กระทู้นิยายบทก่อนๆ

http://ppantip.com/topic/30447400
http://ppantip.com/topic/30448112
http://ppantip.com/topic/30452010
http://ppantip.com/topic/30456248
http://ppantip.com/topic/30461165
http://ppantip.com/topic/30470125
http://ppantip.com/topic/30474202
http://ppantip.com/topic/30476481
http://ppantip.com/topic/30499021
http://ppantip.com/topic/30500673

     “ก้มหน้า... ก้มหน้าลงเดี๋ยวนี้”  เสียงขู่ตะคอกยังคงดังต่อเนื่อง  ผมตกใจจนตัวสั่นราวกับหมูที่มาถึงโรงเชือดเพียงแค่เห็นประตูทางเข้าก็ตกใจกลัวจนอุจจาระหดตดหายแล้ว
            “แต่ละคนเข้ามาอยู่นี่ เอาแต่หนุกกับหรอยลูกเดียว ไม่สาไหรเลย เห็นรุ่นพี่ก็ไม่ไหว้ เห็นอาจารย์ก็ไม่ไหว้ ที่แรงหว่านั้นคือเห็นพระรูปพระบิดาก็ไม่แสดงเคารพเจริญแล้ว”  พวกปีหนึ่งโดนตำหนิด้วยสำเนียงภาษาท้องถิ่น ทำให้ผมนึกย้อนถึงตนเอง มันก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ผมคงจะต้องปรับปรุงตนเอง เสียงว๊ากโหวกเหวกดังลั่นห้องประชุมอย่างต่อเนื่อง พอผมนั่งก้มหน้านานเลือดเริ่มไปเลี้ยงสมองไม่ทันผลลัพธ์คือผมเวียนศีรษะ หน้ามืด
            “แบงค์ไหวมั้ย?” พี่หมอเข้ามาถาม “ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องทน อาการเราดูไม่ดีเลย”
            “ครับพี่” ผมลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซและลอบมองไปรอบๆ เพื่อนๆ นั่งก้มหน้าอยู่ในอาการสงบ แสงไฟสีสัมสลัวๆ สร้างบรรยากาศให้น่ากลัว ผมเดินออกไปข้างนอกห้องประชุมโดยมีพี่หมอแฟนพี่เบลล์คอยประครอง บรรยากาศข้างนอกกับข้างในนั่นแตกต่างกันอย่างลิบลับ แสงไฟสว่างทั่วทุกบริเวณ พวกรุ่นพี่นั่งจับกลุ่มคุยกัน หน่วยพยาบาลตั้งขึ้นอย่างเรียบง่ายบนเสื่อ พี่เบลล์เอาก้อนสำลีชุบแอมโมเนียมาให้ผมดม กลิ่นของมันทำให้ผมรู้สึกหายจากอาการป่วยได้ชะงัด ผมนั่งสงบๆ ฟังรุ่นพี่เขาสนทนาปราศรัยกัน เรื่องราวที่พูดคุยกันก็เป็นเรื่องในมหาวิทยาลัย ความหฤโหดของการรับน้องที่พวกพี่ๆ เจอกันมา การเรียนความยากง่ายของแต่ละรายวิชา ใครไม่ถูกกับใคร ใครรักชอบกับใครอะไรทำนองนี้ ผมเริ่มสนิทสนมกับรุ่นพี่เพื่อนๆพี่เบลล์และพี่หมอซึ่งมีพี่ออยล์ พี่แก้ม พี่ฝ้าย และพี่ตง ผ่านไปสักพักมีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากวิ่งเล็ดลอดออกมาจากห้องประชุม
            “เอาแล้วเว้ย! วันแรกมันก็เล่นซะแล้ว” พี่ตงสบถ ผมไม่เข้าใจความหมายที่พี่เขาพูด หลังจากนั้นก็มีพี่ไซโคคนหนึ่งเปิดประตูเดินออกมาข้างนอก
            “พยาบาลๆ อู้งานจัง ไปเอาน้องออกมาเร็ว” นั่นแปลว่าข้างในมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้น เพื่อนๆ ผมคนใดคนหนึ่งไม่สบายขึ้นมา พวกพี่พยาบาลจำนวน 2 คนลุกขึ้นตามพี่ไซโคเข้าสู่ห้องประชุม สักครู่พี่ๆ หามเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งออกมา พอผมได้เห็นหน้าเธอก็ตกใจเพราะผู้หญิงคนนี้คือ ขวัญเพื่อนในสาขาวจก. มาจากโรงเรียนเดียวกันกับผม อาการของเธอน่าเป็นห่วงเพราะเธอปกปิดเรื่องการป่วยเป็นโรคหอบไว้ เมื่อประสบพบเจอกับสิ่งที่น่าตื่นตระหนกตกใจอาการของโรคเลยกำเริบขึ้น พวกเพื่อนๆ ที่ไม่สบายออกตามกันมา เวลาผ่านไปได้หนึ่งชั่วโมงกลุ่มพี่ไซโคออกมาพักผ่อนให้พี่ๆ กรมเจ้าท่าเข้าไปปลอบโยนเพื่อนๆ ที่อยู่ข้างใน และผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงกลับมาอีกรอบและเป็นรอบสุดท้ายของวันนี้ พรุ่งที่เก่าเวลาเดิมจึงเริ่มต้นขึ้นใหม่ พวกเพื่อนๆชาย-หญิงตั้งแถวเดินกลับหอพักบนเนินเขา ส่วนผมและเพื่อนๆ ที่ป่วยได้รับสิทธิพิเศษมีรุ่นพี่ขี่รถจักรยานยนต์ไปส่งถึงหอพัก สารถีที่ควบรถจักรยานยนต์ไปส่งผมคือพี่ตงหนุ่มตี๋เมืองตรัง บ้านอยู่บางรัก ผมแอบคิดอยู่ในใจว่าเขาน่ารักดี ผมนั่งซ้อนท้ายรถพี่เขามาจนถึงหน้าประตูเข้าหอพัก ผมไม่ลืมที่จะไหว้ขอบคุณ
            “ไม่ต้องไหว้หรอก พี่ไปก่อนล่ะ”
             “ขับรถดีๆ นะพี่” ผมยืนส่งพี่ตงและถือโอกาสรอเพื่อนๆ ที่กำลังเดินมา บรรยากาศรอบๆ ตัวผมมีแต่ความเงียบ มองไปทางหออื่นๆ มีแสงไฟแต่ไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ
             “มาก่อนเป็นพี่ มาหลังเป็นน้อง มาพร้อมเป็นเพื่อน” แว่วเสียงเพื่อนๆ ที่กำลังเดินอยู่ใกล้จะมาถึงแล้ว เสียงท่องบ่นนั้นชัดขึ้นเรื่อยๆ จนผมเห็นว่าพวกเขาทั้งหมดหยุดอยู่บริเวณหลังหอ 3 ส่วนพวกผู้หญิงกลับเข้าหอพักของตนเอง พวกพี่ไซโคที่คุมแถวมายังไม่ปล่อยกลุ่มเพื่อนผู้ชายมีการพูดอะไรบางอย่างเล็กน้อย
             “อ้าว! พวกผู้หญิงออกมาที่ระเบียงเร็ว พวกผู้ชายมีอะไรจะบอก” พี่ไซโคผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเรียก สักครู่มีความเคลื่อนไหวจากหอ 3.พวกผู้หญิงออกมาฟังสิ่งที่พวกผู้ชายกำลังจะบอกไปว่า
             “คุณจะรู้ไหม คืนนี้ผมนอนไม่หลับ คุณจะรู้ไหมครับ หน้าคุณลอยอยู่เต็มฟ้า อยากให้คุณโทรมาราตรีสวัสดิ์ พูดชัดๆ สักคำว่ารัก แค่นี้คงไม่ลำบากเกินไป...ใช่ไหมคุณ...” ช่างกล้ากันจริงๆ มายืนร้องเพลงให้ผู้หญิงฟัง ค่ำคืนนี้คงจะมีผู้หญิงหลายๆ คน หลับฝันดีเป็นแน่แท้