กระทู้นิยายบทก่อนๆ

http://ppantip.com/topic/30447400
http://ppantip.com/topic/30448112
http://ppantip.com/topic/30452010
http://ppantip.com/topic/30456248
http://ppantip.com/topic/30461165
http://ppantip.com/topic/30470125
http://ppantip.com/topic/30474202
http://ppantip.com/topic/30476481
http://ppantip.com/topic/30499021
http://ppantip.com/topic/30500673
http://ppantip.com/topic/30530888
http://ppantip.com/topic/30544243

พวกเรากลับมาถึงในเย็นวันเสาร์ สุดสัปดาห์นี้ไม่มีกิจกรรมอะไร ผมเลยกลับบ้านเพราะมีอะไรหลายอย่างให้ทำ ไม่ว่าจะเป็นเอาผ้าไปซักที่บ้าน ไปรับแว่นสายตาที่สั่งตัดเอาไว้ และที่สำคัญคือ ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เจฟที่ตลาดสดชั้น 2 เดินดูสินค้ากิฟต์ช็อป การเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้เจฟเป็นโจทย์ยากเหมือนกัน ผมถูกใจกับตุ๊กตาหมีสีฟ้าขนาดน่ากอดที่อยู่ในกรงไม้ หลังจากต่อรองราคากับแม่ค้าจนเป็นที่น่าพอใจแล้วซื้อมันมา
    ผมให้พี่นุมาส่งที่หอพักมหาวิทยาลัยเกือบๆ 7 โมงเช้าเท่าที่ผมทั่วบริเวณหอทุกหอเงียบเชียบกว่าครั้งอื่นๆ ทั้งๆ ที่มันควรจะมีความเคลื่อนไหวบ้างเพราะวันนี้เป็นวันจันทร์ วันเริ่มต้นการเรียนในสัปดาห์ ผมเข้าห้อง 5413 ก็พบความผิดปกติคือ มดไม่อยู่แต่บนโต๊ะของเขามีถ้วยกระเบื้องบรรจุบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ยังรับประทานไม่หมดทิ้งไว้จนอืดและบูด ผมพลาดอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า ถ้ามีกิจกรรมวิ่งออกกำลังกายตอนเช้า ผมก็คงจะเห็นตามทางที่ผ่านมา ความสงสัยนี้ผมจะต้องหาคำตอบให้ได้ ผมจึงนึกถึงเจฟเลยไปหาเขาที่ห้อง 5401 ผมเคาะประตูเรียกคนในห้องได้สักพักแต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้นเลยคาดว่าไม่มีใครอยู่ห้องจึงจะกลับห้องของตนเองเพื่อแต่งชุดนักศึกษา เจฟเปิดประตูออกมาดูอย่างงัวเงีย
    “แบงค์เหรอ? เข้ามาก่อนสิ” เขาเอ่ยปากชวน ผมเข้ามาในห้อง พบว่าวิทย์และแม็คกำลังนอนหลับอยู่ “ไปตัดแว่นใหม่มาจำแทบไม่ได้เชียว”
    “ก็คนมันมีปัญหาเรื่องสายตานิ ทำไมนอนกันขี้เซาจัง” ผมบ่นแล้วไปที่เก้าอี้ข้างเตียงเจฟ
    “เมื่อคืนเกิดเรื่องใหญ่ โอมสิ่งแวดล้อมตายแล้วนะ” เจฟบอกกับผมแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงเดี่ยวของเขา “พวกเรารอฟังข่าวจนตีสอง มดรูมเมทของแบงค์ไปโรงพยาบาลยังไม่กลับมา”
    “เหตุการณ์เป็นยังไงเล่าให้ฟังหน่อย” ผมตกใจเมื่อได้ยินว่ามีเพื่อนเสียชีวิต แม้ไม่ได้อยู่สาขาเดียวกันแต่โอมก็เพื่อนคนหนึ่ง เจฟเล่าให้ฟังว่า พวกสิ่งแวดล้อมและสาขาอื่นๆ กลับมาจากสวนโมกข์ โอมและจี๊ดขี่รถจักรยานยนต์ไปห้างกับเพื่อนอีกคู่หนึ่ง ขาไปไม่เกิดอะไร พอขากลับรถจักยานยนต์ของโอมถูกรถกระบะเสยท้ายลากมาจากสะพานข้ามคลองมะขามเตี้ยไปถึงป้ายบอกทางมหาวิทยาลัย ส่วนจี๊ดได้รับบาดเจ็บสาหัส
    “มิน่าล่ะ เราถึงได้ฝันว่า เราเดินขึ้นหอมาถึงชั้นสาม เดินสวนกับผู้ชายไม่มีหัว แต่เราไม่ได้ตกใจกลัวนะ ไม่นึกเลยว่าความฝันนั้นจะเป็นลางบอกเหตุ” เรื่องของโอมกลายเป็นที่น่าสนใจสำหรับผมแทน วันนี้ผมจะมีโอกาสให้ของขวัญวันเกิดแก่เจฟหรือเปล่าหนอ
    บรรยากาศที่ตึกเกือกม้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้าโศก บอร์ดข่าวสารมีรูปภาพของโอมและคำไว้อาลัย รูปภาพของโอมเป็นรูปที่ถ่ายในวันรับน้องใหญ่ แม้ว่าเนื้อตัวเลอะเทอะแต่ภายใต้ดินโคลนที่ปกปิดอยู่นั้นคือผู้ชายที่หน้าตาผิวพรรณดีคนหนึ่ง น่าเวทนานะ จากบ้านมาไกลมาตายอยู่ต่างถิ่นแบบนี้
    การเรียนในวิชา Management Scince เสียเวลาไปกับการเทศนาจากอาจารย์รุ่งไปนานสองนาน อาจารย์ท่านสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดและให้ข้อคิดเตือนสติถึงเรื่องการใช้รถใช้ถนน เมาไม่ขับ กิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการรับน้องอย่าง ประชุมเชียร์ ล่าลายเซ็นรุ่นพี่ถูกยกเลิกไป
    “เย็นนี้ไปกินข้าวกันไหม?”  เจฟถามผมขณะนั่งจดบรรยายจากอาจารย์รุ่ง
    “เอามื้อเที่ยงให้รอดดีไหม?” ผมตอบโดยที่ไม่ปรายตามองเขาเลย เพราะกำลังจดสรุปบรรยายลงในเอกสารการเรียนที่อาจารย์ให้มา “วันนี้ต้องอยู่หาหนังสือให้ติ๊กและตุ่มเอาไปทำรายงานในวิชานี้ อาจจะอยู่ถึงห้องสมุดปิดเลย”
    “จะให้อยู่เป็นเพื่อนด้วยไหม?”
    “ไม่ต้องหรอก เอาอย่างนี้นะ เจฟอยู่หอเฉยๆ มีอะไรให้ทำก็ทำไป ถึงเวลาตอน 6 โมงเย็นถ้าหิวก็ไม่ต้องคอยเรา” ผมรู้ดีว่าเจฟพยายามหาเรื่องทวงของขวัญวันเกิดจากผม ผมจึงแกล้งเฉไฉถ่วงไปเรื่อยๆ เจฟทำหน้าเจื่อนๆ เขาคงรู้สึกผิดหวังที่ไม่มีใครใส่ใจกับวันเกิดของเขา