ตอนเด็กเราอยู่กับย่า แต่ย่าไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่ มีวันนึงย่าเราซื้อลำไยมาฝาก แล้วเราก็หยิบกินปกติ ส่วนพี่เรานั่งดูโทรศัพท์ จู่ๆย่าก็พูดขึ้นมาว่า รีบกินสิเดี๋ยวมันก็แย่งหมดหรอก เราก็เลยโอเคไม่กิรแล้วก็ได้ พอเวลามีคนซื้อของมา เลยทำให้เราไม่ค่อยกล้าขอตรงๆ จะต้องรอให้คนอื่นกินก่อน  ​แล้วก็มีอีกวันนึง ตอนเด็กเราอยู่เป็นคอนโด จะมีห้องพ่อเรากับห้องน่าอยู่ไม่ไกลกันมาก ย่าเรากับแฟนย่าเราจะชอบพาพี่เราไปเที่ยว พอตกกลางคืนก็ปล่อยให้พี่เรามาหาพ่อ พี่เราเคาะประตู เราเลยแกล้งพูดเล่นตามประสา ว่ามาทำไมไม่เปิดให้หรอก แต่แฟนย่าเราได้ยิน เลยว่าเรา เราก็เลยไม่กล้าที่จะพูดให้ใครฟังอีกเลย ตั้งแต่เล็ก จนโต เราอายุ13กำลังจะ14 พ่อเรากลับจากที่ทำงานดึก พ่อเลยฝากเราไว้กับย่า แต่เราอยากอยู่ ห้องพ่อ เราไม่อยากอยู่ กับย่า ย่าบอกว่าเราไม่เอาพี่เอาน้อง แต่ปกติ เวลาพ่อเราไปทำงาน เราจะอยู่กับพี่ตลอด แล้วจู่ๆน้าเราก็เอาพี่เราไปอยู่ด้วย เพราะอยากให้ช่วยเลี้ยงน้องอีกคน เราค่อนข้างสนิทกับพี่ ไปไหนก็ไปกับพี่ เราไม่เคยโกรธพี่เลย ถึงย่าจะเลี้ยงหลานลำเอียงขนาดไหน แต่พอไท่ทีพี่เราก็ไม่กล้าทำอะไรเลย เพราะกลัวจะโดนว่า จนปัจจุบันเราย้ายมาอยู่กับน้าอีกคน เราพยามฝึกเข้าหาคน พยามฝึกให้ตัวเองกล้าแสดงออดมากขึ้น แต่ก็จนเมื่อวาน เราจะไปทำบุญให้ยาย เลยต้องไปต่างจังหวัด ก็ต้องเจอญาติ ญาติก็ถามเรา ว่าเป็นยังไง เราก็ยิ่มๆ แล้วก็รวบรวมคงามกล้าพูดออกไป พอเราพูดออกไป ญาติเราก็หัวเราะ แล้วก็พูดว่าพูดเป็นด้วยหรอ ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนเป็นตัวตลก คนขำทั้งโต๊ะ เราเลยร้องไห้ออกมา พอเราร้องไห้ ทุกคนก็ยังขำอยู่ ตอนนั้นอยู่ร้านอาหารด้วย คนอื่นเห็นรึป่าวก็ไม่รู้ เพราะเค้าขำเสียงดังมาก ตอนนั้นเราอายก็อาย เสียใจก็เสียใจ โกรธด้วย เหมือนที่เราพยามมามันไม่มีค่าไรเลย

ยาวไปไหม555 เราแค่อยากระบาย ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ
รึว่าใครพอมีวิธีแก้กับอาการที่เราเป็น บอกเราหน่อยนะคะ