สวัสดีเพื่อนๆใรพันทิปทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ
ขอแทนตัวเองว่า น้ำ นะคะ
น้ำเป็นพี่สาวคนโต พ่อแม่แยกทางกันได้ประมาณ 10 ปีแล้ว น้องๆก็ทำงานกันหมดแล้ว
แต่มันมีเหตุสะเทือนใจคือ น้องชายคนสุดท้องเสียชีวิต ด้วยวัยเพียง 17 ปี
แม่ช๊อคและไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นซึมซึมเศร้า หลังจากที่น้องเสียไปประมาณ 3-4 เดือน แม่ป่วย เข้าโรงบาลบ่อยมาก อาการคือ ปวดท้องบ้าง ปวดหัวบ้าง แต่หมอตรวจไม่เคยเจอ จนคุณหมอส่งตัวไปจิตเวช และถามว่ามีเรื่องอะไรที่กระทบจิตใจรุนแรงมาบ้างไหม และแม่ก็เป็นโรควึมเสร้าที่ต้องทานยาตลอด

พ่อเสียใจมากโทษตัวเองจนถึงทุกวันนี้ว่าดูแลน้องไม่ดี พ่อเอาแต่ทำงาน ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเอองว่าเลย เสาร์อาทิตย์ก็ทำงาน กลับมาบ้านก็อ่านหนังสือ
จะรู้ความรู้สึกพ่อจริงๆคือตอนเมา พ่อจะพูดทุกอย่างออกมาหมดเลย

น้องอีกสองคน เสียใจ และโทษตัวเองเหมือนกัน
ส่วนเรา คือคนสุดท้ายที่ได้คุยกับน้อง พวกเราเฝ้าน้องที่รพ หวังให้ดีขึ้นเป็นเวลา 5 วันเต็มที่ รพ หวังให้มีปาฏิหาริย์ หรือ ให้เราไปแทนได้ เราพร้อมให้ไปเลย
เราไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ เพราะน้องๆ แม่ พ่อ คือไม่ไหวกันหมดแล้ว เราทำหน้าที่แทนพ่อกับแม่แทบทุกอย่าง เราพยามไม่พูดเรื่องน้องหลังจากที่น้องเสียไป เพราะมันรุนแรงและยากจะทำใจ

แต่พอเวลาผ่านไป เรากลับเป็นอีกคน ทุกที่ที่เราเคยไปกับน้อง เราไม่สามารถไปได้อีก แม้กระทั้งขึ้นสะพานลอย นั่งรถแท๊กซี่ เสียงไซเลน รถ2 แถว ขึ้นไม่ได้เลย และได้ยินไม่ได้ เจอเด็กผช ที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับน้อง เราทำใจไม่ได้แทบจะร้องไห้อยู่ตรงนั่น 
แต่พอผ่านไป สัก 1 ปี เราเริ่มดีขึ้น แต่เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองมีชีวิตไปเพื่ออะไร ชอบแอบร้องไห้คนเดียว นอนไม่หลับ ไม่สนใจผู้คน เคยคิดฆ่าตัวตาย แต่พอมองย้อนกลับไป แล้วแม่ พ่อ น้องจะเป็นยังไง รู้สึกผิดกับเรื่องอดึต พยายามสลัดออกจากหัวเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ เวลาจะนอนจะต้อมีเรื่อแทรกเข้ามาในหัวทันที
เคยโทรไปปรึกษา แต่จำเบอร์ไม่ได้ ก็ไม่ดีขึ้น ไม่อยากบอกเรื่องแบบนี้กับใคร ไม่อยากพูด เพราะมันคงเป็นเรื่องไร้สาระ