กระทู้ก่อนๆ

http://ppantip.com/topic/30447400
http://ppantip.com/topic/30448112
http://ppantip.com/topic/30452010
http://ppantip.com/topic/30456248
http://ppantip.com/topic/30461165
http://ppantip.com/topic/30470125
http://ppantip.com/topic/30474202
http://ppantip.com/topic/30476481

สิ่งที่ผมได้มานอกเหนือจากบ้านชมดาวและทรัพย์สมบัติอื่นๆ คือไดอะรี่ที่บันทึกเรื่องราวความรักของแบงค์ที่มีต่อผม ยอมรับว่าในอดีตมีหลายเรื่องยังค้างคาใจผมเพราะหลังจากที่เกิดเรื่องคราวนั้นแบงค์ก็เมินเฉย พอกลับมาคืนดีอีกครั้งก็ลืมเลือนความสงสัยนั้นไปเสียแล้ว ความรักของแบงค์ที่มีต่อผมนั้นเริ่มต้นตรงไหน?...
    
             ความรักของผม(แบงค์)ที่มีต่อเจฟมันไม่ใช่รักแรกพบที่เพียงแรกเห็นดุจมีศรรักปักอก มันค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัวจากความประทับใจ วันที่เราสองเจอกันก็เป็นวันที่ผมย้ายเข้าหอในมหาวิทยาลัย ผมได้อยู่ห้อง 2310 แต่รูมเมทของผมยังไม่ปรากฏตัว ไม่ทราบว่าเขามาแล้วหรือยังไม่มาที หลังจากพี่นุกลับไป ผมไม่รู้จะทำอะไรออกจากห้องมาเดินเล่นเห็นตรงประตูมหาวิทยาลัยมีร้านมินิมาร์ทอยู่ก็เลยเดินไปเรื่อยๆ ลงจากจากเขาผ่านตึกร้างที่ปกคลุมไปด้วยเถาตำลึงและพื้นที่รอบๆ หญ้าคาขึ้นรกเรื้อ มีรถแม็คโครที่จอดทิ้งไว้จนสนิมขึ้นเกรอะกรัง เดินไปอีกนิดถึงตึกเรียนรวมหลังคาสีฟ้าสบายตา เบื้องหลังเป็นเขาท่าเพชรเขียวครึ้มด้วยแมกไม้มีเสาอากาศ 5 เสายืนทแยงเสียดฟ้า ผมผ่านตึกอีกสองตึกตั้งอยู่ใกล้ๆ กัน แม้ตึกทั้งสองมีรูปทรงต่างกันแต่หลังคาเป็นสีเดียวกันคือโทนสีฟ้าน้ำเงิน ผ่านมาทั้งสี่ตึกผมรู้สึกว่าที่นี่เหมือนเมืองร้างมีมนุษย์อยู่เพียงคนเดียวคือผม ผมมาถึงร้านมินิมาร์ทอย่างหอบเหนื่อยซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่มานั่งดื่มพักผ่อนดูรายการโทรทัศน์ที่ทางร้านเปิด
             “เด็กใหม่เหรอ” น้าผู้หญิงที่เป็นเจ้าของร้านเอ่ยทักทายผม เธอนั่งที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน
             “ใช่ครับ” ผมตอบ
             “ยินดีต้อนรับเฟรชชี่จ้า” คุณน้ากล่าว “เด็กเก่าเขาจะแวนซ์ตะลอนๆ ไปไหนมาไหนกัน”
             “เหรอครับ ว่าแต่ที่นี่มีรับซักรีดผ้าไหมครับ”
             “มีจ้า เดือนละ 300 บาท ถ้าตกลงจดเลขห้องลงในสมุดนี้เลย พี่เขาจะไปเก็บผ้าอาทิตย์ละ 2 หนนะ “
             “ตกลงครับ” ผมจดชื่อและหมายเลขห้องลงในสมุดแล้วก็เลือกเดินซื้อของเป็นของจำพวกขนมขบเคี้ยวและน้ำผลไม้จ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับมาเรื่อยๆ ผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยเดินได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดสูดลมหายใจมองบรรยากาศรอบๆ นาฬิกาข้อมือของผมบอกเวลา 16.00 น.  ผมเดินผ่านตึกเรียนรวม เสียงรถมอเตอร์ไซค์ทะยานแหวกอากาศขึ้นเนินเขาไล่หลังผมมา ผมเดินต่อไป รถจักรยานยนต์คันนี้มีผู้ชายรูปร่างผอมๆ ใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินสวมกางเกงยีนส์ขับผ่านไปเหมือนพอเขาเห็นผมก็ชะลอรถเทียบข้างผม
             “ไปหอข้างบนใช่ไหม?” ชายผู้นั้นถามผม “ขึ้นมาซ้อนท้ายเลย”
             ผมขึ้นนั่งซ้อนท้ายโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น ระหว่างทางเราสองคนไม่ได้พูดคุยกระไรเลย จนมาถึงที่จอดรถในหอ 3
             “ขอบใจนะ” ผมเอ่ยขอบคุณขณะลงจากรถ
             “ไม่เป็นไร เราชื่อเจฟ”
             “เราชื่อแบงค์” ผมบอกชื่อไป นับว่าเขาเป็นเพื่อนคนแรกของที่นี่เลยทีเดียว
             “เราเรียนวจก. แบงค์ล่ะเรียนอะไร?”
             “วจก. เหมือนกัน เจฟเป็นคนสุราษฎร์เหรอ?”  ผมเห็นป้ายทะเบียนรถมอเตอร์ไซค์ก็เลยถาม
             “ใช่แล้ว เราเป็นคนสุราษฎร์ อย่าบอกนะว่าเป็นคนสุราษฎร์เหมือนกัน “ ผมแค่พยักหน้าตอบว่าใช่ เขาเผยอยิ้มเผยฟันเรียงไม่เป็นระเบียบ “เราเรียนโรงเรียนเมือง บ้านอยู่แถวสี่แยกการุณ”
            “เราเรียนโรงเรียนจังหวัด บ้านเราอยู่ซอยเสม็ดเรียง” ผมบอกกับเขา มันน่าแปลกนะที่เราสองคนอาศัยอยู่หน้าเขาท่าเพชรแต่ไม่เคยได้เห็นไม่เคยได้เจอกัน แต่ก็มารู้จักกันยังที่มหาวิทยาลัยหลังเขาท่าเพชร
            “ก็ดีเลย ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคนแล้ว เราอยู่ชั้น 4 ห้อง 2408” เจฟแยกกับผมเมื่อขึ้นบันไดหอมาถึงชั้น 3 เขาขึ้นไปชั้นสี่ เมื่อเขามาในห้องพบว่ารูมเมทของผมได้อยู่ในห้อง ผมทำความรู้จัก เขาชื่อมดเรียนสาขาการจัดการสิ่งแวดล้อม เป็นคนสุราษฎร์เหมือนกับผมและเจฟ รูปร่างหน้าตาของมดทำให้ผมนึกถึงน้องทรายคุณแม่ร้อง ขออภัยมีนเป็นเช่นนั้นจริงๆ ลองให้เขาใส่วิกแต่งหน้าทาปากรับรองเลยว่าแยกแยะไม่ออกเลยทีเดียว