ขอเล่ายาวนิดหน่อยค่ะ

คือช่วงก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ต้นปีค่ะ น้ำหนักนิ่งมาก 71-72  kg อยู่หลายเดือน
ตอนนั้นแบบอยากให้คนๆ นึงได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเราอะค่ะ
อยากสวย อยากผอม อยากดูดี ไม่อยากอ้วนไปจนแก่
เราทำเพราะเขานะคะ แต่ไม่ได้ทำเพื่อเขานะคะ
อีกอย่างประกอบกับคุณหมอ บอกว่าอยากให้ลดการกินมาม่า แล้วก็ขนมปัง

ปกติมีความสุขกับการกินมาก ก็เพิ่มการออกกำลังกายค่ะ
ควบคุมอาหาร ลดข้าว ลดแป้ง ลดของทอด ก็ฝืนใจอยู่มากค่ะ ในช่วงแรกๆ

มาถึงวันนี้ผ่านไป 5 เดือน นน.ลดไป เกือบ 10 kg
ได้ตามเป้าที่ตั้งไว้แล้วน้อยๆ 62 kg (ลดมา 2 ปี 20 kg ค่ะ)

มาตอนนี้ มีความรู้สึกเศร้าหมอง หมดสิ้นกำลังใจยังไงไม่รู้ค่ะ
รู้สึกว่า ต่อให้ผอมยังไง ก็คงไม่มีทางสวย
ต่อให้ผอม เขาก็คงไม่ได้หันกลับมาสนใจ
ผอมขึ้น สวยขึ้น ก็ไม่ได้แปลว่า ผอม สวย ใช่ไหมคะ
จริงๆ เราคิดว่าเราไม่ควรคิดอย่างนี้เลยค่ะ

หลายวันก่อนเศร้ามาก ออกกำลังกายไป น้ำตาก็ไหล
ถามตัวเองว่า เหนื่อยก็เหนื่อย อยากกินแบบคนปกติก็ทำไม่ได้ ทรมานมากค่ะ
T____T