดเสื้อเธอออกอย่างหน้าตาเฉย
“พี่กันย์พี่จะทำบ้าอะไรของพี่”
ประพนธ์จับแขนกันย์เอาไว้ ขัดขืนในสิ่งที่เขากำลังจะทำ
“เลิกอ่อนแอซะที ไอ้พล นึกเอาไว้สิว่าผู้หญิงคนนี้เคยพูดอะไร เคยทำอะไรไว้กับพวกเราบ้าง”
กันย์หันไปจับหน้าประพนธ์และตะคอกใส่เขาเพื่อเตือนสติ ประพนธ์หน้าแดงกร่ำด้วยความรู้สึกว้าวุ่นใจ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
“พี่จะทำร้ายยายนี่ด้วยวิธีไหนผมไม่เคยห้าม แต่มันต้องไม่ใช่วิธีต่ำๆแบบนี้ ผมไม่ยอม ได้ยินไหมพี่ ว่าผมไม่ยอม”
ประพนธ์ตะโกนใส่หน้ากันย์อย่างไม่กลัวเกรง
“ฟังพี่ให้ดีนะไอ้พล พี่ไม่ได้จะข่มขืนยายนี่จริงๆ แค่จะจัดฉากขึ้นแล้วก็ถ่ายคลิปวีดีโอเอาไว้แบล็คเมล์เท่านั้น”
กันย์ยังคงคิดว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ผิด
“ก็แค่นั้นหรอพี่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะร้ายกาจขนาดไหน เธอก็เป็นผู้หญิง ถ้าตื่นมาพบว่าตัวเองถูกข่มขืน
จากผู้ชายที่เธอเกลียดแสนเกลียดอย่างพี่  ถ้าเขาเกิดคิดสั้นฆ่าตัวตายขึ้นมาล่ะ พี่จะทำยังไง”
ประพนธ์พยายามอ้างเหตุผลต่างๆนานาเพื่อให้กันย์ยอมปล่อยภคพรไป
“เรื่องทุกอย่างมันจะจบลง แล้วทุกคนก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ทั้งผู้หญิงคนนั้น นาย เกตุแก้ว แล้วก็นวพรรษด้วย”
“ไม่พี่ เราจะใช้วิธีอื่น ที่ไม่ใช่วิธีนี้ วิธีนี้ผมยอมรับไม่ได้จริงๆ”
ประพนธ์ไม่สนใจคำอธิบายใดๆของกันย์เขาอุ้มร่างของภคพรไว้ในอ้อมแขน
“ความอ่อนแอของนายในวันนี้จะทำให้เราทุกคนต้องพังพินาศกันหมด นายจะไม่มีวันได้เกตุแก้วคืนมาอีกเลย”
กันย์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เยือกเย็น ความเย็นชาของเขาทำให้ประพนธ์รู้สึกกลัว
“ฉันจะต้องกำจัดผู้หญิงคนนี้ไปให้พ้นทางให้ได้ นายคอยดูให้ดีก็แล้วกัน”
กันย์ทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายเอาไว้และเดินออกจากห้องไปด้วยความอยากเอาชนะที่มากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า
หัวใจที่โลเลของประพนธ์ทำให้กันย์หมดความอดทนและทวีความร้ายกาจของเขามากขึ้นเรื่อยๆ
    

“หุบปาก ถ้าไม่คิดที่จะช่วย ผู้หญิงคนนั้นกับฉันจะต้องมีคนใดคนนึงที่ต้องกระอักเลือดตายกันไปข้างนึง”
กันย์ยอมพูดโทรศัพท์กับประพนธ์อีกครั้งหลังจากที่เพิ่งแยกจากกัน
“นี่คุณยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะทำร้ายพี่เนย์อีกหรอ คุณให้ฉันมากับคุณ ฉันก็มา ไม่ให้ฉันหนี ฉันก็ไม่หนี
แล้วคุณยังจะต้องการอะไรอีก หัวใจคุณมันทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้ร้ายกาจแบบนี้”
นวพรรษต้องหลั่งน้ำตาให้กันย์อีกครั้งเพราะความคับแค้นใจ
“ผมไม่อยากฟัง หยุดพูด”
กันย์มองหน้าหญิงสาวด้วยความรำคาญ
“อย่าทำอะไรพี่เนย์เลยนะ ฉันขอร้องคุณ อ้อนวอนคุณ จะให้ฉันกราบคุณฉันก็ยอม”
นวพรรษก้มลงกราบประพนธ์ทั้งน้ำตา เธอไม่มีปัญญาใดๆที่จะหยุดเขาได้เลย
“ผมทำไม่ได้”
กันย์ลุกขึ้นยืนและเดินจากเธอไปอีกครั้งเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา แม่จะรู้สึกสงสารนวพรรษ
แต่เขาก็รู้สึกสงสารเกตุแก้วมากกว่าอยู่ดี
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”
นวพรรษร้องไห้โฮออกมา ยอมรับชะตากรรมอย่างกล้ำกลืนฝืนทน หมดปัญญาที่จะทัดทานความชั่วร้ายใดๆ
ทั้งจากกันย์และพี่สาวของเธอ

               ประพนธ์นั่งมองร่างบางของภคพรที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงนอนที่บ้านอย่างคิดหนัก
สภาพของภคพรตอนนี้มันทำให้เขากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก นอกจากจะทำร้ายเธอไม่ลงแล้วเขายังสงสาร
และเป็นห่วงเธอ ความร้ายกาจของกันย์ทำให้เขายิ่งทุกข์ใจ
“โอ๊ยย”
ภคพรลุกขึ้นนั่งบนเตียง ประพนธ์หันไปหาเธอ เหนื่อยหัวใจ
“นาย..”
ภคพรสลึมสลือ มึนงงกับภาพความทรงจำขาดๆหายๆของเธอในขณะนี้
“เราไม่ได้อยู่ที่โรงแรมริเวอร์หรอ”
“ก็คุณดันเป็นลม ผมก็เลยต้องพากลับมาก่อนนี่ไง”
ประพนธ์แก้ตัว รู้สึกละอายใจจนแทบไม่กล้าสบตาภคพรด้วยซ้ำ
“แล้วน้องสาวฉันล่ะ”
ภคพรเสียงดังปรี๊ดขึ้นมาทันที
“อยู่กับพี่กันย์ เธอดูสบายดี”
ประพนธ์พูดหงอยๆ
“รอให้ฉันช่วยยายเมย์ออกมาได้ก่อนเถอะ ฉันจะเล่นงานกลับให้กระอักเลือดตายไปเลย”
แววตาของภคพรเปลี่ยนไป น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างขึ้นจนน่าหมั่นไส้
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกคิดที่จะทำร้ายคนอื่นซักที ที่ทุกอย่างมันเลวร้ายลงแบบนี้ก็เพราะคุณคนเดียว”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพรเหลืออด
“คุณมันก็พวกเดียวกัน รอให้ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ คุณจะได้รู้จักฉันดีกว่านี้แน่”
ภคพรมองจ้องประพนธ์แววตาร้ายๆของเธอ ทำให้ประพนธ์รู้ว่านางมารร้ายภคพรคนเดิมกลับมาอีกแล้ว
“คุณนี่มัน....”
ประพนธ์กระโจนเข้าใส่ภคพรและกดร่างบางของเธอเอาไว้แน่นหนาบนเตียงนุ่มของเขา
“ทำไม นายจะทำไมฉัน ต่อให้นายบีบคอฉันให้ตาย ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์ตาเขม็ง ไม่มีแววตาแห่งความหวาดกลัวหรือหวั่นใจให้เห็นแม้แต่น้อย
“ทำร้ายคนอื่น...พ่อแม่ผมไม่เคยสอนให้ทำ”
ประพนธ์พูดคำพูดที่ทำให้ภคพรถึงกับหน้าชา ก่อนจะเดินหนีออกไปเพราะหมดความอดทนไปเอง



                กันย์นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนอนเล็กๆที่เขารู้สึกว่าอบอุ่น สายลมทะเลทำให้เขาหลับสนิทด้วยความสบายใจ
ในขณะที่อีกมุมนึงของบ้านนวพรรษก็กำลังเดินวนไปวนมาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“........”
กันย์ไม่เคยนอนหลับสนิท เมื่อนวพรรษเดินไปเดินมาเขาก็รับรู้ได้ทันทีถึงความผิดปกติ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองอาการแปลกๆ
ของเธอประหลาดใจ แต่ก็ยังนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว และเมื่อนวพรรษเดินวนกลับเข้ามาที่เตียงนอน เขาก็รีบหลับตาลง
“คุณบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้”
นวพรรษถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือ ยืนมองกันย์ที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าเธอทั้งน้ำตา
มือที่ถือมีดอยู่เริ่มสั่นเทาและไร้เรี่ยวแรงขึ้นเรื่อยๆ โอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายที่นวพรรษจะจบปัญหาทุกอย่างได้
เต็มไปด้วยความลังเลใจ
“ยกโทษให้ฉันด้วย”
นวพรรษยังคงร้องไห้ หญิงสาวเงื้อมือสุดแขนหวังจะปลิดชีวิตกันย์ แต่ก็ไม่กล้าพอ
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”
หญิงสาวพยายามสกัดกลั้นหยดน้ำตาและหยุดทุกความไหวหวั่นที่ทำให้เธออ่อนแอ
“.......”
นวพรรษปิดตาลงและตัดสินใจแน่วแน่เด็ดเดี่ยว แต่เมื่อมีดใกล้จะถึงตัวของเขา หญิงสาวกลับทำไม่ได้
และถอดใจยอมแพ้แบบไม่มีทางสู้อีกครั้ง
“ฉันทำไม่ได้”
นวพรรษงึมงำกับตัวเองทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินจากออกไปอย่างเงียบๆ เธอรักเขามากเกินกว่าที่จะเป็นคนฆ่าเขาให้ตาย
ด้วยมือของเธอเองได้
“........”
กันย์ลืมตาขึ้นมองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เขาได้รู้ว่า
มากแค่ไหนที่นวพรรษมีใจให้เขา ความเลวร้ายต่างๆที่เขาทำกับเธอและครอบครัวมันน่าจะมากพอที่จะทำให้
นวพรรษอยากฆ่าเขาให้ตายโดยที่ไม่ต้องลังเลใจ แต่เธอก็ทำไม่ได้ ถ้าวันนี้นวพรรษกล้าแทงเขา
เขาก็คงจะไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้




    ภคพรหันรีหันขวางไม่เจอประพนธ์อยู่ในบ้านจึงรีบร้อนวิ่งฝ่าความมืดออกมา
โดยไม่ทันได้สังเกตว่าประพนธ์นั่งอยู่ตรงนั้นพอดิบพอดี
“คุณจะไปไหน”
ประพนธ์ตะวาดเสียงดัง ภคพรสะดุ้งโหยงหยุดชะงัก แทบหยุดหายใจ
“ก็ไปให้พ้นจากนายไง อย่ามายุ่งกับฉัน ช่วยด้วยค่ะ ๆๆ”
ภคพรหวีดร้องสุดเสียง ใส่ตีนหมาวิ่งไม่คิดชีวิต อีกเพียงแค่ก้าวเดียวเธอก็จะถึงประตูรั้ว
แต่ก็ถูกประพนธ์คว้าแขนเอาไว้และจับร่างเธอเหวี่ยงกระเด็นลงบนพื้นทรายแทน
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว กลับเข้าบ้านไป ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อย คุณจะไปจากที่นี่ไม่ได้”
ประพนธ์เกรี้ยวกราด แววตาดุดันของเขาทำให้ภคพรยิ่งของขึ้น
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้แน่”
ภคพรไม่ยอมหมดฤทธิ์ง่ายๆเธอหยิบก้อนหิ้นก้อนดินที่อยู่ใกล้มือเขวี้ยงใส่เขาไม่ยั้งมือ และพยายามจะวิ่งหนีอีกครั้ง
แต่สุดท้ายก็ถูกประพนธ์รากกลับเข้าบ้านมาได้อยู่ดี
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆๆๆ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
ภคพรยังคงตะโกนร้องให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย
“ฉันไม่ไป ปล่อยฉันสิ ปล่อยสิ ปล่อย”
ภคพรยังคงดิ้นรน ตบตี ขีดข่วนร่างของประพนธ์ และนั่นมันทำให้เขายิ่งโมโห เหวี่ยงเธอลงกับพื้นปูนบนทางเท้า
จนขาสวยๆของเธอถลอกปอกเปิดไปหมด
“โทษฐานที่เธอไม่ยอมฟังคำสั่งของฉัน”
ประพนธ์เลือดขึ้นหน้า ตะวาดใส่ภคพรดุดัน
“ฉันไม่ฟัง ฉันจะฆ่านาย ไอ้ชั่วไอ้เลว ไอ้บ้า”
ภคพรลุกขึ้นมาทุบตีประพนธ์อีกครั้ง เสียงของเธอมันดังจนน่ารำคาญ
“หยุด ผมบอกให้หยุด หยุด”
ประพนธ์ตะวาด แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันไม่หยุด ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”
ภคพรยังคงขัดขืนทั้งกรีดร้อง ทั้งทุบตีประพนธ์ซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมลดรา ฉุดกระชากรากถูกันเข้ามาจนถึงในตัวบ้านจนได้
ก่อนจะมาหยุดหายใจกันที่ประตูหน้าห้องนอน ในสภาพหอบแฮกผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่ต่างกัน
“โอ๊ยยย”
ประพนธ์ร้องลั่น ถูกภคพรกัดแขนจนเลือดไหลเยิ้ม ก่อนจะผลักเขาล้มหงายหลังลงไปชนกับฝาผนัง
“สมน้ำหน้า”
ภคพรเย้ยหยันและปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างอวดดีอีกครั้ง