ตอนเด็กๆชอบอ่านนิยายมากค่ะ เคยมีความฝันว่าอยากทำอาชีพนักเขียน แต่เขียนออกมาแล้วกลัวไม่มีคนอ่าน กลัวคนอ่านไม่ชอบ กลัวเขียนไม่รู้เรื่อง ยังไงเราจะลองลงเรื่องสั้นไว้ให้อ่านนะคะ ถ้ามีคนอ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงรบกวนคอมเม้นต์ให้ด้วยนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ
เรื่องนี้เราแต่งตอนดูหนังอะไรสักอย่างแล้วอินกับความรักกลางสงครามมากค่ะ

เรื่อง ฉันจะรอเธอยู่ที่ปลายปากกา

  ตู้มมมม โครม  กรี๊ดดดดด เสียงต่างๆที่เกิดขึ้นกลางสงครามที่ไม่มีทีท่าว่าจะจบลงเมื่อไหร่ ซากปรักหักพังของบ้านเมืองที่ถูกทั้งระเบิดลูกปืน  ลูกไฟ พังเสียหายยับเยิน  ทหารสองฝั่งกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด  คนตายนอนเกลื่อนกลาดไม่ว่าจะทั้งศพทหารหรือชาวบ้านตาดำๆ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ไม่มีผู้ได้รับการยกเว้น  
1 เดือนผ่านไป สงครามเริ่มทุเลาเบาบางความรุนแรงลง ตอนนี้ชาวบ้านที่อยู่รอดเริ่มกลับมาใข้ขีวิตได้อย่างปกติ  อาจจะมีการปะทะบ้าง  แต่ก็ไม่เลวร้ายเท่าเดือนที่ผ่านมา  
“ยามศึกเรารบ ยามสงบเราพัฒนา” นี่คงเป็นคำพูดที่จริงที่สุดในยามนี้  ตอนนี้เหล่าทหารที่เคยจับระเบิด จับปืน  กำลังหันมาจับด้ามไม้กวาด จับชอล์ก  เพื่อทำประโยชน์ให้แก่ชุมชนที่ตนอาศัยอยู่  ปวิน หนึ่งในทหาร กล้าที่ยามนี้เขากำลังผันตัวเป็นเด็กวัด ถือย่ามตามหลวงพ่อที่ออกบิณฑบาตให้ศีลให้พรเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้กับคนในหมู่บ้าน 
นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ  อรอินทร์  สาวผมยาว ผิวขาว ริมฝีปากบางรูปกระจับรับกับตมูกโด่งเชิดแสดงออกว่าเป็นคนหัวรั้นอยู่พอดู ร่างบางอรชร ทำให้เธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆหลายคนในหมู่บ้าน   
วันนี้เป็นวันเกิดของอิฉันเจ้าค่ะ  รบกวนหลวงพ่อช่วยอวยพรให้หน่อยนะเจ้าคะ
วันนี้ถือเป็นวันดี ขอให้โยมและครอบครัวจงมีแต่ความสุข ความเจริญ โรคภัยใดๆอย่าได้เบียดเบียน จงรักษาตัวให้อยู่ในศีลในธรรม เพื่อชีวิตที่สงบสุขยิ่งๆขึ้นไปนะโยม  
สาธุเจ้าค่ะ 
คุณทหารคะ คุณทหาร คุณ...
เอ่อ ครับ
คุณยืนจ้องหน้าฉันมีอะไรหรือคะ หลวงพ่อเดินไปโน่นแล้วค่ะ
อะ อ่อ ครับๆ วันนี้วันเกิดคุณหรือครับ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ