คือตั้งแต่เด็กแล้ว เรามีความรู้สึกว่าแม่จะลำเอียงรักพี่ชายเรามากกว่า แม้ว่าเค้าจะทำตัวเลวร้ายขนาดไหน(กินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวผู้หญิง ทำผู้หญิงท้อง ฉ้อโกงคนอื่น) แม่ไม่เคยว่าซักคำ เวลาคุยกับพี่ชายเราจะใช้นำ้เสียงนุ่มนวลอบอุ่น
ตรงข้ามกับเรา ตั้งแต่เด็กจนโต ตั้งใจเรียนมาตลอด ได้ที่ 1 แทบทุกปี สอบเข้าเรียนในมหาลัยชื่อดัง ไม่เคยเที่ยวหรือเข้าผับซักครั้ง ทำงานได้เงินเดือนแรกเอาเงินมาให้พ่อแม่ใช้ทุกเดือนไม่เคยขาด อยากไปเที่ยวไหน อยากซื้ออะไร จัดหาให้หมด ซึ่งพี่เราไม่เคยให้เงินพ่อแม่เลย แต่ยังนำหนี้สินมาให้พ่อแม่ ซึ่งก็เราอีกนั่นเป็นคนใช้หนี้ให้พี่ เพราะเอาชื่อพ่อแม่ไปคำ้ประกัน ตรงจุดนี้ทำให้เราเกลียดพี่ชายเรามากกก ตอนนี้ก็ไม่คุยกันแล้ว
แต่เวลาแม่คุยกับเรามักชอบทำนำ้เสียงรำคาญๆ เราจำแทบไม่ได้ว่ามีครั้งไหนมั้ยที่แม่พูดดีกับเรา บางครั้งเรายังเคยแอบได้ยินเอาเราไปว่ากับญาติหรือเพื่อนบ้านเลย เช่นบอกกับญาติว่าเราไม่ช่วยค่าทำบุญอาม่า (ในขณะที่เราให้ไป 10000 บาท) แต่บอกญาติเราว่าพี่ชายช่วยตั้ง 1000 บาท เราก็โดนญาติเราว่าทำงานก็ดีทำไมไม่ช่วยเงินทำบุญใจดำจัง และเมื่อกี้เราก็โดนแม่ดุเรื่องเราคุยกับแม่ว่าช่วงนี้จะพยายามเก็บเงินแล้วจะได้โปะคอนโดให้หมด แม่ก็ว่าอีกว่า แทนที่มีเงืนก้อนน่าจะเอาเงินมาให้แม่ เราก็บอกไปว่าให้แม่ แล้วแม่ก็เอาไปให้พี่ใช่มั้ย
แม่ก็พูดเสียงดังบอกว่าเราทำบาป ชอบพูดให้แม่เสียใจ คือ เรารู้สึกว่าที่เราทำมาโดยตลอดตั้งแต่เด็กมันไม่มีค่าสำหรับแม่เลย ถ้าเราไปพูดกระทบถึงพี่ แม่บอกกับเราว่า ไม่อยากให้เราเรียนเก่ง ทำงานดี เงินเดือนเยอะ แต่ไปว่าพี่อย่างนี้ คือสำหรับพี่เรา มันแค้นฝังใจไปแล้วเพราะเค้าทำความเดือดร้อนมาให้พ่อกับแม่และเรามาโดยตลอด ตอนที่ขายบ้านเก่าที่ตจว. ก็เชิดเงินค่าบ้านไป
เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจ อยากจะร้องไห้ นึกย้อนหลังไปในอดีต เรายังเคยถูกแม่แช่งเลย ตอนที่เราไปทะเลาะ ว่าพึ่
แล้วเรากับแม่เราจะเป็นยังงี้อีกนานมั้ย