รบกวนสอบถามเพื่อนๆค่ะ พอดีเรื่องมีอยู่ว่า...
ชีวิตของเราเสียแม่ตั้งแต่เรา 3 ขวบ ส่วนพ่อก็บวชหลังแม่เสียเลยโดยตอนนั้นเราไม่มีญาติเลยนอกจากพี่ของเราที่อายุ 7 ขวบ ก็ได้มีครอบครัวคนจีนครอบครัวหนึ่งรับเรากับพี่ไปเลี้ยง ก็อยู่จนเรา ป.2 พ่อเราสึกแล้วเอาเรากับพี่ไปอยู่ด้วยที่กระท่อมริมน้ำประมาณ 1 ปี แล้วพ่อเราก็กลับไปบวชอีก เรากับพี่ก็กลับไปอยู่บ้านคนจีนอีก บ้านนี้สั่งสอน ดูแล อบรม ให้ไปโรงเรียนเหมือนเราเป็นหลานแท้ๆ พ่อเราก็ไปๆมาๆเยี่ยมที่บ้านนี้อยู่แถมมาชอบน้าสาวบ้านนี้ทั้งๆที่ตัวเองยังอยู่ในผ้าเหลือง เราเริ่มโตขึ้นเราเริ่มจำความและรู้สึกไม่ได้รักและผูกพันกับพ่อเราเลยยิ่งเห็นเค้ามีเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงตลอดเรายิ่งติดลบกับพ่อจนมีช่วงหนึ่งที่เราย้ายที่เรียนเพื่อเรียนต่อโดยย้ายไปอยู่มูลนิธิของน้าที่เป็นหลานบ้านที่เลี้ยงเรามาแต่เค้าเป็นคริสเตียนอยู่ได้ประมาณ 3 ปีพ่อเราที่เป็นพระที่เคร่งพุทธมากๆ(ย้อนแย้งกับเรื่องผู้หญิง)ทั้งพูดทั้งด่าบ้านคนจีนตลอดบางทีก็บอกอยากให้เห็นเค้าต-ายหรอต่างๆนาๆจนเราต้องยอมออกจากตรงนั้นแล้วอยู่บ้านญาติห่างๆของพ่อเราโดยมีพี่เราช่วยส่งเสียให้เรียนจนจบม.6จนเราทำงาน ตอนนี้เราแต่งงานแล้วอายุ 35 ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็ให้ตังค์พ่อเราบ้างตามกำลังของเรา เราไม่สามารถเรียกพ่อเราว่าหลวงพ่อได้เลยตั้งแต่เด็กมีแต่พี่เราที่เรียกและให้ตังค์เค้าตลอด และเค้าก็โทรมาขอตลอด บางครั้งก็ช่วยใช้หนี้ให้ จนล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว พี่เราบอกเราว่าพ่อเรามีลูกกับผู้หญิง 2 คน เป็นลูกสาวทั้งสองคน คนหนึ่งน่าจะ 9 ขวบ(ย้ายไปต่างประเทศกับแม่แล้ว) อีกคน 5 ขวบ(ยังอยู่ไทยกับยายเพราะแม่เสียแล้ว) ณ ตอนนั้นที่เรารู้คือเหมือนเส้นบางๆที่เชื่อมความรู้สึกของเรากับพ่อที่กำลังเริ่มดีขึ้นมันเกือบจะขาดลง แต่เราก็ยังไม่ค่อยเชื่อจนเราโทรถามพ่อเราเองว่าจริงมั้ย ณ ตอนนั้นที่เค้าบอกว่าจริงเส้นบางๆของเรามันขาดลงทันที เราเสียใจมาก ร้องไห้แบบเด็กที่เสียใจจริงๆ เราที่ตอนนั้นอายุ 34 มีน้องเพิ่มมา 2 คนที่อายุเท่าหลานๆของเรา น้องที่เกิดจากพ่อที่ยังเป็นพระไม่เคยสึกอีกตั้งแต่เราอยู่ ป.3 เรายิ่งเสียใจที่รู้ว่าทุกครั้งที่เค้าโทรมาขอตังค์ไปเที่ยวที่นั่นเพื่อแอบไปดูน้องเรา ความรู้สึกมันหลายอย่างมาก โกรธที่เค้ามีลูกอีกและเอาเงินไปให้ลูกใหม่ทั้งที่เราไม่เคยได้รับจากเค้า(อิจฉา) อีกความรู้สึกคือสงสารน้อง 2 คนที่ต้องโตขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ ต้องมีความรู้สึกเดียวกับเราในทุกวันพ่อหรือวันแม่ เราก็ไม่รู้หรอกว่าน้องเราหน้าตาเป็นยังไง เรื่องมันผ่านมา 1 ปีแล้วหลังจากที่เรารู้ ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของเราเองยังไง ทุกครั้งที่พ่อโทรมาขอตังค์เราแทบจะไม่ให้อีกเลย โทรมาคุยเราก็ไม่เคยรับสาย แต่เราก็โทรกลับนะ แต่ส่วนใหญ่ที่โทรมาคือขอตังค์ เรารู้ว่าเรากำลังทำบาปกับผู้ให้กำเนิดเราอยู่ แต่อีกใจเราก็ลบความโกรธความรู้สึกนั้นกับพ่อของเราไม่ได้ เพื่อนๆว่าเราควรทำยังไงดีคะ???
ป.ล. พิมพ์อาจจะงงๆหน่อยนะคะ ต้องขออภัยด้วยค่ะ พยายามเรียบเรียงแล้ว 🙇🏻♀️
อยากทราบว่าควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง???
ชีวิตของเราเสียแม่ตั้งแต่เรา 3 ขวบ ส่วนพ่อก็บวชหลังแม่เสียเลยโดยตอนนั้นเราไม่มีญาติเลยนอกจากพี่ของเราที่อายุ 7 ขวบ ก็ได้มีครอบครัวคนจีนครอบครัวหนึ่งรับเรากับพี่ไปเลี้ยง ก็อยู่จนเรา ป.2 พ่อเราสึกแล้วเอาเรากับพี่ไปอยู่ด้วยที่กระท่อมริมน้ำประมาณ 1 ปี แล้วพ่อเราก็กลับไปบวชอีก เรากับพี่ก็กลับไปอยู่บ้านคนจีนอีก บ้านนี้สั่งสอน ดูแล อบรม ให้ไปโรงเรียนเหมือนเราเป็นหลานแท้ๆ พ่อเราก็ไปๆมาๆเยี่ยมที่บ้านนี้อยู่แถมมาชอบน้าสาวบ้านนี้ทั้งๆที่ตัวเองยังอยู่ในผ้าเหลือง เราเริ่มโตขึ้นเราเริ่มจำความและรู้สึกไม่ได้รักและผูกพันกับพ่อเราเลยยิ่งเห็นเค้ามีเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงตลอดเรายิ่งติดลบกับพ่อจนมีช่วงหนึ่งที่เราย้ายที่เรียนเพื่อเรียนต่อโดยย้ายไปอยู่มูลนิธิของน้าที่เป็นหลานบ้านที่เลี้ยงเรามาแต่เค้าเป็นคริสเตียนอยู่ได้ประมาณ 3 ปีพ่อเราที่เป็นพระที่เคร่งพุทธมากๆ(ย้อนแย้งกับเรื่องผู้หญิง)ทั้งพูดทั้งด่าบ้านคนจีนตลอดบางทีก็บอกอยากให้เห็นเค้าต-ายหรอต่างๆนาๆจนเราต้องยอมออกจากตรงนั้นแล้วอยู่บ้านญาติห่างๆของพ่อเราโดยมีพี่เราช่วยส่งเสียให้เรียนจนจบม.6จนเราทำงาน ตอนนี้เราแต่งงานแล้วอายุ 35 ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็ให้ตังค์พ่อเราบ้างตามกำลังของเรา เราไม่สามารถเรียกพ่อเราว่าหลวงพ่อได้เลยตั้งแต่เด็กมีแต่พี่เราที่เรียกและให้ตังค์เค้าตลอด และเค้าก็โทรมาขอตลอด บางครั้งก็ช่วยใช้หนี้ให้ จนล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว พี่เราบอกเราว่าพ่อเรามีลูกกับผู้หญิง 2 คน เป็นลูกสาวทั้งสองคน คนหนึ่งน่าจะ 9 ขวบ(ย้ายไปต่างประเทศกับแม่แล้ว) อีกคน 5 ขวบ(ยังอยู่ไทยกับยายเพราะแม่เสียแล้ว) ณ ตอนนั้นที่เรารู้คือเหมือนเส้นบางๆที่เชื่อมความรู้สึกของเรากับพ่อที่กำลังเริ่มดีขึ้นมันเกือบจะขาดลง แต่เราก็ยังไม่ค่อยเชื่อจนเราโทรถามพ่อเราเองว่าจริงมั้ย ณ ตอนนั้นที่เค้าบอกว่าจริงเส้นบางๆของเรามันขาดลงทันที เราเสียใจมาก ร้องไห้แบบเด็กที่เสียใจจริงๆ เราที่ตอนนั้นอายุ 34 มีน้องเพิ่มมา 2 คนที่อายุเท่าหลานๆของเรา น้องที่เกิดจากพ่อที่ยังเป็นพระไม่เคยสึกอีกตั้งแต่เราอยู่ ป.3 เรายิ่งเสียใจที่รู้ว่าทุกครั้งที่เค้าโทรมาขอตังค์ไปเที่ยวที่นั่นเพื่อแอบไปดูน้องเรา ความรู้สึกมันหลายอย่างมาก โกรธที่เค้ามีลูกอีกและเอาเงินไปให้ลูกใหม่ทั้งที่เราไม่เคยได้รับจากเค้า(อิจฉา) อีกความรู้สึกคือสงสารน้อง 2 คนที่ต้องโตขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ ต้องมีความรู้สึกเดียวกับเราในทุกวันพ่อหรือวันแม่ เราก็ไม่รู้หรอกว่าน้องเราหน้าตาเป็นยังไง เรื่องมันผ่านมา 1 ปีแล้วหลังจากที่เรารู้ ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของเราเองยังไง ทุกครั้งที่พ่อโทรมาขอตังค์เราแทบจะไม่ให้อีกเลย โทรมาคุยเราก็ไม่เคยรับสาย แต่เราก็โทรกลับนะ แต่ส่วนใหญ่ที่โทรมาคือขอตังค์ เรารู้ว่าเรากำลังทำบาปกับผู้ให้กำเนิดเราอยู่ แต่อีกใจเราก็ลบความโกรธความรู้สึกนั้นกับพ่อของเราไม่ได้ เพื่อนๆว่าเราควรทำยังไงดีคะ???
ป.ล. พิมพ์อาจจะงงๆหน่อยนะคะ ต้องขออภัยด้วยค่ะ พยายามเรียบเรียงแล้ว 🙇🏻♀️