ออกตัวก่อนว่า. ตั้งแต่เกิดมาได้ 30 ปีกว่าๆ น้ำหนักไม่เคยเป็นอุปสรรคของชีวิตเลย  อาจเคยโดนล้อบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนใจ (เอ๊ะ...หรือว่าอิชั้นมึน อิอิ)

เพื่อนๆที่สนิทกันก็เรียกเราว่า "อ้วนนนนน" แบบน่ารักๆ (เอ๊ะ..รึคิดไปเองหว่า) ก็เลยไม่เคยรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นปมด้อย แถกกไปทางปมเด่นซะด้วยซ้ำ เพราะใครๆก็จำเราได้ 55

แถมเราเป็นคน enjoy eating and cooking มากกกกกก. ดูรายการอาหารไม่ได้ ในหัวจะคิดทันที ไปซื้อ อันนี้ๆ เด๋วอิชั้นจะทำ!!!  ทั้งของคาว ของหวาน จัดเต็มมากกก

แล้วยังเป็นนอนเช้า ตื่นบ่าย ทำงานเย็น ยาวไปถึงดึก เพราะงั้น ก็กินดึกซิคะ...กินเสร็จ ก็นอน เรื่องออกกำลังกายไม่ต้องพูดถึง ทั้งๆที่  ฟิตเนส สระว่ายน้ำ  เดินไป 50 ก้าวเอง

จนครอบครัว เพื่อนสนิท เริ่มห่วง เริ่มเตือน แต่เราก็มึน..แหะๆ ก็มันไม่ชอบนิ...ออกกำลังกายนี่ไม่ใข่แนวเราเลยจริงๆ แม้ว่า พ่อ แม่ พี่ เค้าวิ่งกันเป็นเรื่องเป็นราว

ตามเค้าไปสนามวิ่งนี่เกิน 100 สนามไปแล้ว...กรุงเทพมาราธอนนี่ไปทุกปีอะ ไปถ่ายรูป ไปกินหนม งานถนัดเลยยย โฮะๆ

จนมาถึงจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิต....

อกหัก รักคุด แฟนหนีไปคบตุ๊ด หรือไม่มีชุดสวยใส่....ทำอะไรเราไม่ได้จริงๆ หุหุ. แต่มันคือ....หมาตาย